Η ανατολή μου έχει χρώμα μπλε
Από θάλασσα κι ουρανό πλάστηκε η καρδιά της
Κι η άβυσσος σμίλεψε την ψυχή της σε έναν βυθό αδάμαστο
Κάθε ξημέρωμα καταδύομαι μέσα του
Για να αγγίξω εκείνο το φως, που χορεύει μέσα στο σκοτάδι
Τα βήματά μου πατούν γερά σε μια στιβαρή μπλε γραμμή
Τα κύματα με αγκαλιάζουν σφιχτά και χανόμαστε
Μα πάλι ερχόμαστε σαν τραγούδι
Και ορίζουμε το ξημέρωμα
Κάθε ξημέρωμα τώρα είναι μια αρχή
Η αρχή της αγάπης
_
γράφει η Άννα Ρουμελιώτη
Ακολουθήστε μας
Αναλυτικά, όλες οι προσφορές των εφημερίδων του Σαββάτου και της Κυριακής συγκεντρωμένες σε ένα και μόνο σημείο!
Θέλω να μου κόψεις ένα κομμάτι απ’ την αγάπη. Ένα μικρό-μικρό κομμάτι απ’ την αγάπη εκείνη, Που υψώνει σκάλα ψηλή και βέβαιη Και σ’ οδηγεί στον ουρανό. Θέλω να μου κόψεις ένα κομμάτι απ’ την αγάπη, Την αγάπη αυτή που φυλά σα δράκος μες στο κάστρο σου. Που σε...
Κάτι νύχτες Που τρίζουνε τα μάνταλα στις πόρτες Που σέρνονται στα μάρμαρα πνιγμένες προσευχές Κάτι νύχτες Που τρέμουν τα παράθυρα θανάτου πυρετό Ξεχύνονται αντίλαλοι απ’ τα υπόγεια Κάτι νύχτες χτυπήσανε τις πόρτες μα δεν ήτανε κανείς. Κάτι νύχτες έσβηναν τα...
Ακολουθήστε μας στο Google News
Επιμέλεια άρθρου
Διαβάστε κι αυτά
Κάτι νύχτες Που τρίζουνε τα μάνταλα στις πόρτες Που σέρνονται στα μάρμαρα πνιγμένες προσευχές Κάτι νύχτες Που τρέμουν τα παράθυρα θανάτου πυρετό Ξεχύνονται αντίλαλοι απ’ τα υπόγεια Κάτι νύχτες χτυπήσανε τις πόρτες μα δεν ήτανε κανείς. Κάτι νύχτες έσβηναν τα...
Τρίτη και δεκατρείς εχθές, δεν βγήκα από το σπίτι, στο κολυμβητήριο να πάω, απέφυγα. Κοιμήθηκα ώρες πολλές, ώρες πολλές κοιμάμαι, έχοντας ύπνο καλόν. Ξυπνώντας εχθές το πρωί στις ένδεκα (στις δώδεκα κοιμήθηκα ξανά), ολοκλήρωσα κάτι, που, από προχθές, Δευτέρα, του μήνα...
Πάντα το έλεγε η μάνα μου: “Μάλλιασε η γλώσσα μου, μην βάζεις τα άσπρα με τα χρωματιστά, θα χαλάσουν τα ρούχα”. Μα εγώ μια ζωή, ανοικοκύρευτη. “Ξερω τι σου λέω, θα προσέχω”. Πήρα όλη την μπουγάδα, Και τα’μπλεξα. Τα ‘μπλεξα όλα. Και τώρα βρίσκομαι εδώ, Να κλαίω πάνω...
0 Σχόλια