Πρόσεξε!!

Πρόσεξε που σου λέω δεν με ακούς;

Πρόσεξε μην πατήσεις την μπλε γραμμή μου.

Είναι η γραμμή των ορίων

ή ίσως η γραμμή ενός τέλους.

Δεν ξέρω ποιο θα είναι το τέλος,

αλλά μην την πατήσεις την μπλε γραμμή

για να το διαπιστώσεις.

Δεν είναι το μαγικό σακούλι

δεν θα βγουν από μέσα θαύματα

μήτε μια άλλη όψη των πραγμάτων είναι… όχι!!

Η δική μου όψη είναι που δεν ταιριάζει

με τα δικά σου δεδομένα

αφού όταν την κοιτάς κάτι άλλο

θες να βλέπεις μα προφανώς όχι εμένα.

Σου είπα είναι η γραμμή των ορίων μου

του γέλιου απέναντι στο κλάμα

της οργής απέναντι στη νηνεμία

της θλίψης απέναντι στην ακατάσχετη

μα αιμορραγούσα χαρά μου

της πίκρας απέναντι στην σκιά που σκεπάζει

τα βήματά μου που βαραίνουν όλο και πιο πολύ.

Μα εγώ την ακολουθώ αυτήν την σκιά

κι όποτε θέλω τη βάφω γαλάζια

κι όποτε θέλω τη βάφω μπλε σκούρα

είναι η μπλε γραμμή μου,

που τη βαφτίζω κατά τα γούστα μου κάθε φορά

και της δίνω όλες τις αποχρώσεις του μπλε.

Παίζω μαζί της πηγαινοέρχομαι από την μια πλευρά στην άλλη

στη σκοτεινή ή στη φωτεινή πλευρά μου

έχω κάθε δικαίωμα δεν νομίζεις;

Εσύ την κρίνεις ως σκληρή, αφύσικα δυναμική έως και μανιασμένη,

αλλά πάλι αφού αυτήν την όψη μόνο βλέπεις τι να κάνουμε;

Αλήθεια το ήξερες πως το αγαπημένο μου χρώμα είναι το μπλε;

Μάλλον όχι…

_

γράφει η Άννα Ρουμελιώτη

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!