Χέρια, βλέμματα, μαλλιά
όλα μπλεγμένα μια μάζα
με τ’ αγκαθωτό συρματόπλεγμα
της φρίκης,
ένα κουβάρι ο ανθρώπινος πόνος
απελπισμένη κραυγή ικεσίας
της μάνας η σπαραχτική φωνή
που ψάχνει απεγνωσμένα τα παιδιά της
στους μεγαλόσχημους της γης
έλεος να της δείξουν.
Τα χέρια του πρόσφυγα πατέρα
πληγές ανελέητες του χρόνου
ψηλαφίζουν της τύχης τις σελίδες
στο βιβλίο μιας νέας Οδύσσειας.
Πιο κάτω έν’ αρκουδάκι παιδικό
πεταμένο στον απέραντο σκουπιδότοπο
της χαμένης αξιοπρέπειας του ανθρώπου,
τα μάτια του ανοιγοκλείνουν μηχανικά
το βλέμμα του πικρό παράπονο
στο ρυθμό της εγκατάλειψης.
Κι όλο προχωράει τ’ ανθρώπινο μπουλούκι
στις ράγες του πόνου μπουσουλώντας
κι ελπίζει να του δείξουνε το δρόμο
όπως το μίτο η Αριάδνη κάποτε
στο Θησέα του Μινωικού λαβύρινθου.
_
γράφει η Πολυξένη Βακιρλή
Ο ανθρωπινος πόνος σε τέτοια έκταση, που ούτε καν μπορούμε να τον διανοηθούμε, που δεν τον έχουμε ζήσει και που τόσο δυνατά και κραυγαλέα αποτυπώνεται στο γραπτό σας Πολυξένη!Να είστε καλά!
Πόσο δυνατά καταγράφετε τη σημερινή θλιβερή εποχή….
Πολυ όμορφο . Πολύς πόνος ψυχής ! Το ποίημα μας αποδίδει με πολυ ωραίο τροπο μια πραγματικότητα φρίκης που συμβαίνει στην εποχή μας. Κρίμα ! Οι κρατούντες θα πρέπει να ντρέπονται .
“ψηλαφίζουν της τύχης τις σελίδες
στο βιβλίο μιας νέας Οδύσσειας”
Γιατί τι άλλο είναι η απερίγραπτη περιπέτεια αυτών των απόκληρων της μοίρας παρά μια Οδύσσεια που δεν θέλησαν, δεν επέλεξαν και δεν ξέρουν αν και πότε θα τους βγάλει στην (ποια, αλήθεια;) Ιθάκη…
Πολύ δυνατό κι αληθινό, Πόλα μου!
“Πιο κάτω έν’ αρκουδάκι παιδικό
πεταμένο στον απέραντο σκουπιδότοπο
της χαμένης αξιοπρέπειας του ανθρώπου,”
Τόσο πόνο πώς τον αντέχει τούτη η ζήση…
Ένα κείμενο σπαραγμός-καταγγελία!