Μυγαλή, η δηλητηριώδης αράχνη, του Τιερύ Ζονκέ

“Μυγαλή, η δηλητηριώδης αράχνη”, του Τιερύ Ζονκέ: Νομίζετε ότι έχετε διαβάσει όλα τα καλά φιλμ νουάρ που κυκλοφορούν και πιστεύετε ότι δεν υπάρχει κάτι καλύτερο ή κάτι που να αξίζει τη προσοχή σας περισσότερο; Δυστυχώς μόλις δώσατε την πιο λανθασμένη απάντηση που έχετε δώσει ποτέ. Γιατί, σίγουρα, όταν διαβάσετε το αριστουργηματικό βιβλίο του Τιερύ Ζονκέ θα αλλάξετε γνώμη, όχι απλά για τα νουάρ βιβλία αλλά γενικότερα για την αστυνομική-νουάρ λογοτεχνία.
Στο συγκεκριμένο έργο έχουμε να κάνουμε με 3 ιστορίες: ενός πλαστικού χειρουργού που κρατάει φυλακισμένη μια γυναίκα, την Εύα, την οποία εκδίδει, ενός κακοποιού που καταζητείται από την αστυνομία και ενός αγνώστου -αρχικά- πλάσματος που μας διηγείται πώς κατέληξε φυλακισμένος σε ένα υπόγειο και την ιδιόρρυθμη σχέση που δημιούργησε με τον απαγωγέα του. Κι όλα αυτά μέσα σε 130 σελίδες.
Παρόλο που έχουν περάσει πάνω από 5 χρόνια απ’ όταν το διάβασα, νιώθω ακόμη μια απίστευτη ένταση κι ένα τόσο έντονο καρδιοχτύπι γι’ αυτό το βιβλίο, σαν να είναι η πρώτη φορά που το διαβάζω. Απίστευτα ατμοσφαιρικό, ελεεινά καλόγραμμένο και ακολουθώντας πιστά τη συνταγή της καθήλωσης στον καναπέ κατά την ανάγνωση, δε διαβάζεις απλά την ιστορία, μπαίνεις μέσα της και τη ζεις παράγραφο-παράγραφο, σελίδα-σελίδα, φτάνοντας σιγά σιγά στο τέλος, μη μπορώντας να πιστέψεις όσα διαβάζεις αλλά μη μπορώντας παράλληλα και να δεχτείς ότι κάποιοι άνθρωποι είναι απλά ικανοί για τα πάντα.
Ο Tierry Jonquet, νεότατα αδικοχαμένος, ένας από τους πιο σημαντικούς γάλλους λογοτέχνες, αποτυπώνει σε λίγες σελίδες -130 είναι,τις είπαμε;- μια άκρως ψυχοφθόρα, διεστραμμένη αλλά και με διάχυτο μυστήριο ιστορία η οποία μπορεί μερικούς να τους σοκάρει, είναι ταυτόχρονα όμως τόσο απολαυστική στην ανάγνωση -αντιστρόφως αντίθετη η έννοια- που δεν αφήνεις το βιβλίο εκτός αν πέσει απ’ τα χέρια σου από το σοκ της αποκάλυψης των γεγονότων. Γιατί πάντα υπάρχουν άνθρωποι που έχουν γεννηθεί για να επιβιώνουν.
Διαβάστε το λοιπόν χωρίς δεύτερη σκέψη. Δεν αμφιβάλλω ότι θα σας κερδίσει στην ανάγνωση, είναι απολύτως σίγουρο.
Υ.Γ. Αξιόλογη φυσικά και η κινηματογραφική μεταφορά του Αλμοδόβαρ, αλλά αν έχεις διαβάσει πρώτα το βιβλίο θα σου φανεί μέτρια.

–

γράφει η Μαρία Ανδρικοπούλου