Μυστικά, που μοιάζουν τόσο κοινά
τα διακρίνεις στην κάθε ματιά
μα δεν ακούγονται.
Σε ξυπνούν τις νύχτες αργά
σου σκοτώνουν τα πρωινά
τη μέρα κρύβονται.
Κάνεις πως δε σ’ αφορά
«είναι καθάρια η δική σου μάτια!..»
Μα λέει τ’ ανείπωτα.
Υπάρχω λες μα δε ζω
κι αν είμαι αυτό που μπορώ…
Είμαι το τίποτα!
Ακολουθήστε μας
Αναλυτικά, όλες οι προσφορές των εφημερίδων του Σαββάτου και της Κυριακής συγκεντρωμένες σε ένα και μόνο σημείο!
Κοιτάζοντας στο απέναντι χαγιάτι, ενός παιδιού την ομορφιά ατενίζω. Σαν θαλλός, γερμένο προς τον ήλιο, με γέλιο τιμαλφές και φωτεινό. Έχοντας ακτίνες να το ακολουθούν, σαν προβολείς θεάτρου. Προσοχή! Η αυλαία κλείνει. Κοιτάζοντας στο απέναντι χαγιάτι,...
Τη χαραυγή ντύνεσαι Αφροδίτη ήλιος χρυσός το απομεσήμερο στο έρεβος ασημένιο φεγγάρι. Κι εγώ, καταδικασμένος να ζω, σ’ ένα μόνο γαλάζιο αστέρι να θαυμάζω όλα τα άλλα. Σε όλα τα άλλα είσαι εσύ... εγώ... ένας ταπεινός στρατιωτάκος του σύμπαντος που με διάλεξε να σε...
Ακολουθήστε μας στο Google News
Επιμέλεια άρθρου
Διαβάστε κι αυτά
Τη χαραυγή ντύνεσαι Αφροδίτη ήλιος χρυσός το απομεσήμερο στο έρεβος ασημένιο φεγγάρι. Κι εγώ, καταδικασμένος να ζω, σ’ ένα μόνο γαλάζιο αστέρι να θαυμάζω όλα τα άλλα. Σε όλα τα άλλα είσαι εσύ... εγώ... ένας ταπεινός στρατιωτάκος του σύμπαντος που με διάλεξε να σε...
Πλέουμε στο κουφάρι του καλοκαιριού Δίπλα μας κόλποι, ο Μέγας Γυαλός, η Μικρή Άμμος νησιά, της Αποκάλυψης, της Παναγιάς, της Λαγνείας Διαβήκαμε στον καιρό και σε μέρη δύσβατα Μάθαμε να χωρίζουμε τις θύμησες όπως χωρίζουν τα νησιά τους ανθρώπους τους -ντόπιοι,...
Με την πρώτη συννεφιά του Σεπτέμβρη χρωματίζονται τα όμορφα που θα έρθουν. Αρκεί να θες να τα δεις… Όπως θα οδηγείς στη μεγάλη βαρετή ευθεία ενός ατέλειωτου, σκληρού και άχρωμου καλοκαιριού, μη ξεχαστείς! Να στρίψεις στην τελευταία έξοδο. Σ ’αυτή που γράφει… “Μωβ,...
[…] μα λέει τα ανείπωτα…κι αν είμαι αυτό που μπορώ…είμαι το τίποτα![…]
Κύριε Κανδύλη η ποίησή σας ξεχωρίζει στη σελίδα πάντα…
Το σεβασμό μου.. στην όμορφη γραφή σας και την καλημέρα μου…
Όμορφο και σε νόημα και σε γραφή….
Μα λέει τ’ ανείπωτα.
Υπάρχω λες μα δε ζω
κι αν είμαι αυτό που μπορώ…
Είμαι το τίποτα!
Ξεχωριστή και δυνατή τη γραφή σας όπως πάντα!!!!!
Πολύ Δυνατό το “τίποτα” κύριε Κανδύλη!!!
Αινιγματική η γραφή σας και πολύ ιδιαίτερη!!!