Χτυπάς την πόρτα και ξαναχτυπάς.
Τα χρόνια έρχονται και φεύγουν
χαράζοντας πάνω σου σημάδια
μα εσύ επιμένεις να χτυπάς.
Με το φθαρμένο σου βιολί
τραγουδοποιός και γυρολόγος
μονάχο και ελεύθερο πουλί
με το χαμόγελο ολάνθιστο στα χείλη.
Δεν σου ανοίγουν μα κι εσύ δεν προσπερνάς
απ΄έξω στέκεσαι... ξαναχτυπάς...
Σαν ανοιξιάτικο λουλούδι
φυτρώνεις πλάι στον φθαρμένο μεντεσέ
και επιμένεις απαλά
μέσα απ΄την σκουριασμένη κλειδαρότρυπα
την ελπίδα να σκορπάς.
Γι αυτό χτυπάς και ξαναχτυπάς,
Σαν άνεμος βοριάς
σαν ήλιος χειμωνιάτικος
σαν λυτρωμού βροχή
σαν του καλοκαιριού τη μουσική.
Επίμονος κι αγέρωχος γιατί το λαχταράς
μόνο αγάπη να χαρίζεις
μόνο για εκείνην να τραγουδάς...
_
γράφει η Άννα Ρουμελιώτη
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Μονο γι’ αγαπη Αννα μου ας μιλάμε ας τραγουδαμε και κυρίως να πράττουμε! Καλημέρα!
Κάθε πράξη μας που αγκαλιάζεται από αγάπη θα φτιάξει κι άλλες πράξεις με αγάπη κι άλλες κι άλλες… πράγματι Μάχη μου!!Σε ευχαριστώ πολύ 🙂
πολύ ωραίες εικόνες δημιουργούν τα λόγια σου.
Χαίρομαι πολύ που σου άρεσε Σοφία!!Σε ευχαριστώ 🙂
“Ρέουν” η τρυφερότητα και η αγάπη από το ποίημά σου Άννα μου…
Σε ευχαριστώ πάρα πολύ Έλενα.Πολύ όμορφα λόγια 🙂
Να… έτσι θα έπρεπε να είναι η αγάπη! Να λαχταράς να τη χαρίσεις! Πολύ –πολύ όμορφο!!!
Πολύ πολύ πολύ σε ευχαριστώ Σοφία!!! 🙂
Άννα μου πανέμορφο!!
Μόνο αγάπη!! Αγάπη και καλοσύνη!!!
Τα σκούρα χρώματα θα εξαφανίζονταν…
Χαίρομαι που σε συναντώ πάλι!!
🙂
Έτσι ακριβώς Ελένη μου!!!Κι εγώ χαίρομαι πάρα πολύ που ξαναανταμώνουμε!!! 🙂
“Σαν ανοιξιάτικο λουλούδι
φυτρώνεις πλάι στον φθαρμένο μεντεσέ” Αυτό είναι η αγάπη, πολύ όμορφα τα έγραψες ‘Αννα!
Να είσαι καλά Χριστίνα σε ευχαριστώ πολύ!!!!
Μη χτυπάς
να σου ανοίξουνε μη χτυπάς
σε μια πόρτα κλειστή…..
(από το τραγούδι….)
Ναι πράγματι Σπύρο!Από ένα πολύ όμορφο τραγούδι!!