Το πρωί ο γιατρός της ανακοίνωσε τα ευχάριστα.
«Είναι κοριτσάκι Ελένη μου» της είπε και ένα χαμόγελο καρφώθηκε στο πρόσωπό του. Προσπάθησε να χαμογελάσει και εκείνη. Έβαλε τα δυνατά της μα τα χείλη της έμειναν ακίνητα.
Ξαπλωμένη στον καναπέ, με τα χέρια της να χαϊδεύουν την κοιλιά της, προσπαθούσε να βρει τις κατάλληλες λέξεις για να πλέξει το νανούρισμα για το μωρό της. Δεν ήθελε κάποιο από τα κλασικά νανουρίσματα. Ήθελε να φτιάξει το δικό της. Νανούρισμα αληθινό, όχι με αγγέλους και νεράιδες, όχι με όμορφα τοπία. Νανούρισμα για τη ζωή, για την πραγματική ζωή.
Κάπου είχε διαβάσει πως τα μωρά ακούνε τα πάντα από την κοιλιά. Ήθελε λοιπόν να προλάβει. Να την προετοιμάσει σωστά, να τη δυναμώσει…
Τα χείλη της, άρχισαν να ψιθυρίζουν λέξεις, φράσεις μικρές, κοφτές, σκληρές…
Που και που σταματούσε να πάρει ανάσα πριν ξεστομίσει την επόμενη λέξη, την επόμενη φράση, την επόμενη αλήθεια….
«Νάνι, νάνι, μη φοβηθείς. Ποτέ! Να έχεις το φόβο σύμμαχο, όχι εχθρό.
Νάνι, νάνι, να είσαι δυνατή. Να μιλάς. Να μη σωπαίνεις. Η σιωπή είναι θάνατος! Πέτρα στα στήθη που γυρνά και σε πλακώνει,
Νάνι, νάνι να μιλάς. Να φωνάζεις! Μη φοβηθείς ποτέ, να σε φοβούνται πρέπει. Να σε τρέμουν. Αυτό να επιδιώκεις.
Νάνι, νάνι να ακονίζεις το μυαλό σου. Τη λογική να έχεις πάντα οδηγό. Ποτέ την καρδιά. Η καρδιά σε οδηγεί σε λάθη τραγικά!
Νάνι, νάνι, ποτέ μη ζητήσεις βοήθεια. Μόνη σου πρέπει να σταθείς. Μη περιμένεις κάποιον να σε σώσει. Μόνη σου!
Νάνι, νάνι. Μη φοβηθείς! Να μιλάς! Η σιωπή είναι θάνατος! Δεν μένει τίποτα από αυτούς που σωπαίνουν. Τίποτα δεν έμεινε και από μένα…»
Σώπασε. Έκλεισε τα μάτια της. Στο μυαλό της ερχόταν και άλλες λέξεις, φράσεις, αλήθειες, μα ένιωσε κουρασμένη. Κάθε της λέξη ήταν και μια γρατζουνιά στην ψυχή της. Πονούσε! Ας μην βιάζομαι, έχω πέντε μήνες μπροστά μου, σκέφτηκε. Αλλά ήταν αποφασισμένη να τελειοποιήσει το νανούρισμά της. Να το εμπλουτίσει και με άλλες αλήθειες για να προστατέψει το μωρό της. Να μη γίνει θύμα όπως εκείνη.
Η εικόνα είναι από το flickr (http://www.flickr.com/photos/39603331@N06/3637656103/)
Θα θέλαμε και τη συνέχεια φίλε Χάρη. Είναι ιδιαίτερο και ενδιαφέρον το κείμενό σου,
“Νάνι, νάνι να μιλάς. Να φωνάζεις! Μη φοβηθείς ποτέ, να σε φοβούνται πρέπει. Να σε τρέμουν. Αυτό να επιδιώκεις.”
Πικρά λόγια από μια μάνα στο αγέννητο παιδί της – όσο κι αν στηρίζονται σε πραγματικά της βιώματα… όσο κι αν είναι (δυστυχώς) αληθινά.
Δεν διαφωνώ με το περιεχόμενο, με την χρονική στιγμή διαφωνώ. Το μωρό μας, το παιδί μας , πρέπει να διδαχθεί πρώτα την αγάπη… την τρυφερότητα… την ευαισθησία… Έχουμε καιρό (δυστυχώς και πάλι) να του δείξουμε την ασχήμια του κόσμου και να το διδάξουμε πώς να θωρακισθεί γι αυτήν.
Πρώτα έρχεται η αγάπη και μετά όλα τα άλλα – τουλάχιστον αυτό είχα εγώ για γνώμονα με τα δικά μου παιδιά!