Αυτή η ανάσα
από ένα ατέλειωτο τσιγάρο
με φέρνει αντιμέτωπο στο χτες
Σαν να ταξίδευα αιώνια
σε τσακισμένο κάρο,
π’ όλο σκοντάφτει στις καρδιάς σου τις ρωγμές.
Κι ευθύς βυθίζεται
σε κατακόμβες σκοτεινές
γεμάτες φόβο υγρό και μοναξιά
θυμίζει αδειανές κενές ματιές
γνέφοντας κάθε που μου φεύγουν μακριά.
Κάθε φορά.
Τρέχουν τα χρόνια
Τα δάκρυα πώς τρέχουν
Χαμένος όποιος κερδίζει
Μαζεύει η μοίρα τα κομμάτια σου
Ψάχνοντας μες στη θλίψη σου για λύση.
Κι είμαι και ’γω,
που θέλω μόνο να σε φτάσω.
Να ’ρθω στο πλάι σου για μια στιγμή.
Να σ’ αγκαλιάσω, να σε κοιτάξω
Και σου ορκίζομαι, δε θα τρομάξω.
Όσο κι αν είναι η ψυχή σου σκοτεινή
Πόσο θ’ αντέξεις να την κρύβεις
Όλα τριγύρω είναι άδεια
Δε θα σ’ αφήσω να χαθείς
Δε θα σ’ αφήσω να χαθείς.
Σαν εκείνους που ’ναι όμοιοι με ναυάγια.
_
γράφει η Ελένη Βαρδαξόγλου
υπάρχει μια προσπάθεια μελοποίησης του κειμένου…αν υπάρχει η άδεια το δημοσιεύω μέσα στις επόμενες μέρες…
ωραία παρομοίωση…και ωραίες εικόνες. Ελένη καλώς μας ήρθες ξανά!