ganetsa_6-9-15

Τη βλέπω από μακριά τ’ απογεύματα, λίγο πριν σουρουπώσει, να ‘ρχεται μαζί με τα παιδιά της στην πλατεία και το μόνο που παρακαλώ είναι τα διπλανά παγκάκια να ‘ναι άδεια. Της αρέσει η ησυχία έχω καταλάβει, γι’ αυτό προτιμά να κάθεται σε μέρη μακριά από τις άλλες μαμάδες.

Κι εμένα, με απωθεί η βουή του κόσμου. Πολλές φορές οι άνθρωποι κάνουν πολύ φασαρία για το τίποτε. Όμως, όχι εκείνη. Εκείνη παρατηρεί άγρυπνα τα παιδιά της και φροντίζει να τα πλησιάσει πριν χρειαστεί να παράγει θόρυβο φωνάζοντας.

Αν και έχω το κεφάλι μου γερμένο στον αριστερό ώμο μου και τα μάτια στραμμένα στον ουρανό, τα βλέμματα μας έχουν συναντηθεί κάποιες φορές. Η μητέρα μου έχει συνήθως γυρισμένη την πλάτη της προς εμένα και είναι πολύ απασχολημένη με το να συζητά με τις φίλες της, ώστε δεν έχει προσέξει το κόκκινο χρώμα που παίρνουν τα μάγουλα μου εκείνες τις στιγμές. Νομίζω μάλιστα πως δυσφορεί που κινούμαι στην προσπάθεια μου να στρέψω το αναπηρικό καρότσι μου προς εκείνη για να την παρατηρώ πιο εύκολα.

Ξέρω πως θα ‘θελε πολύ να μου μιλήσει αλλά της είναι δύσκολο με την μητέρα μου δίπλα. Η μαμά μου νομίζει πως μόνο οίκτο μπορώ να προκαλέσω έτσι όπως είμαι. Θα της ήταν αδύνατο να δεχτεί πως κάποιος θα με πλησίαζε απλώς για να με γνωρίσει. Νομίζω πως έχει την εντύπωση ότι η μερική αναπηρία μου, εκτός από σωματική και εγκεφαλική, είναι και συναισθηματική. Κι εγώ αυτή την εντύπωση είχα, μέχρι που άρχισα να εντοπίζω στο χώρο άτομα που μιλούν με τη λογική της καρδιά τους, όχι τη λογική των ματιών τους. Μια τέτοια παρουσία είναι κι εκείνη, είναι βέβαιο.

Θυμάμαι μια φορά που η μητέρα μου αποφάσισε ξαφνικά με τις φίλες της ν’ αλλάξει παγκάκι. Άρχισα να διαμαρτύρομαι και να κουνιέμαι μπρος πίσω στο καρότσι. Εκείνες νόμιζαν πως πάθαινα μια ακόμη κρίση αλλά για μένα ήταν ο μόνος τρόπος να τους δείξω πως δεν ήθελα να φύγουμε από εκεί που καθόμασταν.

Ήταν η πρώτη φορά που την είχα ακριβώς μπροστά μου, να παρατηρώ μια την πλάτη της και μια το πρόσωπο της καθώς τα παιδιά της τη στριφογύριζαν στο «γύρω γύρω όλοι». Δεν έχω ξεχάσει ποτέ εκείνο το πλατύ χαμόγελο της. Ήταν σαν να ήμουν κι εγώ δίπλα στα παιδιά της, έτρεχα μαζί τους και όλοι μαζί της προκαλούσαμε συναισθήματα ευφορίας.

Ευχήθηκα πολλές φορές να της έμοιαζε η μαμά μου. Όχι πως δεν την αγαπώ αλλά έχω πολύ καιρό να τη δω να μου χαμογελά. Έχει συνηθίσει να παραμένει ανέκφραστη από φόβο μήπως φανεί η στεναχώρια που της προκαλεί η θέα μου καμιά φορά. Και όταν εκείνη νομίζει πως δεν την καταλαβαίνω, την έχω ακούσει να κλαίει γοερά. Όμως εγώ δεν θέλω άλλα κλάματα. Θέλω ν’ ακούω μόνο γέλια. Γι’ αυτό θέλω να συναντώ εκείνη. Μόνο για ν’ ακούω το γέλιο της.

Είμαι δύσκολη περίπτωση παιδιού, τ’ ομολογώ. Κι εγώ, αν είχα την επιλογή, δεν θα με ήθελα για παιδί μου. Η ζωή μου θα ήταν πολύ πιο εύκολη αν ήμουν όπως οι άλλοι. Από την άλλη, βέβαια, αν ήμουν όπως οι άλλοι, ίσως δεν καταλάβαινα πόσο σημαντικό είναι να μιλούν οι καρδιές και όχι οι εικόνες.

Πέρασε πάλι η ώρα κι εγώ είμαι πάντα παρέα με τις μπερδεμένες σκέψεις μου. Την βλέπω να σηκώνεται και να πλησιάζει τα παιδιά της. Προσπαθεί να τα πείσει πως νύχτωσε για τα καλά και πρέπει να φύγουν. Η πλατεία έχει αρχίσει ν’ αδειάζει εδώ και ώρα. Θα ‘θελα πολύ να μπορούσα να τη συνοδέψω σπίτι της. Και δεν θα ‘θελα να μου πει λέξη. Μόνο να περπατά δίπλα μου και λίγο πριν κλείσει την πόρτα πίσω της να μου δώσει ο θεός δύναμη και να καταφέρω να ψελλίσω:

«Να γελάς… γιατί έτσι μιλάς στην καρδιά μου…»

 

Αφιερωμένο σε όλα εκείνα τα παιδιά που το μόνο που γυρεύουν είναι χαμόγελα.

 

(πηγή εικόνας)

Ακολουθήστε μας

Όταν ο θεσμός της εκπαίδευσης εναντιώνεται στη μάθηση και τη μόρφωση: εξερευνώντας τη μάθηση εκτός σχολείου υπό τις θεωρίες των Ivan Illich και John Holt

Όταν ο θεσμός της εκπαίδευσης εναντιώνεται στη μάθηση και τη μόρφωση: εξερευνώντας τη μάθηση εκτός σχολείου υπό τις θεωρίες των Ivan Illich και John Holt

  γράφει ο Μιχάλης Κατσιγιάννης   Όταν ο θεσμός της εκπαίδευσης εναντιώνεται στη μάθηση και τη μόρφωση: εξερευνώντας τη μάθηση εκτός σχολείου υπό τις θεωρίες των Ivan Illich και John Holt       Εισαγωγή Αυτό το κείμενο στοχεύει στο να συμβάλει στην κάλυψη ενός...

Ενός Πάρτυ… ιστορικές αποτυπώσεις

Ενός Πάρτυ… ιστορικές αποτυπώσεις

γράφει η Παναγιώτα Μπαϊράμη Η, συμβατικά οριζόμενη ως δεύτερη φάση της μεταπολίτευσης, δεκαετία του ΄80, που οφείλει τη φυσιογνωμία της στην πρωτόγνωρη της εποχής μεταβατικότητα, αποπειράται να συνθέσει κοινωνικές ταυτότητες συμπλέκοντας -καινοφανώς για τα ελληνικά...

Ακολουθήστε μας στο Google News

Διαβάστε κι αυτά

Ενός Πάρτυ… ιστορικές αποτυπώσεις

Ενός Πάρτυ… ιστορικές αποτυπώσεις

γράφει η Παναγιώτα Μπαϊράμη Η, συμβατικά οριζόμενη ως δεύτερη φάση της μεταπολίτευσης, δεκαετία του ΄80, που οφείλει τη φυσιογνωμία της στην πρωτόγνωρη της εποχής μεταβατικότητα, αποπειράται να συνθέσει κοινωνικές ταυτότητες συμπλέκοντας -καινοφανώς για τα ελληνικά...

Πολιτισμικό θέαμα και ελληνική ταυτότητα

Πολιτισμικό θέαμα και ελληνική ταυτότητα

γράφει η Παναγιώτα Μπαϊράμη Οι σύγχρονες πολιτικές μεταβολές αντανακλώνται αναπόφευκτα στον αξιακό κοινωνικό κώδικα. Η νεοπαγής κουλτούρα –καταναλωτική και ατομικιστική- πλάθεται μέσω του καταλυτικού ρόλου του τύπου -ειδικά της τηλεόρασης- στη βάση ενός σύγχρονου...

Ρεαλιστικές και Νατουραλιστικές πτυχές στο διήγημα του Γκυ Ντε Μωπασάν «Το κρεβάτι 29»

Ρεαλιστικές και Νατουραλιστικές πτυχές στο διήγημα του Γκυ Ντε Μωπασάν «Το κρεβάτι 29»

γράφει η Παναγιώτα Μπαϊράμη Οι απόπειρες λογοτεχνικής καταγραφής της κοινωνικής πραγματικότητας της δεύτερης πεντηκονταετίας του 19ου αιώνα αναδεικνύουν στο λογοτεχνικό προσκήνιο το ρεαλισμό ως γενικότερη τάση εκτεινόμενη στο σύνολο της καλλιτεχνικής δημιουργίας και...

10 σχόλια

10 Σχόλια

  1. Νικολέττα Μπακατσέλου

    Η πραγματικότητα μέσα από τα μάτια του. Εξαιρετικό.

    Απάντηση
    • Ιωάννα Γκανέτσα

      Σ’ ευχαριστώ πολύ, Νικολέττα!

      Απάντηση
    • Ιωάννα Γκανέτσα

      Να είσαι καλά, Μαρία, σ’ ευχαριστώ για το σχόλιο!

      Απάντηση
    • Ιωάννα Γκανέτσα

      😉 Έτσι, Δεσποινάκι, έτσι ακριβώς!

      Απάντηση
  2. Μάχη Τζουγανάκη

    δυνατό το κείμενό σου Ιωάννα μου και συγκινητικό…Πόσο εύκολο είναι το χαμόγελο..πόσα μπορεί να προσφέρει..
    Την καλημέρα μου

    Απάντηση
    • Ιωάννα Γκανέτσα

      Καλησπέρα, Μάχη μου! Στα απλά και καθημερινά βρίσκεται όλη η ουσία!

      Απάντηση
  3. Ελένη Ιωαννάτου

    Υπέροχο!!!
    Συγκινήθηκα πάρα πολύ!!!!

    Έτσι είναι Ιωάννα, ένα χαμόγελο μπορεί να είναι αρκετό,
    για να προσφέρει την ευτυχία σ’ ένα παιδί.

    Ας γελάμε λοιπόν… δεν κοστίζει.

    Απάντηση
    • Ιωάννα Γκανέτσα

      Χαμογελαστή καλησπέρα, Ελένη μου!

      Απάντηση

Υποβολή σχολίου