Να γράφεις για τη λύτρωση. Για την ανακούφιση που προσφέρει η εναπόθεση των σκέψεων, η αυθόρμητη καταγραφή τους. Για να ηρεμεί ο νους σου, για να γαληνεύει η ψυχή σου. Αν δεν το κάνεις για σένα, τότε για ποιον;

Μην κρίνεις τον εαυτό σου, καθώς απελευθερώνεις τη φαντασία σου. Μην επιτρέπεις στο αποτέλεσμα να σε αποθαρρύνει. Συνέχισε για τη χαρά της έκφρασης, για τις σελίδες που γεμίζουν από τη δική σου πένα. Καμία λογοκρισία, κανένα σχόλιο υποτιμητικό για όσα λες ή νιώθεις ή σκέφτεσαι, να μη σου επιτρέπεις. Αν θες μετά να τα σβήσεις όλα, να κάνεις σαν να μην υπήρξαν ποτέ, καν’ το. Αν θες να τα κρατήσεις κάπου κρυμμένα, σαν ένα προσωπικό ημερολόγιο, κάνε αυτό. Αν πάλι θέλεις να μοιραστείς, μοιράσου. Είναι αντίδοτο για τη μοναξιά και για τον πόνο το μοίρασμα.

Ν’ αφήνεις τη σκέψη σου να χαράζει τα δικά της μονοπάτια. Να σε ξαφνιάζεις, να βλέπεις το αποτέλεσμα και να το κοιτάς με γουρλωμένα μάτια. Να λες «εγώ το έγραψα αυτό;» ή «πώς το σκέφτηκα;» και να γελάς. Ή να κλαις. Ή και τα δύο. Λίγη σημασία έχει μπροστά στην αλήθεια της στιγμής.

Να μην καταδέχεσαι τίποτα λιγότερο ή διαφορετικό απ’ αυτό που εκφράζει εσένα τον ίδιο. Κι ας μην ταυτιστεί κανείς, ας μη σε νιώσει ούτε ένας. Για σένα το κάνεις, όχι για τους άλλους. Δεν έχει νόημα να τους αρέσεις αν δε σου αρέσεις.

Να μπορείς να σε βρεις μέσα στα λόγια σου. Αν δεν εμπεριέχει μια δόση ψυχής, δεν είναι αληθινό, δεν έχει αξία. Να σου δίνεις την άδεια να είσαι χειμαρρώδης, αυθόρμητος, επιθετικός ή επικριτικός. Να είσαι ό,τι θες. Να επιτρέπεις στα λόγια σου να είναι –ή να φαίνονται- ασυνάρτητα, προχειρογραμμένα, βαρετά ή συνηθισμένα.

Να γράφεις γι’ αυτά που θες να θυμάσαι ή και γι’ αυτά που θες να ξεχάσεις. Γι’ αυτά που θαυμάζεις και γι’ αυτά που σιχαίνεσαι. Για τις αξίες σου, για τα πιστεύω σου, για την ταυτότητά σου. Κι ας αλλάξουν. Κι εσύ θ’ αλλάξεις.

Πάνω απ’ όλα, να γράφεις για την απόλαυση της στιγμής. Γι’ αυτή την υπέροχη αίσθηση της προσωπικής δημιουργίας.

Κι αν πάντα ξεκινάς μ’ αυτή την αφετηρία, όλα τα άλλα θα πάρουν τον δρόμο τους.

_

γράφει η Ζωή Ναούμ