Χολή με κέρασαν και πάλι
Βαλτώνει ο νους μες στο κεφάλι
Χολή και πίκρα
και στάζουν στην ουλή μου
Τα λόγια τους ξυράφια
ματώνουν την πληγή μου
Γι αυτό κι εγώ πια θα χαθώ
κανείς να μην με ψάξει
Θα περπατήσω άλαλη, μουγκή
παράλυτη από σκέψη
του κρύου αέρα να νιώσω την πνοή
της άγριας θάλασσας να ζήσω τη φοβέρα
Γιατί δεν θέλω να μιλώ
δεν θέλω
μόνο ν΄ ακούω βάλτε με και να κοιτώ
μα μη μου λέτε να μιλώ
δεν έχω άλλο τι να πω
θα με ακούτε μόνο όταν σιωπώ.
Κι όταν με βρει η καταιγίδα
θα μετρήσω τις ριπές της και θʼ ακούσω τις σιωπές της
θ΄ αρχίσω να της τραγουδώ, θα της γελώ
σαν φίλες καρδιακές θα κελαϊδούμε
απ όλους πια θα ξεχαστούμε
και αγκαλιά θα κοιμηθούμε.....
της Άννας Ρουμελιώτη
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
της άγριας θάλασσας να ζήσω τη φοβέρα
Υπέροχος στιχος!!!!!!!!!!!!!!!
Ευχαριστώ πολύ!!
” Γιατί δεν θέλω να μιλώ
δεν θέλω
μόνο ν΄ ακούω βάλτε με και να κοιτώ
μα μη μου λέτε να μιλώ
δεν έχω άλλο τι να πω
θα με ακούτε μόνο όταν σιωπώ.”
Πόσες φορές δεν έχουμε νοιώσει έτσι…. Υπέροχο! Ευχαριστώ!
Ευχαριστώ πολύ Άννα Μαρία!!!!!!