Βράδιασε απόψε από νωρίς
πένθιμες πέφτουν οι σταγόνες της βροχής
πάνω στα απομεινάρια
της ρημαγμένης μου ζωής.
Κι οι σάλπιγγες που άλλοτε ηχούσαν δυνατά
τώρα βουβά και αυτές μοιρολογούν
πως έφυγες έτσι ξαφνικά.
Μια νύχτα σαν και αυτή
δίχως άστρα, παγερή.
Και εγώ έμεινα εδώ
περιμένοντας ένα σου σημάδι από καιρό
πως τάχα θα φανείς
ζητώντας συγχώρεση θα 'ρθεις
μετανιωμένος, γονατιστός.
Προδότη εσύ της ντροπής
μιας αγάπης δυνατής...
_
γράφει η Ελευθερία Σταματοπούλου
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Μπράβο!!
Μπραβο!!
Βράδια που μας βρίσκουν να συλλογιζόμαστε τη ρημαγμένη μας ζωή, μια συγχώρεση που είτε μας τη χρωστάνε είτε εμείς οι ίδιοι την οφείλουμε. Ατμοσφαιρικό το ποίημα! Μπράβο Ελευθερία !