Δημοσιεύσεις
Άδεια βαγόνια, άδειες πόλεις, άδεια καράβια και άδειες καρδιές της νιότης. Έρημοι δρόμοι, έρημοι τόποι, κλεισμένοι είμαστε όλοι σε ένα δωμάτιο σκοτεινό. Μην με αφήσεις, θα χαθώ. Γίνηκαν οι μέρες νύχτες και το σκοτάδι φως. Γίνηκε ο Άγιος αμαρτωλός και ο διάβολος Θεός....
Ίσως έρθει πάλι να σε βρει σαν τα πρωτοβρόχια του φθινοπώρου που κάνουν την εμφάνισή τους δειλά δειλά ένα πρωινό του Σαββάτου. Έτσι νωχελικά, καθώς γλιστρούν από την οροφή και αμέσως έπειτα στον φρεσκοβαμμένο τοίχο, ακολουθώντας μια βεβιασμένη καθοδική πορεία...
Τι είσαι εσύ; Ρωτούσε επίμονα το κοκαλιάρικο σχεδόν άυλο είδωλο του σπασμένου μου καθρέφτη, έτοιμο να με πνίξει αν μιλιά γρήγορα δεν έβγαζα και μιαν απάντηση καλή δεν του έδινα. Είμαι ένας καλλιτέχνης ελπίδων. Άλλοτε πάλι κάποιος δαμαστής ονείρων. Ω ναι, σίγουρα ένας...
Κάθε ανθρώπινη σκέψη είναι ένας μοναχικός μονόλογος. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Ο μονόλογος στην πραγματικότητα μετουσιώνεται σε διάλογο εσωτερικό που ενίοτε μπορεί να γίνει πολύ έντονος. Το μυαλό γίνεται ταυτόχρονα ακροατής κι ομιλητής, συμφωνεί και διαφωνεί...
Σε μια χώρα ρημαγμένη σου δώσανε ζωή. Με ένα όνειρο μεγάλο και δυο χέρια ταλαιπωρημένα, χίλιους αγώνες έδωσες στου κόσμου τη σαπίλα νικητής να βγεις... Στο βάθρο επάνω όμως δεν έκατσες ποτέ σου. Την άδικη την τύχη καταριόσουν, αχ μάνα γιατί με γέννησες φτωχό...
Νύχτα, απόψε νύχτωσες λιγάκι πιο νωρίς. Λες και ο ουρανός κατέβηκε λιγάκι πιο κοντά μου, με μια δρασκελιά θαρρείς πως θα τον φτάσεις… Είναι ο Θεός που μέρες τώρα προσπαθεί σαν κάτι να μου πει. «Μην σε γελάσει ο κόσμος τούτος, [...] γράφει η Ελευθερία...
Προσφυγική ζωή, μια άνιση υποταγή στα σύνορα ενός σάπιου κόσμου. Ξεριζωμός, διωγμός, λέξεις γεμάτες πόνο αβάσταχτο, ασήκωτο. Να τον αντέξεις δεν μπορείς εσύ, που δυτικά έτυχε να ζεις... Και ένας θάνατος αργός, μαρτυρικός σε θάλασσες, απέραντα κοιμητήρια ψυχών. Το...
Σε ένα σαπιοκάραβο επάνω μπάρκαρες την άδεια σου ζωή. Γίναν λιμάνια ξένα και πολιτείες άγνωστες, η νέα σου πατρίδα. Στοιβάζοντας τα όνειρά σου σε μια παλιά βαλίτσα, ξημεροβραδιαζόσουν σε πανδοχεία φθηνά μεθώντας με αλκοόλ έψαχνες για ελπίδα. Μα όλα χάθηκαν μια κρύα...
Βράδιασε απόψε από νωρίς πένθιμες πέφτουν οι σταγόνες της βροχής πάνω στα απομεινάρια της ρημαγμένης μου ζωής. Κι οι σάλπιγγες που άλλοτε ηχούσαν δυνατά τώρα βουβά και αυτές μοιρολογούν πως έφυγες έτσι ξαφνικά. Μια νύχτα σαν και αυτή δίχως άστρα, παγερή. Και εγώ...
Άδεια βαγόνια παρατημένα εδώ κι εκεί. Αποβάθρες κενές που άλλοτε έσφιζαν από ζωή, καθώς ανάβλυζαν το μεθυστικό άρωμα κάθε ανθρώπινης σάρκας ερχόμενης εκεί. Τώρα είχαν όλα ερειπωθεί. Στοιχειωμένο τοπίο από κάθε κηλίδα ζωής. Παρέπεμπε σε σκηνικό πολέμου εν ώρα άτακτης...
