Δημοσιεύσεις
Άδεια βαγόνια, άδειες πόλεις, άδεια καράβια και άδειες καρδιές της νιότης. Έρημοι δρόμοι, έρημοι τόποι, κλεισμένοι είμαστε όλοι σε ένα δωμάτιο σκοτεινό. Μην με αφήσεις, θα χαθώ. Γίνηκαν οι μέρες νύχτες και το σκοτάδι φως. Γίνηκε ο Άγιος αμαρτωλός και ο διάβολος Θεός....
Ίσως έρθει πάλι να σε βρει σαν τα πρωτοβρόχια του φθινοπώρου που κάνουν την εμφάνισή τους δειλά δειλά ένα πρωινό του Σαββάτου. Έτσι νωχελικά, καθώς γλιστρούν από την οροφή και αμέσως έπειτα στον φρεσκοβαμμένο τοίχο, ακολουθώντας μια βεβιασμένη καθοδική πορεία προς το...
Τι είσαι εσύ; Ρωτούσε επίμονα το κοκαλιάρικο σχεδόν άυλο είδωλο του σπασμένου μου καθρέφτη, έτοιμο να με πνίξει αν μιλιά γρήγορα δεν έβγαζα και μιαν απάντηση καλή δεν του έδινα. Είμαι ένας καλλιτέχνης ελπίδων. Άλλοτε πάλι κάποιος δαμαστής ονείρων. Ω ναι, σίγουρα ένας...
Κάθε ανθρώπινη σκέψη είναι ένας μοναχικός μονόλογος. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Ο μονόλογος στην πραγματικότητα μετουσιώνεται σε διάλογο εσωτερικό που ενίοτε μπορεί να γίνει πολύ έντονος. Το μυαλό γίνεται ταυτόχρονα ακροατής κι ομιλητής, συμφωνεί και διαφωνεί...
Σε μια χώρα ρημαγμένη σου δώσανε ζωή. Με ένα όνειρο μεγάλο και δυο χέρια ταλαιπωρημένα, χίλιους αγώνες έδωσες στου κόσμου τη σαπίλα νικητής να βγεις... Στο βάθρο επάνω όμως δεν έκατσες ποτέ σου. Την άδικη την τύχη καταριόσουν, αχ μάνα γιατί με γέννησες φτωχό...
Νύχτα, απόψε νύχτωσες λιγάκι πιο νωρίς. Λες και ο ουρανός κατέβηκε λιγάκι πιο κοντά μου, με μια δρασκελιά θαρρείς πως θα τον φτάσεις… Είναι ο Θεός που μέρες τώρα προσπαθεί σαν κάτι να μου πει. «Μην σε γελάσει ο κόσμος τούτος, [...] γράφει η Ελευθερία...
Προσφυγική ζωή, μια άνιση υποταγή στα σύνορα ενός σάπιου κόσμου. Ξεριζωμός, διωγμός, λέξεις γεμάτες πόνο αβάσταχτο, ασήκωτο. Να τον αντέξεις δεν μπορείς εσύ, που δυτικά έτυχε να ζεις... Και ένας θάνατος αργός, μαρτυρικός σε θάλασσες, απέραντα κοιμητήρια ψυχών. Το...
Σε ένα σαπιοκάραβο επάνω μπάρκαρες την άδεια σου ζωή. Γίναν λιμάνια ξένα και πολιτείες άγνωστες, η νέα σου πατρίδα. Στοιβάζοντας τα όνειρά σου σε μια παλιά βαλίτσα, ξημεροβραδιαζόσουν σε πανδοχεία φθηνά μεθώντας με αλκοόλ έψαχνες για ελπίδα. Μα όλα χάθηκαν μια κρύα...
Βράδιασε απόψε από νωρίς πένθιμες πέφτουν οι σταγόνες της βροχής πάνω στα απομεινάρια της ρημαγμένης μου ζωής. Κι οι σάλπιγγες που άλλοτε ηχούσαν δυνατά τώρα βουβά και αυτές μοιρολογούν πως έφυγες έτσι ξαφνικά. Μια νύχτα σαν και αυτή δίχως άστρα, παγερή. Και εγώ...
Άδεια βαγόνια παρατημένα εδώ κι εκεί. Αποβάθρες κενές που άλλοτε έσφιζαν από ζωή, καθώς ανάβλυζαν το μεθυστικό άρωμα κάθε ανθρώπινης σάρκας ερχόμενης εκεί. Τώρα είχαν όλα ερειπωθεί. Στοιχειωμένο τοπίο από κάθε κηλίδα ζωής. Παρέπεμπε σε σκηνικό πολέμου εν ώρα άτακτης...
Ακολουθήστε μας
Αναλυτικά, όλες οι προσφορές των εφημερίδων του Σαββάτου και της Κυριακής συγκεντρωμένες σε ένα και μόνο σημείο!
Αναλυτικά, όλες οι προσφορές των εφημερίδων του Σαββάτου και της Κυριακής συγκεντρωμένες σε ένα και μόνο σημείο!
γράφει η Κατερίνα Σιδέρη - Η Αντιγόνη Γκούρα, ένα μικρό βιογραφικό της οποίας θα βρείτε στο τέλος του άρθρου, μέσα από το πρώτο της βιβλίο «Κάποτε στο Μαρόκο», μας παρασέρνει νοερά και να μας προσθέτει συνταξιδιώτες των πρωταγωνιστών στο υπέροχο, μαγευτικό και...
Πέρασε τώρα ο καιρός να μην φοβάσαι κι αυτό το μούδιασμα του πόνου που θυμάσαι μια ζάλη είναι, π’ αντιστέκεται στην σκέψη Πέρασε τώρα ο καιρός να μην γκρινιάξεις τον εαυτό σου ερειπωμένο να κοιτάξεις αν χρειαστεί, δωσ’ του μια ανάμνηση να παίξει Γιατί...
Η θάλασσα σκοπός γι’ αυτούς που δεν φοβούνται Ν’ αγγίξουν τον βυθό κι ας μην ξαναγυρίσουν Στην έρημη ακτή τα πάντα λησμονιούνται Ο βράχος πάπλωμα σκληρό Η άμμος το σεντόνι Αέρας που σφυρά στ’ αυτιά Τις σκέψεις σου σαρώνει Οι γλάροι που πετούν ψηλά Τα κύματα κοιτάνε...
Η Κοσμόπολη, μια πόλη με πολλούς ανθρώπους και πολλά καλώδια που τους ένωναν όλους κινδυνεύει να βυθιστεί. Οι κάτοικοί της περνούν καθημερινά ατέλειωτες ώρες με τα κινητά τους και την τηλεόραση. Έτσι η Κοσμόπολη θα βουλιάξει από το βάρος των πληροφοριών! Υπάρχει άραγε...
Στο στέρφο αμπέλι φύσηξε κρύος ο βοριάς, την ώρα του φωτός της τελευταίας αχτίδας. Ματιά υγρή, από ταξίδι, θαρρώ, πως έρχεται μακρύ, ξανθή˙ στο χρώμα της σταφίδας. Ο ξένος ψάχνει για μια γη, στάση να κάνει… λίγη θαλπωρή… Της ιστορίας το κουβάρι του σα...
Εγώ που σ' αγαπώ σου υπόσχομαι να τρέξω αν τύχει και προσέξω πως έχεις πληγωθεί Κι η γη κι ο ουρανός δεν θα 'χουν σημασία θα ‘ναι χωρίς αξία μάρτυς μου ο Θεός Εγώ που σ' αγαπώ αν χρειαστεί θα διώξω του ουρανού το τόξο το φως θα παραβγώ Σε μια σταλαγματιά θα...