Βήματα γοργά
μεσάνυχτα στο δάσος.
Το φεγγάρι επιβλητικά φωτίζει
δάκρυα που η αύρα του καλοκαιριού
μάχεται να μην προδώσει.
Τόσες λέξεις
σκορπισμένες για ένα αντίο.
Τι να πουν τ’ αστέρια
για μια θάλασσα σιωπής;
Σε κρατώ σφιχτά
πριν για πάντα χαθείς στον βυθό της,
πριν μονάχα σκιά θυμίζεις
στα άδυτα νεανικών ονείρων.
Κι αν οι δρόμοι μας σταυρώσουν πάλι
μιαν στιγμή σαν απόψε
πνιγμένη στα όνειρα της νιότης
σαν ματωμένο άνθος
την καρδιά μου σου χαρίζω
σύντροφο στα ταξίδια σου,
μια θύμηση
πως κάπου, κάποτε, ένα κορίτσι
φευγαλέα αντίκρισε στα μάτια σου
τη μέρα του γυρισμού.
–
γράφει η Κωνσταντίνα Παγώνη
0 Σχόλια