Η αγάπη είναι δρόμος.

Είναι ένα ατελείωτο ταξίδι.

Είναι προσφορά. Είναι ψυχική ένωση.

Είναι να ενδιαφερόμαστε για τον άλλον

το ίδιο με τον εαυτό μας.

Πασχάλης Λαμπαρδής:

«Ξαναγράφω τη ζωή μου από την αρχή»

Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ

–

γράφει ο Άγγελος Πετρουλάκης

–

Ένα μυθιστόρημα που πατά γερά στα προβλήματα του καιρού μας, εστιάζοντας σε δυο μεγάλα ζητήματα: Στις σχέσεις συντρόφων και στον τρόμο που επιφέρει η τρομοκρατία. Ο συγγραφέας κινείται με ιδιαίτερη λεπτότητα από τον έναν κόσμο στον άλλο, φωτογραφίζοντας χαρακτήρες και γεγονότα που βιώνουμε ως κοινωνία.

Κύριος άξονας του έργου ένας νέος άντρας, ανθρωπολόγος, που μελετά τους πολιτισμούς και δουλεύει ως ειδικός δημοσιογράφος ερευνητής. Είναι αυτός που αναζητά, παράλληλα, την επιβεβαίωση ως άτομο που αξίζει ν’ αγαπηθεί και θέλει ν’ αγαπηθεί και να αγαπήσει.

Ο άλλος άξονας, μια γυναίκα. Νέα, όμορφη, επαγγελματικά επιτυχημένη ως σχεδιάστρια μόδας. Τα ίδια αναζητά κι αυτή: ν΄ αγαπηθεί και ν’ αγαπήσει. Ζήτημα μέγα στην εποχή μας οι προσδοκίες τού ενός από τον άλλο, σ’ έναν κόσμο που παραπαίει και βιώνει την αβεβαιότητα σε όλα τα επίπεδα.

Άντρας και γυναίκα, Παύλος και Αρετή, θα παλέψουν με τον εαυτό τους πρώτα, με τις ματαιοδοξίες τους, τους εγωισμούς τους. Ο δρόμος μέχρι να τον βρουν μακρύς και δύσβατος. Απαιτεί τη συντριβή τού ‘‘εγώ’’. Θα το πετύχουν;

Το ερώτημα «ποιος είμαι;» προβάλει συνεχώς ανάμεσα σ’ αυτούς τους δυο άξονες, που ενώ διαπιστώνουν πως δεν μπορούν να μην είναι μαζί, είναι αδύναμοι να γκρεμίσουν τα εσωτερικά τους τείχη και ν’ αφιερωθούν ο ένας στον άλλον.

Ο συγγραφέας, όμως (σπούδασε ψυχολογία με μεταπτυχιακές σπουδές στην κλινική και κοινοτική ψυχολογία, και που ασχολείται ερευνητικά με την ανθρώπινη συμπεριφορά, τη θεραπεία ψυχικών διαταραχών, όπως και άλλα θέματα που απασχολούν τον σύγχρονο άνθρωπο και διαταράσσουν τον ψυχισμό του), και ξέρει πώς να ξεκλειδώνει τις ψυχές των ανθρώπων. Έντεχνα μπαίνει στην ουσία των μεταξύ των ρήξεων: «Η αναπότρεπτη ρήξη τους εκδηλώθηκε και ως μια αναμέτρηση ισχύος, ως ένας ξέφρενος ανταγωνισμός, με πεδίο μάχης τη σχέση τους – το μόνο θύμα στην προκείμενη περίπτωση. Και όταν έχασαν τον έλεγχο, κανείς τους δεν μπόρεσε να συνειδητοποιήσει το γιατί. Δεν καταλάβαιναν ότι οι ίδιοι το προκάλεσαν και θα συνέχιζαν να το προκαλούν, μέχρι να αναγνωρίσουν τις κοινές τους ευθύνες. Δεν είχαν την ψυχραιμία και τη λογική να δουν ότι οι συγκρίσεις είναι φυσιολογικές και αναπόφευκτες, και ότι το κρίσιμο είναι η καλή διαχείρισή τους. Αθέτησαν το αρχικό συμβόλαιο της συντροφικότητας και απίστησαν απέναντι στην ουσία τής αγάπης, αφήνοντας τον εγωισμό και την ανασφάλεια να επικρατήσουν, οδηγώντας τους μοιραία στη διάσπαση».

Το προσωπικό πρόβλημα γίνεται συλλογικό. Ο συγγραφέας δεν ανατέμνει τις σχέσεις δυο ατόμων, αλλά ανατέμνει τις σχέσεις άπειρων ζευγαριών, που βολοδέρνουν σε αυτοαμφισβητήσεις και αυτοαναιρέσεις. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό.

Γύρω απ’ αυτά τα πρόσωπα κινούνται και άλλα, που σαν παρεμφερή οικοδομικά υλικά συντελούν στο άρτιο χτίσιμο της μυθοπλασίας.

Όμως το «Ξαναγράφω τη ζωή μου από την αρχή» δεν είναι μόνο ερωτικό μυθιστόρημα, με μια ιδιαίτερα ευγενική γραφή, που σέβεται την αισθητική τού αναγνώστη.

Είναι και ένα μυθιστόρημα για όσα προκαλεί η τρομοκρατία και για όσα βιώνουν στον 21^ο αιώνα άνθρωποι συμπιεσμένοι από τις θρησκευτικές εμμονές τού Ισλαμικού κόσμου.

Έχοντας πρόσφατα διαβάσει το εξαιρετικό μυθιστόρημα της Μαριάμ Ματζιντί: «Ο Μαρξ και η κούκλα» (Εκδόσεις «ΨΥΧΟΓΙΟΣ») και τη μεταφορά τού κλίματος που κυριαρχεί στην Τεχεράνη και την υπόλοιπη Περσία, δεν μπορώ παρά να απονείμω εύσημα στον συγγραφέα για τις περιγραφές του που αφορούν τη χώρα αυτή και τις θρησκευτικές συνθήκες που ορίζουν την κοινωνική ζωή της.

Ο Παύλος – εκτός από αναζητητής τού άλλου του μισού – θα βρεθεί στην Περσία προκειμένου να εκπληρώσει κάποια ιδιαίτερη αποστολή, που σχετίζεται με τις δραστηριότητες των τρομοκρατών. Τόσο ως παρατηρητής, όσο και ως πρωταγωνιστής κάποιων γεγονότων, θα δώσει στον αναγνώστη εικόνες που καθηλώνουν, περιγράφοντας – μεταξύ των άλλων – και το δημόσιο μαστίγωμα μοιχαλίδας:

«Με τα χέρια δεμένα σε έναν χοντρό πάσσαλο και πεσμένη στα γόνατα, σφάδαζε κάθε φορά που ο βλοσυρός δήμιος τη χτυπούσε μεθοδικά με τον δερμάτινο λεπτό βούρδουλα των ογδόντα εκατοστών. Σαν πυρωμένη βέργα έπεφτε πάνω στη ματωμένη ράχη της και ξέσκιζε το μαύρο ύφασμα του τσαντόρ και τη σάρκα της – και ο πόνος ήταν αβάσταχτος και ατελείωτος.

»Ανάμεικτα ήταν και τα συναισθήματα του πλήθους. Οι περισσότεροι έδειχναν τη μήνιν τους εναντίον της αμαρτωλής με υψωμένες τις γροθιές, φωνάζοντας: ‘‘Θάνατος στην άπιστη!’’

»… Εκεί δεν μπορούσε να φτάσει η δικαιοσύνη, δεν υπήρχαν ανθρώπινα δικαιώματα. Επικρατούσαν μόνον οι αρχές τής Ισλαμικής Επανάστασης και το δίκαιο του ισχυρού…»

Συγκλονίζουν, επίσης, οι περιγραφές τής πορείας των προσφύγων πως την Ελλάδα, με σκοπό την εγκατάστασή τους στην Ευρώπη τής ελευθερίας.

Ο συγγραφέας, προχωρώντας σε συνεχείς ανατροπές και χρησιμοποιώντας για τη μυθοπλασία ‘‘υλικά’’ από τον τρόμο που μαστίζει την Ευρώπη, τις επιθέσεις θανάτου των Ισλαμιστών, καθηλώνει τον αναγνώστη μέχρι την τελευταία σελίδα, χαρίζοντάς του ένα στιβαρό μυθιστόρημα που συγκινεί ιδιαίτερα και αξίζει να διαβαστεί.