Τα μάτια του μισόκλειστα. Είναι στον πρώτο ύπνο. Σώμα ανέγγιχτο. Γυμνό. Αθώο. Ξαπλωμένο σε λευκό σεντόνι. Σε σύννεφο… Η λήψη ερασιτεχνική. Κακή. Ο W32 δε δίνει σημασία σε τέτοια. Τη βρίσκει κι έτσι. Ο W32 δεν αντιστέκεται στη θέα του παιδικού κορμιού. Να μην τον ανακαλύψουν. Αυτό μόνο τον νοιάζει.
Παλεύει μέσα του. Μα είναι αργά. Κάηκε. Αρρώστησε. Το τέρας του δεν τον ελευθερώνει. Στο μυαλό του, ο πατέρας του. Το δυνατό χέρι γύρω απ’ τον λαιμό του. Το είδωλό τους στην τζαμαρία. Ο μαρτυρικός πόνος…
Όχι! Δεν πάει άλλο. Δε θα το επιτρέψει! Πετάει τον υπολογιστή στο πάτωμα. Κατεβάζει μονορούφι το υπόλοιπο μπουκάλι ουίσκι. Βγαίνει στο μπαλκόνι. Γυμνός. Ένοχος. Κατεστραμμένος…
Πέφτει στο κενό. Στη λύτρωση. Τα μάτια του ορθάνοιχτα.
_
γράφει η Στέλλα Κουρμούλη
Συνταρακτικό το κείμενό σας…….!!!!!!!!
Μέσα απ’ τη ζωή βγαλμένο… Με τιμά το σχόλιό σας. Σας ευχαριστώ, αγαπητή Άννα!
Θέμα ταμπού, που σε σοκάρει, σ’ εξοργίζει, σε αηδιάζει, του γυρνάς την πλάτη για να το ξορκίσεις, να το εξαφανίσεις. Με το συνταρακτικό τέλος της ιστορίας σου, Στέλλα μου, λυτρώνεις τον αναγνώστη. Συγχαρητήρια.
Πράγματι… Δεν μπορείς να δικαιολογήσεις, να συγχωρέσεις, να λυπηθείς! Δεν πρέπει να του γυρνάς την πλάτη! Δυστυχώς, συμβαίνει γύρω μας, δίπλα μας! Δε θα μπορούσε να έχει διαφορετικό τέλος ο ήρωάς μου… (Αρρώστησα, όταν το έγραφα… μα δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς!)
Πολύ δυνατό το κειμενό σου. Μπράβο σου. Δημιουργεί εντονες εικόνες και συναισθήματα.
Ευχαριστώ θερμά για το σχόλιο.