Γίναμε απλές κορνίζες του χρόνου
Σαν τις ατελείωτες ώρες που μας μαχαίρωναν
Τα κρύα δειλινά που μας πιρούνιαζαν τα σώματα
Τώρα ακίνητα στολίδια φαντάζουμε στις περίοπτες θέσεις μας
Που κοινωνούν υγρή σκόνη
Αρνείσαι τη βροχή
Στέρεψε κι αυτή
Τον άνεμο λες δεν τον αντέχεις
Τη φύση που σε πολεμάει
Τον κόσμο που ανταγωνίζεται τη δόξα σου
Τον εγωισμό σου,
Σε ξεπέρασε
Τον εαυτό σου,
Σε πρόδωσε…
_
γράφει η Σοφία Σκλείδα
Πόσο εύστοχες οι λέξεις και πόσο δυνατές οι εικόνες…Μπράβο σας!
Σας ευχαριστώ πολύ!
Eυχαριστώ από καρδιάς!
Πολύ δυνατό!
Ευχαριστώ πολύ!