Εμείς, οι φτωχοί διεκδικητές του ονείρου…

Καθηλωμένοι παρακολουθούμε πίσω απ’ τη σκηνή

το έργο που ανέβασαν για μας: «Οι θιασώτες του ύστατου σήμερα!»

Απαγγέλλοντας, ξανά και ξανά, σε μονολόγους τα «λάθη» μας

«να μην προσπαθήσουμε πάλι!..»

Εμείς, οι αετοί των απόκρημνων βράχων,

οι αναρριχητές των υψηλών αρετών,

εκλιπαρούμε τα δέντρα του κάμπου

να ξαποστάσουμε για λίγο στους κλώνους τους!..

Εμείς, οι αγέρες των επτά θαλασσών,

των οριζόντων οι κατακτητές

―οι άσπονδοι εχθροί του σκότους―

που με προσάναμμα τις ψυχές μας

δώσαμε υπόσταση στις σκιές τους!..

Αναστηλώνοντας τους Εφιάλτες

που καταράστηκε το Είναι μας…

Ε μ ε ί ς… Τι κάναμε εμείς;

Μας ποδοπάτησαν σαν τα ξερόκλαδα της στέρφας γης

που αναμασάει ο άνεμος,

σαν τους καταρράκτες που δεν αφρίζει ο θυμός τους

στερέψαμε, συμβιβαστήκαμε εμείς!..

Εμείς, οι ανοικτοί δρόμοι των πόλεων

η ελπίδα της μίας και μοναδικής διαφυγής

―η αλόγιστη περηφάνια του αύριο―

εγκλωβισμένοι στα σοκάκια της καθημερινότητας

επαναπαυόμαστε στις έγνοιες που μας χρέωσαν

οι οφειλέτες της απλήρωτης νιότης μας…

Ε μ ε ί ς… Γιατί να το κάνουμε εμείς;…

από την ποιητική συλλογή “Μετρητής βημάτων”