–
γράφει ο Κώστας Τραχανάς
–
Το βιβλίο αυτό έχει δεχτεί την επίδραση του βιβλίου «Το σπίτι των κοιμισμένων κοριτσιών» του Ιάπωνα νομπελίστα Γιασουνάρι Καβαμπάτα.
Στο βιβλίο «Οι δύστυχες πουτάνες της ζωής μου» του διάσημου Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, πρωταγωνιστεί ένας άσχημος, ντροπαλός και παλιομοδίτης άντρας, που στην παραμονή των ενενηκοστών γενεθλίων του αποφασίζει να περάσει «μια νύχτα τρελού έρωτα με μια έφηβη παρθένα»… Ο ήρωας καυχιέται πως είχε εκατοντάδες ερωμένες, παρότι δηλώνει πως δεν πλάγιασε ποτέ με καμιά γυναίκα δίχως να την πληρώσει…
Το βιβλίο αυτό μπορεί να διαβαστεί ως εξομολόγηση ενός ανθρώπου κυριευμένου από την ανασφάλεια. Ο άντρας, που κερδίζει το ψωμί του αρθρογραφώντας στην εφημερίδα της γενέθλιας πόλης του, κυριεύεται στην τελική ευθεία της ζωής του από τον φόβο.
Η μοναδική διαθέσιμη παρθένα του μπορδέλου της Ρόσα Καμπάρκας, είναι ένα κορίτσι δεκατεσσάρων ετών, της οποίας δεν γνωρίζουμε το όνομα παρά μονάχα το ψευδώνυμο: Ντελγαδίνα. Μπαίνοντας στο δωμάτιο του μπορδέλου, ο ηλικιωμένος άντρας βλέπει τη γυμνή και εντελώς κοιμισμένη κοπέλα. Η ιδιοκτήτρια του μπορδέλου της είχε δώσει ένα βρομιούχο καταπότι με βαλεριάνα και τώρα η όμορφη και καθαρή νεαρή κοιμόταν. Ανήμπορος να την ξυπνήσει, αρχίζει να εξερευνά το κορμί της σπιθαμή προς σπιθαμή, ώσπου συμβαίνει αυτό που είναι να συμβεί.
Οι πουτάνες στις οποίες αναφέρεται ο τίτλος δεν είναι λυπημένες με την έννοια της μελαγχολίας αλλά της δυστυχίας. Δεν υπάρχει νοσταλγία σ΄ αυτά τα επινοημένα απομνημονεύματα, αλλά μονάχα πικρία. Η μεγαλύτερη τραγωδία δε χτυπά εκείνες παρά τον ηλικιωμένο άντρα, που για δεκαετίες υπήρξε τακτικός πελάτης τους: όταν ανακαλύπτει, ίσως πολύ αργά, πώς βρίσκεται ένα βήμα πριν από τον θάνατο δίχως να έχει δοκιμάσει το θαύμα του σεξ από έρωτα, η ανάμνησή τους γίνεται στυφή στη μνήμη του…
Το βιβλίο αυτό περιέχει κάποιους πολύτιμους στοχασμούς του συγγραφέα γύρω από το ρόλο της μνήμης στην κατασκευή της ταυτότητας, ο κυκλικός χαρακτήρας του χρόνου και η πάντα περίπλοκη σχέση ανάμεσα στην αγάπη και το σεξ.
0 Σχόλια