Οι εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ και ο δικτυακός τόπος τοβιβλίο.net προτείνουν βιβλία για να διαβάσετε τον Ιούλιο!

–

Θεσπρωτία, 30 Οκτώβρη 1940
Οι οβίδες σφύριζαν με μανία πάνω από τα κεφάλια τους και εκείνοι, τρομοκρατημένοι, δεν ήξεραν πώς να αντιδράσουν. […]
Η Μάρω, πανιασμένη από τη φωτιά της κόλασης που ξετρύπωνε από τα μαύρα σύννεφα του ουρανού, κρατούσε σφιχτά τον Κωνσταντή στην αγκαλιά της.
Είχε κουρνιάσει σαν το πουλάκι κάτω από ένα δέντρο και προσπαθούσε να προφυλάξει τον εαυτό της και το κατατρομαγμένο παιδί.
Του χάιδευε τα μαλλιά μέσα από την κάπα του και του ψιθύριζε απαλά: «Σ’ αγαπώ, Κωνσταντή μου, σ’ αγαπώ, παιδί μου. Μη φοβάσαι».
Όμως στο μυαλό της ερχόταν και τρύπωνε ο τρόμος· ο τρόμος και η αδικία.
Σκέφτηκε ότι αυτή την ώρα η Ελένη θα είχε σηκωθεί από το κρεβάτι, πετώντας τα σκεπάσματά της. Θα έβγαινε έξω και θα αντίκριζε ένα έρημο και άδειο χωριό. «Της άξιζε!» είπε φωναχτά, δίχως να τη νοιάζει που την άκουγε το παιδί της.
Ωστόσο, μέσα της γνώριζε ότι αυτό που είχαν κάνει στη δύσμοιρη γυναίκα ισοδυναμούσε με θάνατο, ψυχικό και σωματικό.
Ήταν από τις λίγες φορές που η Μάρω επικαλούνταν τη βοήθεια του Θεού: «Θεέ μου, κάνε να μην πέσει το κακό πάνω στο κεφάλι μου.
Δεν έφταιγα μόνον εγώ» παρακάλεσε και στην προσευχή της προσπαθούσε να δικαιολογήσει τον εαυτό της – και τις πράξεις της.
Το ψηφιδωτό της Εξομολόγησης
αποκαλύπτεται και καθηλώνει…

–

-Το θέλω τώρα! φώναξε η Μαρία από το δωμάτιό της.
Η μαμά της, η κυρία Ευγενία, για άλλη μια φορά δεν της απάντησε.
Εξάλλου, δεν ήταν η πρώτη φορά που της ζητούσε κάτι η κόρη της.
Παλιότερα, της έκανε όλα τα χατίρια.
Αυτό όμως δεν μπορούσε να συνεχιστεί.
Έτσι, αποφάσισε να αλλάξει τακτική…

–

Σήμερα στο Νηπιαγωγείο ο Αργύρης είπε μια κακιά λέξη.
Κι αυτή η λέξη, σαν μύγα, πέταγε εδώ κι εκεί κι ενοχλούσε.
Ο Θοδωρής δεν μπορούσε να την ξεχάσει, κι ας μην ήξερε τι σημαίνει.
Έτσι την έβαλε στο κουτί και την πέταξε στα σκουπίδια, όπως κάνει με τα κακά όνειρα.
Όμως η λέξη-μύγα δραπέτευσε κι έκανε τη δασκάλα να τρομάξει, τη γιαγιά να θυμώσει και τη μαμά να κοκκινίσει.
Γίνεται όλα αυτά να τα κάνει μοναχά μια λέξη; Και μάλιστα μια λέξη-μύγα;

–

Στο Κανταδοχώρι όλα αλλάζουν όταν ο κύριος Προεδράκης κλείνει το Μουσικό Σχολείο!
Η μικρή και τολμηρή Σερενάτα, όμως, δεν το βάζει κάτω.
Θα προσπαθήσει να κάνει το όνειρό της πραγματικότητα, υπενθυμίζοντας σε όλους πως η μουσική ενώνει τους ανθρώπους και τους κάνει καλύτερους.
Η παιδική φωνή της Σερενάτας θα ακουστεί παντού.
Θα ξαναβρεί το Κανταδοχώρι το παλιό γνώριμο χρώμα του;

–

Εδώ είμαι κι εγώ!
Με θυμάστε;
Είμαι ο Πάνθηρας Μαυρόγατος, ένας γάτος με προσωπικότητα, γεμάτος όνειρα και φιλοδοξίες…
Η ζωή μου μέσα στο σπίτι κυλούσε όμορφα και αρμονικά, με παιχνίδι, λιχουδιές και συζητήσεις με τη γιαγιά Εύα, την άλλη γάτα του σπιτιού.
Τόσο όμορφα και αρμονικά δηλαδή, που είχα αρχίσει να βαριέμαι.
Ήθελα δράση, περιπέτεια, να μάθω καινούρια πράγματα.
Αχ, αυτή η περιέργειά μου!
Τι τις ήθελα τις περιπέτειες;
Και πώς βρέθηκα εγώ σε ξένες αυλές να μπλέκω σε γατοκαβγάδες και να γλιτώνω στο παραπέντε από το σκουπόξυλο της κυρα-Τασίας;
Δε μου έφτανε μόνο να βρίσκομαι ανεβασμένος πάνω στον τοίχο και να παρατηρώ τη Χιονάτη, την όμορφη γάτα της διπλανής αυλής;
Κι ας μη μου δίνει σημασία, κι ας μη με καταδέχεται.
Ήθελα, βλέπετε, να αποδείξω στον νταή Ψιτ-Ξιτ ότι κι εμείς τα οικόσιτα γατιά έχουμε θάρρος και δυναμισμό!
Και ιδιαίτερα εγώ, ο Πάνθηρας Μαυρόγατος, που δεν είμαι ένας τυχαίος γάτος αλλά ένας γάτος… σούπερ ήρωας!
Νομίζω πάντως ότι καλά τα κατάφερα, παρά τα όσα πέρασα.
Άλλωστε, τα παθήματα γίνονται μαθήματα, κι εγώ τα έμαθα όλα!