Απόκαμα και θα σταθώ,
τί κι αν οι άλλοι τρέχουν
και το σκυφτό τους μέτωπο
μ’ ιδρώτα κρύο βρέχουν;
Εγώ αλλοτινού καιρού
απόμαχος θα μοιάζω,
σ’ έναν απόμερο σταθμό
τα τρένα θα κοιτάζω,
από μακρυά σφυρίζοντας
πως ‘φθάσαν να σημαίνουν
και στο λαιμό μου, σαν περνούν,
κόμπους καημού να δένουν.
Γιατί είναι σαν τις μέρες μου
που έτσι όπως διαβήκαν,
σε παραζάλη κύλησαν
μα σ’ερημιά μ’ αφήκαν.
_
γράφει ο Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος
(Από την ποιητική συλλογή “Υπόγεια Διαδρομή”, Αθήνα 1986, σελ. 17)
Πολύ όμορφο και ιδιαίτερο το ποίημα σας Αντώνη!!!
Το τρένο περνά όπως κι ο χρόνος.
Βέβαια, ο τρένο κάνει στάσεις και επιβιβάζονται
νέα άτομα κάθε φορά.
Ο χρόνος προσπερνά δίχως πίσω να κοιτά…
Σας εύχομαι να μείνετε λοιπόν σ’ εκείνον τον αλλοτινό καιρό
παγώνοντας το χρόνο κι ας περνούν δίπλα σας άλλα τρένα.
Κι ας ιδρώνουν τα σκυφτά μέτωπά των άλλων ανθρώπωνπου τρέχουν…
Το ζήτημα είναι για ποιο λόγο τρέχουν;;;
Μήπως για να προλάβουν το δικό τους τρένο;;;
Υπέροχο ποίημα και τιμή για τον ιστότοπό μας…
Με εικόνες και νόημα, με γλυκόπικρο συναίσθημα που μεταδίδεται άμεσα και αυτούσια, ρυθμό, μέτρο και ρίμα…. όπως εγώ εννοώ την ποίηση… Όμορφο πολύ…