Απόκαμα και θα σταθώ,
τί κι αν οι άλλοι τρέχουν
και το σκυφτό τους μέτωπο
μ’ ιδρώτα κρύο βρέχουν;
Εγώ αλλοτινού καιρού
απόμαχος θα μοιάζω,
σ’ έναν απόμερο σταθμό
τα τρένα θα κοιτάζω,
από μακρυά σφυρίζοντας
πως ‘φθάσαν να σημαίνουν
και στο λαιμό μου, σαν περνούν,
κόμπους καημού να δένουν.
Γιατί είναι σαν τις μέρες μου
που έτσι όπως διαβήκαν,
σε παραζάλη κύλησαν
μα σ’ερημιά μ’ αφήκαν.
_
γράφει ο Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος
(Από την ποιητική συλλογή “Υπόγεια Διαδρομή”, Αθήνα 1986, σελ. 17)
Ακολουθήστε μας
Real News Καθημερινή https://youtu.be/biA1KzpBTEQ?si=bVM85UtsorjgH0mz Πρώτο Θέμα https://youtu.be/GNNNAPncEdM Το Βήμα της Κυριακής Δώστε μας το email σας και κάθε Παρασκευήθα έχετε στα εισερχόμενά σας τις προσφορές των εφημερίδων (Δεν στέλνουμε...
Σε ένα ψαροχώρι γεννήθηκα, εκεί, δίπλα στο κύμα και την αρμύρα, έχτισα τα όνειρά μου. Με το πρώτο φως άκουγα τις βάρκες να σπάνε τη σιωπή του πρωινού και τις φωνές των ψαράδων να μπλέκονται με το τραγούδι του ανέμου. Εκεί, έμαθα να διαβάζω τα σύννεφα, να...
Εμείς αγαπημένη δε θα μάθουμε ποτέ για εκείνα τα παιδιά που ταξίδεψαν πάνω σε οβίδες όπως τα πουλιά ταξιδεύουν με ένα άχυρο στο στόμα αφήνοντας τον άνεμο να δεχτεί το σώμα τους και την ψυχή τους στα δάκρυα μιας μάνας Μήτε για εκείνα που σε ένα στενόχωρο δωμάτιο...
Ακολουθήστε μας στο Google News
Διαβάστε κι αυτά
Εμείς αγαπημένη δε θα μάθουμε ποτέ για εκείνα τα παιδιά που ταξίδεψαν πάνω σε οβίδες όπως τα πουλιά ταξιδεύουν με ένα άχυρο στο στόμα αφήνοντας τον άνεμο να δεχτεί το σώμα τους και την ψυχή τους στα δάκρυα μιας μάνας Μήτε για εκείνα που σε ένα στενόχωρο δωμάτιο...
Απ’ την χερσόνησο του Σίτβε, μέρος εξωτικό μα όχι ξακουστό, από το πιο απόμερο σημείο, της τάφρου του ερωτικού μου πόθου, ξεκινά• Στο δέρμα του λαιμού μου, κοντά στο πιο διακριτό οστό του γυναικείου σώματος , εκείνο που τραβάει τα ανδρικά τα βλέμματα,αν η ματιά είναι...
Να κοιτάζουμε το ηλιοβασίλεμα χωρίς γυαλια ηλίου, να βλέπουμε τα αληθινά του χρώματα Δεν μιλάμε. Σιωπή. Τα κύματα είναι σαν μελωδία από κάποιο γνωστό τραγούδι. Τους στίχους δεν θυμάμαι. Αλλά σίγουρα θυμάμαι την μελωδία. Αν κοιτάξω την θάλασσα, με ορθάνοιχτα τα...
Πολύ όμορφο και ιδιαίτερο το ποίημα σας Αντώνη!!!
Το τρένο περνά όπως κι ο χρόνος.
Βέβαια, ο τρένο κάνει στάσεις και επιβιβάζονται
νέα άτομα κάθε φορά.
Ο χρόνος προσπερνά δίχως πίσω να κοιτά…
Σας εύχομαι να μείνετε λοιπόν σ’ εκείνον τον αλλοτινό καιρό
παγώνοντας το χρόνο κι ας περνούν δίπλα σας άλλα τρένα.
Κι ας ιδρώνουν τα σκυφτά μέτωπά των άλλων ανθρώπωνπου τρέχουν…
Το ζήτημα είναι για ποιο λόγο τρέχουν;;;
Μήπως για να προλάβουν το δικό τους τρένο;;;
Υπέροχο ποίημα και τιμή για τον ιστότοπό μας…
Με εικόνες και νόημα, με γλυκόπικρο συναίσθημα που μεταδίδεται άμεσα και αυτούσια, ρυθμό, μέτρο και ρίμα…. όπως εγώ εννοώ την ποίηση… Όμορφο πολύ…