Οι μέσα μας ζωές

Δημοσίευση: 16.01.2018

Ετικέτες

Κατηγορία

Ο άνθρωπος μεγαλώνει. Όχι ηλικιακά (ή όχι μόνο ηλικιακά), αλλά ως σύνολο, ως ανθρωπότητα, ως σκέψη, ως φιλοσοφία, ως υποχρεώσεις, ως ευθύνες, ως προσδοκία δημιουργίας μεγαλύτερης από αυτή που παρέλαβε από την προηγούμενη γενιά. Κι όσο μεγαλώνει, τόσο θέτει τον πήχη της νίκης πιο ψηλά, αυτό που χτες ήταν κατόρθωμα σήμερα είναι το σύνηθες, το ξεπερασμένο. Και θέλει να κερδίσει έναν αγώνα που δεν κερδίζεται παρά μόνο αν πεθάνει όσο ζει παραδίδοντας την ύπαρξή του στην άσωτη καθημερινότητα και στην γκρίζα αγωνία, στην αφομοίωση της προσωπικότητάς του μέσα στις άχρωμες εκείνες σελίδες της ιστορίας που ο χρόνος τελικά τις αφήνει άδειες και κενές, ίδιες η προηγούμενη με την επόμενη σαν τις μέρες που χάνονται χωρίς να υπάρξουν. Τρέχει ιδρωμένος να προλάβει ένα τρένο που πάντα θα κινείται πιο γρήγορα, ωθούμενο -κι αυτό είναι το τραγικό- από τον ίδιο κι από άλλους «ίδιους» σαν κι αυτόν για να τρέξει πιο γρήγορα, κι ακόμα πιο γρήγορα, και πιο πολύ ακόμα. Πιάνει με τη θέλησή του, ο ανόητος, και με τα γυμνά χέρια του χωρίς κανένα μέτρο αυτοπροστασίας, τον αμείλικτο χρόνο και προσπαθεί να τον χωρέσει στα εφήμερα όνειρά του, να τον δαμάσει! Λες και τιθασεύεται το κύμα στη φουρτούνα και το ποτάμι στην πλημμύρα… Και δεν αφήνει για τον ίδιο και για όσους αγαπάει ούτε καν στιγμές, δεν κρατάει ούτε τα ρέστα που του αναλογούν, προσφορά γίνονται κι αυτά στη θεία κοινωνία και στη μετάληψη της αναβολής και της μετάθεσης των αισθημάτων σε χρόνο μελλοντικό. Ένας Μαραθώνιος η ζωή χωρίς τέρμα. Και χωρίς σκοπό τελικά!

Σήμερα ο άνθρωπος ζει πολλές ζωές. Όλες τους -ή τουλάχιστον οι περισσότερες- μικρές και μίζερες. Η ζωή στο γραφείο και στη δουλειά, γεμάτη με την αγωνία της απόλυσης. Η ζωή στον κοινωνικό περίγυρο και στην παρέα που μικραίνει διαρκώς. Η ζωή στο κρεβάτι που ο έρωτας έχει πεθάνει παραδομένος στο ξυπνητήρι. Η ζωή στις ατελείωτες ουρές. Η ζωή στο μποτιλιάρισμα. Η ζωή στις διαφημίσεις των προσφορών. Η ζωή στους απλήρωτους λογαριασμούς που παραμένουν πεισματικά κολλημένοι με μαγνήτες στο ψυγείο. Και η ζωή στην πόρτα του σπιτιού που ανοίγει και κλείνει κάθε μέρα αγχωμένα και βαριά και ποτέ τώρα πια για να υποδεχτεί επισκέπτες, μια υποχρέωση λιγότερη άλλωστε είναι ακόμα, μια ανάσα λυτρωτική στις εφιαλτικές νύχτες του χειμώνα που δε φεύγει ποτέ από τις ζωές μας. Ούτε απ’ τις ψυχές μας τελικά.

Ζούμε ηττημένοι. Μάθαμε να αντέχουμε την ήττα. Μάθαμε να αγαπάμε την ενοχή που βγαίνει μέσα από την αισιοδοξία μας! Λατρέψαμε την απαισιοδοξία γιατί μας δίνει εύκολα άλλοθι. Είναι μεγάλη παγίδα τούτα τα δυο: αισιοδοξία κι απαισιοδοξία, πρέπει να μας ανησυχεί όταν νιώθουμε ή το ένα ή το άλλο. Αλλά δεν ανησυχούμε! Δεν ανησυχούμε γιατί υπάρχουν άλλα που μας ανησυχούν περισσότερο, όπως οι ληξιπρόθεσμες οφειλές στην πόρτα του άδειου ψυγείου, όπως το πολύπλοκο αύριο που δυστυχώς έρχεται κάθε δύσκολο και αγχωμένο χάραμα, όπως το χαμόγελο που καμιά φορά αντικρίζουμε με απορία στον άνθρωπο απέναντι! Ζούμε, θαρρώ, χωρίς αισθήματα πια. Είμαστε α-συναισθηματικοί, μας βολεύει αυτό γιατί θωρακίζει προσωρινά τις αδύναμες ψυχές μας από κάθε καινούριο κακό. Κι από κάθε παλιό κακό. Κι από κάθε καλό τελικά, οι θωρακίσεις έχουν παρενέργειες, φάρμακα είναι κι αυτές κι όταν γίνεται κατάχρηση τελικά κάνουν ζημιά.

Κι όμως, μπορεί να κλείσαμε ερμητικά τις πόρτες και τα παντζούρια, μπορεί να κατεβάσαμε τα στόρια και να τραβήξαμε τις βαριές κουρτίνες και να θέσαμε τους εαυτούς μας στην απομόνωση, αυστηροί δικαστές και απελπισμένοι δικαζόμενοι τα ίδια πρόσωπα, όμως αυτό δε σημαίνει πως απ’ έξω είναι σκοτάδι. Η κόλαση δεν είναι έξω, είναι μέσα, ακόμα κι ο Δάντης θα συμφωνούσε μ’ αυτό στις μέρες μες και θα ’λεγε ‘Εγκαταλείψατε κάθε ελπίδα, εσείς που εντός κλειστήκατε, εσείς που μάζα γενήκατε της μάζας’. Έτσι πρέπει να ζούμε, αυτό μας έμαθαν, αυτό λένε οι νόμοι, γραφτοί κι άγραφτοι. Τι θα γίνει όμως αν σηκώσει κανείς το κεφάλι του, αν θυμηθεί ξανά να μπουσουλήσει, να κλάψει, να γελάσει, να ερωτευτεί, να αγαπήσει αλλά και να μισήσει, να τραγουδήσει με φωνή ελεύθερη, να μιλήσει στον άνθρωπό του, στον άνθρωπο δίπλα του, στον άνθρωπο που θέλει βοήθεια, στον άνθρωπο που ξέχασε πως είναι άνθρωπος, να γίνει πάλι παιδί, ενήλικο μεν, αλλά παιδί; Να πλανίσει τα ‘πρέποντα’ της εποχής και να τα διώξει απ’ το εκπαιδευμένο αλλά απαίδευτο μυαλό του; Το σίγουρο είναι πως θα παρανομήσει και θα βρεθεί ένοχος απέναντι στους νόμους της κοινωνίας που θέλει να κινείται με ταχύτητες ίσαμε αυτές του φωτός, απέναντι στους κανόνες της βιομηχανικής επανάστασης, απέναντι στους κανόνες επανάστασης των ισολογισμών των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, απέναντι στα δόγματα που μεγάλωσαν πια κι έγιναν καρκινώματα σπέρνοντας παντού τη σαπίλα του χρήματος και της δήθεν ανάπτυξης χωρίς τον άνθρωπο και τα αισθήματά του. Ίσως, θα πρέπει να παρουσιαστούμε στον εισαγγελέα και να δηλώσουμε ένοχοι για όλες αυτές τις κατηγορίες και να αποδεχτούμε την τιμωρία που μας αξίζει, αν θέλουμε να είμαστε άνθρωποι αληθινοί. Την τιμωρία της Ελευθερίας!

Ακολουθήστε μας

Οι προσφορές των εφημερίδων για το Σαββατοκύριακο 16 – 17 Νοεμβρίου 2024

Οι προσφορές των εφημερίδων για το Σαββατοκύριακο 16 – 17 Νοεμβρίου 2024

Real News Καθημερινή  Πρώτο Θέμα  Το Βήμα της Κυριακής   Δώστε μας το email σας και κάθε Παρασκευήθα έχετε στα εισερχόμενά σας τις προσφορές των εφημερίδων (Δεν στέλνουμε ανεπιθύμητη αλληλογραφία ενώ μπορείτε να διαγραφείτε με...

Πώς ‘κατασκευάζονται’ οι λαοί;

Πώς ‘κατασκευάζονται’ οι λαοί;

- γράφει ο Κώστας Θερμογιάννης - Η απόσταση είναι ίσως το πιο χρήσιμο εργαλείο κάθε μελετητή τής Ιστορίας διότι η διαφορά τού χρόνου από το παρελθόν ενεργεί πάντοτε αφαιρετικά, σαν φίλτρο που διηθεί τής μελετούμενης περιόδου τις μικροσυγκυρίες, τα μικροσυμφέροντα και...

Για το «Ελσίνκι» του Θ. Γρηγοριάδη

Για το «Ελσίνκι» του Θ. Γρηγοριάδη

_ γράφει ο Ηρακλής Μίγδος - Πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πατάκη το καινούργιο μυθιστόρημα του Θεόδωρου Γρηγοριάδη με τίτλο «Ελσίνκι». Ένα μυθιστόρημα που δε ξεπερνά της 230 σελίδες και που ο τίτλος και το εξώφυλλο δε προϊδεάζουν τον αναγνώστη. Ο κύριος...

Να είμαι ο γονιός που θα ήθελα να είχα αν γινόμουν πάλι παιδί

Να είμαι ο γονιός που θα ήθελα να είχα αν γινόμουν πάλι παιδί

_ γράφει η Τρισεύγενη Γκοτσίνου -    Ας υποθέσουμε πως βρισκόμαστε σε ένα σεμινάριο ενημέρωσης και στήριξης γονέων. Ο εμψυχωτής μας δείχνει σε ένα κομμάτι χαρτί τρεις απλές και σύντομες προτάσεις καλώντας μας να επιλέξουμε αυτή που χαρακτηρίζει καλύτερα τον τρόπο με...

Ακολουθήστε μας στο Google News

Επιμέλεια άρθρου

Διαβάστε κι αυτά

EditorialΑρθρογραφία
Πώς ‘κατασκευάζονται’ οι λαοί;

Πώς ‘κατασκευάζονται’ οι λαοί;

- γράφει ο Κώστας Θερμογιάννης - Η απόσταση είναι ίσως το πιο χρήσιμο εργαλείο κάθε μελετητή τής Ιστορίας διότι η διαφορά τού χρόνου από το παρελθόν ενεργεί πάντοτε αφαιρετικά, σαν φίλτρο που διηθεί τής μελετούμενης περιόδου τις μικροσυγκυρίες, τα μικροσυμφέροντα...

ΒιβλιοκριτικέςΠοίηση
Οι ‘αμήχανοι καιροί’ του Απόστολου Παλιεράκη

Οι ‘αμήχανοι καιροί’ του Απόστολου Παλιεράκη

  γράφει ο Κώστας Θερμογιάννης   Τούτες οι γραμμές δεν αποτυπώνουν τίποτα άλλο παρά σκέψεις γεννημένες μέσα από την ψυχική προβολή τής ξεχωριστής, πνευματικής πραγματικότητας που βιώνει ο μελετητής της ποίησης του Απόστολου Παλιεράκη στις δύο ποιητικές...

Αρθρογραφία
Για το «Ελσίνκι» του Θ. Γρηγοριάδη

Για το «Ελσίνκι» του Θ. Γρηγοριάδη

_ γράφει ο Ηρακλής Μίγδος - Πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πατάκη το καινούργιο μυθιστόρημα του Θεόδωρου Γρηγοριάδη με τίτλο «Ελσίνκι». Ένα μυθιστόρημα που δε ξεπερνά της 230 σελίδες και που ο τίτλος και το εξώφυλλο δε προϊδεάζουν τον αναγνώστη. Ο κύριος...

Αρθρογραφία
Να είμαι ο γονιός που θα ήθελα να είχα αν γινόμουν πάλι παιδί

Να είμαι ο γονιός που θα ήθελα να είχα αν γινόμουν πάλι παιδί

_ γράφει η Τρισεύγενη Γκοτσίνου -    Ας υποθέσουμε πως βρισκόμαστε σε ένα σεμινάριο ενημέρωσης και στήριξης γονέων. Ο εμψυχωτής μας δείχνει σε ένα κομμάτι χαρτί τρεις απλές και σύντομες προτάσεις καλώντας μας να επιλέξουμε αυτή που χαρακτηρίζει καλύτερα τον τρόπο...

Αρθρογραφία
Ήταν ο Καραγάτσης μισογύνης;

Ήταν ο Καραγάτσης μισογύνης;

_ γράφει ο Ηρακλής Μίγδος - Για άλλη μια φορά οι Έλληνες βρήκαν λόγο για να διχαστούν και να λογομαχήσουν στα social media. Αυτή τη φορά αφορμή ήταν ο Καραγάτσης. Όλα ξεκίνησαν από ένα άρθρο, δεν αναφέρω το όνομα του/της συντάκτη/ριας καθώς δε θέλω να κάνω...

Αρθρογραφία
Για το “Κατηγορώ” του Ρένου Αποστολίδη

Για το “Κατηγορώ” του Ρένου Αποστολίδη

_ γράφει ο Ηρακλής Μίγδος - Ρένος Αποστολίδης. Το άκουσμα του ονόματος και μόνο διχάζει τους αναγνώστες. Ένας λογοτέχνης, φιλόλογος, ανθολόγος, φιλόσοφος, δημοσιογράφος, κριτικός που έχει τόσους φανατικούς υποστηρικτές όσο και εχθρούς. Εδώ όμως δε θα μιλήσουμε για...

Αρθρογραφία
Σκέψεις για την 20η ΔΕΒΘ

Σκέψεις για την 20η ΔΕΒΘ

γράφει η Γεωργία Βασιλειάδου Ιστορίες ενός νέου συγγραφέα στην πόλη ή πως ανακαλύπτεις τον χαοτικό κόσμου του βιβλίου. Ας το παραδεχτούμε, είναι εντελώς διαφορετικό να είσαι αναγνώστης, βιβλιόφιλος ή  βιβλιοφάγος και να βρίσκεσαι στη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου...

Αρθρογραφία
Για την ποιητική συλλογή του Λευτέρη Χονδρού «ΔΕΚΑ ΜΗΝΕΣ ΑΥΤΑΡΕΣΚΕΙΑΣ»

Για την ποιητική συλλογή του Λευτέρη Χονδρού «ΔΕΚΑ ΜΗΝΕΣ ΑΥΤΑΡΕΣΚΕΙΑΣ»

_ γράφει ο Ηρακλής Μίγδος - Ο Λευτέρης Χονδρός είναι ένας νέος ηλικιακά ποιητής (γεννημένος το 1997). Παρά το νεαρό της ηλικίας του έχει εκδώσει τρεις ποιητικές συλλογές. Το 2019 εξέδωσε τη πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο «Το τελευταίο χειρόγραφο» από τις...

Αρθρογραφία
Για τη συλλογή διηγημάτων «Η νοσταλγία της απώλειας» του Θεόδωρου Γρηγοριάδη

Για τη συλλογή διηγημάτων «Η νοσταλγία της απώλειας» του Θεόδωρου Γρηγοριάδη

_ γράφει ο Ηρακλής Μίγδος - Έπεσε στα χέρια μου, αρκετά καθυστερημένα, η συλλογή διηγημάτων του Θεόδωρου Γρηγοριάδη με τίτλο «Η νοσταλγία της απώλειας» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη. Αφορμή ήταν η επικείμενη μετάφραση του εν λόγω έργου στα γαλλικά. Το...

1 σχόλια

1 Σχόλιο

  1. Μάχη Τζουγανάκη

    “Σήμερα ο άνθρωπος ζει πολλές ζωές. Όλες τους -ή τουλάχιστον οι περισσότερες- μικρές και μίζερες. Η ζωή στο γραφείο και στη δουλειά, γεμάτη με την αγωνία της απόλυσης. Η ζωή στον κοινωνικό περίγυρο και στην παρέα που μικραίνει διαρκώς. Η ζωή στο κρεβάτι που ο έρωτας έχει πεθάνει παραδομένος στο ξυπνητήρι. Η ζωή στις ατελείωτες ουρές. Η ζωή στο μποτιλιάρισμα. Η ζωή στις διαφημίσεις των προσφορών. Η ζωή στους απλήρωτους λογαριασμούς που παραμένουν πεισματικά κολλημένοι με μαγνήτες στο ψυγείο. Και η ζωή στην πόρτα του σπιτιού που ανοίγει και κλείνει κάθε μέρα αγχωμένα και βαριά…”

    έτσι ακριβώς Κώστα… ζωές δίχως νόημα βαριές και υποταγμένες..
    Μπορεί να είναι όλα μαύρα… αλλά αρκεί να γίνουμε κυνηγοί της απλότητας και όχι της… “πολυτέλειας” που μας μάθανε να κυνηγάμε στερώντας μας οτιδήποτε γεννά ένα γνήσιο χαμόγελο..

    Απάντηση

Υποβολή σχολίου