Μου το ‘μαθαν οι πασχαλιές!
Να υπομένω και να προσδοκώ.
Την πίστη να μην χάνω!
Οι πασχαλιές που κάθε χρόνο δεν ξεχνούν ν’ ανθίσουν
Έστω για λίγες μέρες
Κι έρχονται στον κήπο μου να μου θυμίσουν πάλι …
Λικνίζονται στον ανοιξιάτικο αέρα
και μυρίζει ο τόπος ελπίδα από τη δική τους ευωδιά.
Ταιριάζει το χρώμα τους με το δάκρυ μου
Εκεί χωράει μια στάλα από το λιλά τους
Και κάνει μπλαβιά τα μάγουλα και τα χείλη μου
Αναστενάζω σαν θυμάμαι το μυστικό μας:
Κάποτε, κάποιος μου έπαιξε μια μελωδία
Με φλάουτο από ξύλο πασχαλιάς
Και με μάγεψε…
Η μουσική του είχε μια υπόσχεση
Που μου άνοιξε στα δύο την καρδιά
Τρύπωσε εκεί ανάμεσα κι έγινε κομμάτι της.
Από τότε κάτι περιμένω…
Κι η προσδοκία αυτή μου φέρνει αγαλλίαση μαζί και πόνο!
Έκανα τις πασχαλιές φίλες μου καρδιακές
κι εκείνες έρχονται πιστές κάθε χρόνο στον κήπο μου
να μου θυμίσουν πάλι:
Να υπομένω και να προσδοκώ.
Την πίστη να μην χάνω!
_
γράφει η Ελένη Δεληβοριά
Το σχόλιό σας είναι επιθυμητό!
0 Σχόλια