Υπήρχε κάποτε μία υπερχρεωμένη πολιτεία που οι πολίτες της στέναζαν κάτω από το βάρος των τοκοχρεωλυτικών οφειλών της. Έγιναν εκατοντάδες μελέτες, ξοδεύτηκαν χιλιάδες ώρες διαπραγματεύσεων, αλλά το χρέος χρέος και λύση δε βρισκόταν. Ανέβηκαν, λοιπόν, ικέτες στην κορυφή του βουνού, 300 εκπρόσωποι της πολιτείας να συναντήσουν τον σοφό και να τον ρωτήσουν.

-Τι πρέπει να κάνουμε, γέροντα, για να σωθούμε;
Ο γέροντας τούς ζήτησε είκοσι πέντε χρόνια να σκεφθεί.
Ένα τέταρτο του αιώνα μετά, κάλεσε τους 300 για να τους δώσει τη λύση.
-Να αλλάξετε τον Υπουργό σας, επί των Οικονομικών, είπε.
-Μα, έχουμε αλλάξει δεκαεννέα, μέχρι τώρα, του απάντησαν.
-Ναι, αλλά κανείς τους δεν ξεκινούσε τη διαπραγμάτευση με το σωστό επιχείρημα, επέμεινε εκείνος.
-Και ποιο είναι το σωστό επιχείρημα, γέροντα; ρώτησαν εναγωνίως οι 300.
-Το σωστό επιχείρημα του Υπουργού, απέναντι στους δανειστές σας, πρέπει να είναι: «Δεν ξέρω τι λέτε εσείς, αλλά εγώ δεν έχω υπογράψει τίποτα».

Οι 300 γύρισαν στην πόλη, σκεπτικοί. «Σοφός ο γέροντας, αλλά πού θα βρούμε τώρα αυτούς που υπέγραψαν, οι περισσότεροι από αυτούς έχουν πια πεθάνει».

Το δίδαγμα: Όταν χρησιμοποιούμε την έκφραση «… και τι κατάλαβε; Τα πήρε όλα μαζί του», στο όλα εννοούμε και την υπογραφή του.

_

γράφει ο Αντώνης Γκόλτσος