γράφει ο Κώστας Τραχανάς

Εσύ αναγνώστη στη θέση της συγγραφέως τι θα΄ κανες; Τι τέλος θα έδινες στο βιβλίο;

Το 1978 στη Θεσσαλονίκη, ήταν η αγάπη τους. Της Χαράς Προκοπίου και του Τάσου Αναγνώστου. Ο πρώτος της έρωτας. Που σωριάστηκε σε ερείπια κομματιασμένη, χωρίς η ίδια να μάθει ποτέ το γιατί. Χωρίς μια εξήγηση, ένα αντίο. Την είχε προδώσει. Τη μοναδική αληθινή του αγάπη, την είχε προδώσει με τον φριχτότερο τρόπο. Χωρίς μια λέξη αποχαιρετισμού. Χρόνια είχε μείνει η δική της καρδιά νεκρωμένη, ανίκανη να αγαπήσει ξανά, να δοθεί.

Ήταν είκοσι τριών χρόνων η Χαρά, σαν εγκατέλειψε τη χώρα που τη γέννησε, τη χώρα που ως μαθήτρια είχε ζήσει τις πιο όμορφες εμπειρίες, ως φοιτήτρια είχε νιώσει πρωτόγνωρα αισθήματα, ως ερωτευμένη κοπέλα είχε δεχτεί την πιο σκληρή απογοήτευση.

Λονδίνο 2010. Πριν από λίγους μήνες, η Χαρά Προκοπίου ως Τζόις Ντρέναν τώρα, γνώρισε τον κατά πολύ νεότερό της Άρη. Και χωρίς να το θέλει, χωρίς να μπορεί να το εμποδίσει, η καρδιά ξαναχτύπησε με τη δύναμη της αγάπης. Δεν κατάλαβε ποτέ το γιατί, δεν μπόρεσε να το παλέψει, αφέθηκε να ξανανιώσει τα γλυκά σκιρτήματα, κι ας ήταν λάθος. Ένας απροσδόκητος πειρασμός είχε εισβάλλει τόσο δυναμικά στη ζωή της…

Η αγάπη του Άρη τη ζωντάνεψε.

Η αγάπη του Τάσου την είχε νεκρώσει.

Η Τζόις Ντρέναν και ο Άρης Μπρίλης συναντιούνται τυχαία και αυτό θα αλλάξει εντελώς της ζωή τους. Παρόλες τις διαφορές τους, είχαν βρει κάτι κοινό και τους έδεσε, κάτι δυνατό και πάνω από τις κοινωνικές προκαταλήψεις. Τον έρωτα. Η Τζόις, πλούσια χήρα, θα αγαπήσει τον Άρη, μα όχι με εκείνη την αγνή, άδολη φλόγα της αληθινής αγάπης. Πιο πολύ πάθος τους έδενε. Κάτι στον Άρη της θύμιζε αμυδρά κάποιον από το παρελθόν και την τράβηξε κοντά του. Μια μικρή, απλή ομοιότητα μόνο, και αυτή αδιόρατη. Μόνο το βλέμμα ήταν ίδιο ούτε καν το χρώμα των ματιών. Δεν τον αγάπησε τον Άρη πραγματικά, ήταν απλώς ένα υποκατάστατο του πρώτου της έρωτα.

Δεν έκαναν όνειρα. Και δε μιλούσαν για το παρελθόν. Ζούσαν το τώρα. Η Τζόις ήξερε πως ζούσε μια εφήμερη ευτυχία. Με ημερομηνία λήξεως. Μα ήταν ευγνώμων γι΄ αυτή τη δεύτερη ευκαιρία που της έστειλε τόσο απροσδόκητα η ζωή, έστω και με καθυστέρηση τόσων χρόνων. Δεν τολμούσε να κάνει σχέδια για το μέλλον της.

Στην ηλικία που βρισκόταν δεν είχε δικαίωμα να ονειρευτεί το μέλλον με έναν άνθρωπο τόσο νεότερό της. Όμως ήταν ένας έρωτας παράφορος, ανεξήγητος, χωρίς λογική.

Αλλά ούτε ο Άρης, ούτε η Τζόις υποπτεύονταν τα σχέδια της μοίρας! !!

Ποιο αόρατο νήμα συνδέει την Χαρά Προκοπίου, τον Άρη Μπρίλη, την Τζόςις Ντρέναν, τον Τάσο Αναγνώστου, τον Αντώνη Μπρίλη, την Βιρμανή Νίμια;

Πόσα χτυπήματα μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος; Πόση δυστυχία πριν γονατίσει; Μπορούμε να αντέξουμε την αλήθεια; Η αγάπη σε ανεβάζει, σε μαλακώνει, ομορφαίνει τα πάντα; Σε σπρώχνει να συγχωρείς, γεμίζει την καρδιά γλυκά συναισθήματα;

Η αγάπη δεν εκδικείται. Η αγάπη δεν αγοράζεται, δεν εκβιάζεται και δεν υπόκειται σε κανόνες. Μπορεί η αγάπη να γεννήσει μέσα μας εκδικητικότητα και μίσος; Το πάθος θολώνει τον νου. Το πάθος εκδικείται. Η ζήλια οδηγεί το χέρι για εκδίκηση. Το ολέθριο πάθος παρασέρνει τη λογική.

Η ζωή είναι γεμάτη με τα «αν», που όμως δεν μπορούν να την αλλάξουν. Οι επιλογές είναι δικές μας. Είμαστε οι μόνοι υπεύθυνοι για όσα προκαλούμε.

Να συγχωρείς είναι πιο εύκολο, μα να ξεχνάς είναι αδύνατον. Θα έβρισκαν άραγε ποτέ τη δύναμη οι ήρωες του μυθιστορήματος να ξεχάσουν;