Μονάδα βραχείας νοσηλείας …..
θάλαμοι ασθενών….μελαγχολικοί και άχρωμοι
φωνές, βουητά, συνομιλίες συνοδών,
που επιβραδύνουν τη γιατρειά
συζητήσεις επί παντός επιστητού
και αδιάκοπη φλυαρία που τυλίγει βασανιστικά
και σφίγγει σαν θηλιά το μυαλό των αρρώστων.
Πόσο θα ήθελαν οι ταλαίπωροι
να τραβήξουν τους ορούς από τις φλέβες τους
και να αλυσοδέσουν με αυτούς
τα στόματα των «ευαίσθητων» συγγενών τους.
«Α!! πόσο σας χρειάζεται ένα καινούριο παιχνίδι
για να περνάτε την ώρα σας…» σκέφτονται…
«ίσως να δοκιμάζατε λίγο από τον ορό της αλήθειας…
ω ναι αυτό οπωσδήποτε θα σταματούσε την ακατάσχετη φλυαρία σας
φαίνεστε άλλωστε… πως δεν είστε λάτρεις της αλήθειας…
ούτε αρέσκεστε να είστε απλά οι συνοδοί του σιωπηλού μας πόνου…
Συναγωνίζεστε μεταξύ σας για να γίνετε αγγελιοφόροι του θανάτου…
Μην βιάζεστε… μην βιάζεστε λοιπόν… αργά ή γρήγορα
στον άλλο κόσμο θα συναντηθούμε όλοι!!»
της Άννας Ρουμελιώτη
Άννα Ρουμελιώτη, περιγράφεις σκηνές που όλοι μας έχουμε ζήσει από την πλευρά ή την άλλη. Τους ασθενούς δηλαδή ή του συνοδού. Όμως είδες αυτές τις σκηνές εσύ με μια ματιά τόσο οξεία αληθινή που η φράση σου:
“Πόσο θα ήθελαν οι ταλαίπωροι
να τραβήξουν τους ορούς από τις φλέβες τους
και να αλυσοδέσουν με αυτούς
τα στόματα των «ευαίσθητων» συγγενών τους.” τα όλα.
Και η μεγάλη αλήθεια στο τέλος. Εξαιρετικό κείμενο, πολύ δυνατό Άννα. Μου αρέσει δε ιδιαίτερα η εικόνα που διάλεξες. Είναι η αγαπημένη μου. Την είχα επιλέξει κι εγώ σε ένα μου διήγημα.
Με τιμάτε ιδιαίτερα με το σχόλιό σας!Σας ευχαριστώ πάρα πολύ Χριστόφορε!!!
Οξύ, θα πω Άννα, και θα προβληματιστώ, τι θα κάνουν οι ασθενείς ερχόμενοι σε θέση συνοδών; Θα έχουν άραγε να θυμηθούν τίποτα ή μήπως θα είναι κι αυτοί για τον ορό της αλήθειας;
Εξαιρετικό είναι Άννα, κι ας γκρινιάζω προβληματιζόμενος.
Aννα , είναι υπέροχο και τόσο ρεαλιστικό!!!!!!
Μην βιάζεστε… μην βιάζεστε λοιπόν… αργά ή γρήγορα
στον άλλο κόσμο θα συναντηθούμε όλοι!!»
Νομίζω οτι τα λέει όλα!!!!!!!!!!!!! Μα πόσο αληθινό!!!!!!
Εξαιρετικό Αννα!!!!!!!!!!!!
Σε ευχαριστώ πολύ Βαγγέλη!!Να ξέρεις πάντως πως εμπνεύστηκα μέσα στον χώρο αυτόν ως συνοδός!!
Καλημέρα Άννα. Έχοντας διαβάσει αρκετά από τα γραπτά σου, δεν είχα καμμία αμφιβολία από ποια πλευρά βρισκόσουν όταν εμπνεύστηκες αυτό το εξαιρετικό ποίημα. Επειδή όμως ένα δημόσιο γραπτό φεύγει από τον στενό κύκλο του δημιουργού του όταν κυκλοφορήσει στον αέρα, το είδα ως σκαλοπάτι προβληματισμού για τους πολλούς, για τους αναγνώστες. Κάπως έτσι δεν προσπαθούμε να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο; Με προβληματισμό και πράξεις που απορρέουν από αυτόν;
Και πάλι καλημέρα, και καλή Κυριακή πλέον.
Σοφία μου αγαπημενη μου φίλη σε ευχαριστώ τόσο πολύ!!!!
Σωστά το είδες Βαγγέλη και πάλι σε ευχαριστώ….!!!
Δυνατά λόγια Αννα και τόσο μα τόσο αληθινά!!!