Δεν ονειρεύομαι πια… Για σένα και για μένα τουλάχιστον. Από τα σπάργανα σαν πάει να γεννηθεί όνειρο τέτοιο, γίνομαι δολοφόνος του…
Δεν ονειρεύομαι πια για εμάς, αφού δεν άφησες κανένα μας όνειρο να αναπνέει.
Δεν ξέρω αν ποτέ θα ξανακάνω όνειρα… Μόλις νιώσω ζωντανή, ίσως να το κάνω. Για την ώρα δεν άφησες ούτε εμένα να αναπνέω…
Μην κάνεις ούτε εσύ όνειρο κανένα για εσένα κι εμένα. Δε θέλω να είμαι στα όνειρά σου. Μη με αναγκάσεις δολοφόνος και των δικών σου ονείρων να γίνω, γιατί μπορεί και να μπορέσω να γίνω.
Είχα τόσα όνειρα για εμάς κάποτε… Όμορφα όνειρα. Τώρα μοιάζουν με στοιχειά και με κυκλώνουν μέρα νύχτα.
Δεν ονειρεύομαι πια για σένα, για μένα, για μας… Δε χωράμε στο ουράνιο τόξο που τόσο προσμέναμε. Δεν υπάρχει ακρογιαλιά να κρυφτούμε πλέον και κανένα φεγγάρι να μας νανουρίσει με το απαύγασμα αυτού του έρωτα.
Δεν ξέρω αν ποτέ θα κάνω τέτοια όνειρα ξανά. Πρώτα θα πρέπει να ξέρω πως να ζω. Για την ώρα, δεν αισθάνομαι έτσι…
Δεν ξέρω αν μπορείς ή αν επιθυμείς να κάνεις εσύ από δαύτα καινούρια. Αν κάνεις, κράτησέ τα για σένα όμως… Δε θέλω να τα μάθω.
Εσύ κι εγώ, ούτε σαν όνειρο… Αυτό κατάφερες…

_

γράφει η Θώμη Μπαλτσαβιά