–

γράφει η Κατερίνα Σιδέρη

–

Ο Ζάμουιλ είναι ένα παιδί 6 χρονών. Πατέρας του είναι ο γιατρός Ρούντολφ που προσφέρει δωρεάν τις υπηρεσίες του σχεδόν στους μισούς ασθενείς του και μητέρα του η Ράχελ, δασκάλα μουσικής. Είναι Εβραίοι και ζουν στην Αυστρία. Ο Ζάμουιλ θεωρείται μουσική ιδιοφυία. Λατρεύει το βιολί και δεν το αποχωρίζεται ποτέ, είναι ευφυής, ευαίσθητος, υπάκουος και φιλομαθής. Ζει σε μια όμορφη οικογένεια, αλλά γρήγορα θα αναγκαστεί να την αποχωριστεί και να ζήσει μόνος του μακριά από όλους.

Το αποθηκάκι του φίλου φαρμακοποιού Πέτερ και οι κρυφές συναντήσεις, ο αφόρητος κλοιός των Ναζί, ένα ντουλάπι με μια στενή πορτούλα που θα γίνει πρόσκαιρα καταφύγιο, ο απόστρατος Φόλκερ και η Νύχτα των Κρυστάλλων, οι βίζες για τη Χιλή με αντάλλαγμα χρυσό, το μοναχικό ταξίδι στην Αγγλία, μια τελευταία απελπισμένη αγκαλιά που μένει χαραγμένη για πάντα στη μνήμη και ένα δανεικό παράσημο πολέμου είναι όλα όσα θα συνοδεύουν τον Ζάμουιλ με τη νέα σελίδα της ζωής του.

Θα ακολουθήσει η ζωή στο ορφανοτροφείο, ένα γράμμα απελπισίας, η οικογένεια Έβανς και η σταθερότητα που θα του προσφέρουν, η κουλτούρα της τζαζ και η Νέα Ορλεάνη που θα αποτελέσει έναν ακόμη σταθμό της ζωής του.

…έχουν περάσει τόσα πολλά, είναι φρικτό να χάνουν και την ταυτότητά τους …

Η όμορφη νεαρή Λετίτσια μετά τη σφαγή του Ελ Μοσότε θα βρεθεί το 1982 με τον πατέρα της, στις Ηνωμένες Πολιτείες. Έχοντας σωθεί καθαρά από τύχη, λόγω του έλκους της στο στομάχι, γλύτωσε τα όργια αίματος και τις τρομακτικές αναμνήσεις που βαραίνουν όλους όσοι σώθηκαν από το αισχρό αυτό αιματοκύλισμα, θα ζήσουν δύσκολα χρόνια, θα βρουν απάνεμο λιμάνι και οι δυο εναπομείναντες θα στηρίξουν τις ελπίδες τους ο ένας στον άλλον και η Λετίτσια απερίσκεπτα θα παρατήσει το λύκειο και θα παντρευτεί από έρωτα ή από νεανική παρόρμηση. Ο γάμος της θα λήξει άδοξα 2 περίπου χρόνια μετά και μέσα από τα σκαμπανεβάσματα της ζωής, θα βρεθεί να είναι χήρα με μια κόρη.

Η Σελένα είναι μια νέα κοινωνική λειτουργός. Εργάζεται στο σχέδιο Μανόλια, όπου δικηγόροι συνοδεύουν ανήλικα παιδιά στο δικαστήριο τα οποία βρίσκονται μόνα και μακριά από τους γονείς τους, έχει γιαγιά τη διάσημη μέντιουμ Ντόρα Ντουράν και πασχίζει να σταθεί στο πλάι της ανυπεράσπιστης Ανίτα και να συνδράμει ώστε να συναντηθεί ξανά με τη μητέρα της.

…σήμερα είναι όπως χτες και αύριο θα είναι όπως σήμερα…

Αυτά τα πρόσωπα της ιστορίας, θα συνδέσουν με κάποιον ανέλπιστο τρόπο τις μοίρες τους, θα ενώσουν τις μοναξιές τους, θα μοιραστούν τις αναμνήσεις τους και να προσπαθήσουν να χαράξουν κοινή ρότα παρά τις διαφορές τους.

Μια τοσοδούλα αγγελίνα, τα ‘κατζούν’ η γλώσσα του δρόμου, η αδάμαστη και συμπαθητική Ναντίν, η μικρή Καμίλ που μεγαλώνει στα χνάρια της μητέρας της, η Συμφωνική Ορχήστρα του Σαν Φρανσίσκο, το στοιχειωμένο σπίτι, η επίσκεψη στο Ελ Σαλβαδόρ, η Ντίντι και η Κλαούντια που κρατούν συντροφιά σε ένα εύθραυστο  κοριτσάκι αλλά και ο πιστός και σωτήριος Πάκο, είναι κομμάτια της ιστορίας των κεντρικών προσώπων που με την πένα της συγγραφέως, θα μας γνωρίσουν την ιστορία τους αλλά και την ιστορία χιλιάδων άλλων που βρέθηκαν σε παρόμοια θέση.

Από τα βιβλία που διαβάζω, επιλέγω μια φράση που μου κίνησε το ενδιαφέρον για να την μοιραστώ μαζί σας. Από το βιβλίο της Ιζαμπέλ Αλιέντε, ένα μικρό βιογραφικό της οποίας θα βρείτε στο τέλος του άρθρου, επέλεξα την παρακάτω:

…ο άνεμος ξέρει τ’ όνομά μου και το δικό σου. Όλοι ξέρουν που βρισκόμαστε. Εγώ είμαι εδώ μαζί σου, ξέρω που είσαι, και εσύ ξέρεις που είμαι εγώ…

Ο αναγκαστικός εγκλεισμός της Λετίτσια στο σπίτι του Ζάμουιλ, τα ημερολόγια της σοφίτας, ένα τσουνάμι επώδυνων αναμνήσεων, οι κατάλογοι των θυμάτων της γενοκτονίας και το μυστηριώδες βασίλειο της φαντασίας Αθαμπαχάρ θα κλείσουν την αυλαία της πολύκροτης ιστορίας με αισιόδοξη χροιά.

Ο πόνος γίνεται δύναμη, το μίσος καταλαγιάζει και η συγχώρεση κάποτε θα φαίνεται μονόδρομος. Οι ήρωες μας θα επουλώσουν τις πληγές τους προσδοκώντας στη βοήθεια των ανθρώπων που είναι δίπλα τους και θα ανοίξουν φτερά για απάνεμους καταγάλανους και καθάριους ουρανούς.

Γιατί, πάντα η ελπίδα βρίσκει τον δρόμο να χαράξει πορεία…

Η ΙΖΑΜΠΕΛ ΑΛΙΕΝΤΕ γεννήθηκε το 1942 στο Περού και μεγάλωσε στη Χιλή. Είναι ανιψιά του Σαλβαδόρ Αλιέντε, Προέδρου της Χιλής την περίοδο 1970-1973. Τα βιβλία της έχουν μεταφραστεί σε 42 γλώσσες και έχουν πουλήσει πάνω από 74 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως.

Μέσα από αυτά έχει στόχο να ψυχαγωγεί αλλά και να επιμορφώνει τους αναγνώστες της, συνδέοντας τις ιστορίες της με σημαντικά ιστορικά γεγονότα. Εκτός από το συγγραφικό της έργο, ασχολείται ενεργά με την προάσπιση των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Μετά τον θάνατο της κόρης της το 1992, ίδρυσε στη μνήμη της ένα ίδρυμα αφιερωμένο στην προστασία και χειραφέτηση των γυναικών και των παιδιών σε όλο τον κόσμο. Από το 1987 ζει στην Καλιφόρνια, αλλά, όπως δηλώνει, βρίσκεται πάντα με το ένα πόδι στην Καλιφόρνια και με το άλλο στη Χιλή.

Το 2014 ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα την τίμησε με το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας, τη σημαντικότερη διάκριση που απονέμεται σε πολίτη, ενώ το 2018 τιμήθηκε με το Μετάλλιο της Διακεκριμένης Συνεισφοράς στα Αμερικανικά Γράμματα από το Εθνικό Ίδρυμα Βιβλίου των ΗΠΑ.

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός.

Περισσότερες πληροφορίες για το βιβλίο, θα βρείτε εδώ.