(Παράκληση του συγγραφέα: Θα επιθυμούσα να μην αναγνωσθεί το διήγημα από ανηλίκους, καθώς στην αναγκαιότητα να αποτυπωθεί ρεαλιστικά η δραματικότητα της εποχής, χρησιμοποιήθηκε ευρέως υβριστική φρασεολογία. – Ευχαριστώ για την κατανόηση)
Έβγαλε το τελευταίο τσιγάρο απ’ το πακέτο και έκατσε στο κράσπεδο του πολυσύχναστου, κεντρικού δρόμου θαρρείς και βρισκόταν στην αυλή του σπιτιού του. Τα λεωφορεία και ο κόσμος που τον προσπερνούσαν έμοιαζαν έννοιες αόρατες για το δικό του κόσμο.
Ανέπνεε; Δεν ήταν σίγουρος. Έσφιξε τις γροθιές του δυνατά μέχρι τα νύχια να ματώσουν τις παλάμες του. Πάλεψε μέσα του. Το πάλεψε μέχρι τελικώς να υποταχτεί στην κραυγή που τόσο άδικα του έσφιγγε το λαρύγγι αποζητώντας να ελευθερωθεί:
«Άντε και γαμήσου!», ούρλιαξε για το αφεντικό που μόλις τον απέλυσε, για τον πεθερό του που τον έπιασε κορόιδο και του φόρτωσε τόσα χρέη και στο κράτος που βρέξει – χιονίσει του στέλνει τους λογαριασμούς σαν να ’ναι ευχετήριες κάρτες.
«Άντε γαμηθείτε!» φώναξε με την ίδια λύσσα στα χαμένα του όνειρα, στις ψεύτικες ελπίδες και στους ‘επιστήθιους’ φίλους που τον έκαναν πέρα όταν νοικοκυρεύτηκε και σταμάτησε να κοπροσκυλιάζει μαζί τους.
«Άντε γαμηθείτε!» επανέλαβε στα πτυχία που πήρε, στα βραβεία και στους επαίνους, σε όλα αυτά τα χειροκροτήματα που κάπου, κάποιοι κάποτε ένιωθαν περήφανοι γι αυτόν.
Μια ζωή είχε σκυμμένο το κεφάλι, ευγενικός και εργατικός σα σκυλί, να αποδεικνύει το πόσο Άνθρωπος είναι, καταντώντας στο τέλος ένα ευγενικό ζώο.
Μια ζωή να ανασαίνει τον χλευασμό και να απαντά με χαμόγελο στις βρισιές αυτών που τα βρήκαν έτοιμα, πάππου προς πάππου, δίχως να ιδρώσει το δικό τους στέρνο για το μέλλον τους.
Μια ζωή γεμάτη «Όλα θα πάνε καλά» μα όλα να πηγαίνουν κατά διαόλου, με τα «άντε γαμήσου» να γεννούν καινούρια στο μυαλό του, μέχρι να τον πνίξουν.
Γιατί στην σημερινή Ελλάδα έχεις πάντα δύο επιλογές:
Ή να δουλεύεις 10 ώρες για ψίχουλα ή εικοσιτέσσερις ώρες τη μέρα στο σπίτι να παλεύεις με την ανεργία και την κατάθλιψη.
Ή να κάνεις τον μαλάκα ή να είσαι. -Είναι να το ‘χεις από γεννησιμιού σου άλλωστε αυτό .-
Ή να χτυπάς το χέρι στο μαχαίρι ή να γίνεσαι ο ίδιος «μαχαίρι» στα σπλάχνα των άλλων. Δηλαδή ένας μπάσταρδος ρουφιάνος εγωιστής που πατάς πάνω από πτώματα γιατί… γιατί απλά μπορείς και επειδή διασκεδάζεις να ορίζεις τη μοίρα των ανθρώπων.
Ωστόσο αυτός δεν επέτρεπε στον εαυτό του να ξεπέσει. Είχε φιλότιμο. Ένα φιλότιμο που κατάντησε ευχή και κατάρα μαζί, μιας και του το υπενθύμιζαν συνεχώς όλοι εκείνοι που ήθελαν να τον χρησιμοποιήσουν.
Τα παραδείγματα πάμπολλα.
Το αφεντικό: «Δε πιστεύω να το δηλώσεις ως εργατικό ατύχημα, ναι; Ξέρω, θα σ’ αφήσει κουσούρι στο πόδι μα έχεις και οικογένεια, μη το ξεχνάς…» να σου λέει και μετά από μια εβδομάδα να σε υποχρεώνει να υπογράψεις παραίτηση γιατί «…σταμάτησε η κίνηση στη δουλειά, μα θα σ’ έχω στα υπόψη και θα σ’ ειδοποιήσω». Ποτέ δηλαδή.
Ο πεθερός: «Υπέγραψε να πάρεις τα χρέη στ’ όνομά σου και όταν αποδώσει η δουλειά θα στα δώσω. Δε πιστεύω να μη μ’ εμπιστεύεσαι, σαν παιδί μου σε έχω!» -Κι έπειτα να σου δημεύουν ότι ακίνητο έχεις στ όνομά σου, γιατί στο κούτελό σου γράφει «πηδήξετε με», έχοντας μάλιστα ενέχυρο την υπογραφή σου!-
Ο φίλος : «Έλα ρε σύ, ένα χιλιάρικο σου ζήτησα να ξεχρεώσω την εφορία και εσύ μου λες πως τα ‘χεις κρατημένα για να βάψεις το σπίτι; Έτσι κάνουν οι φίλοι;». -Και στο τέλος, όχι μόνο τον βλέπεις να ξεχνά τα λεφτά που του έδωσες, μα πηγαίνει κιόλας την οικογένεια του για διακοπές, την ώρα που η δική σου βλέπει τη θάλασσα μονάχα στις διαφημίσεις και στα δελτία ειδήσεων.
Μα τώρα ο τροχός γύρισε. Έτσι τουλάχιστον νόμιζε στην αρχή όταν άρχισε να λέει «Όχι!». Η πραγματικότητα όμως είναι πως τον τσάκισε η σκληρή, ωμή και απάνθρωπη αλήθεια που τον περιτριγύριζε. Μια αλήθεια που πια δεν άντεχε να αντικρίσει και να παραδεχτεί πως υπάρχει.
«Κουράστηκα πια», απολογήθηκε στον εαυτό του και στην γυναίκα του.
«Κουράστηκα πια» είπε στους γονείς του και σε όσους στην πορεία της ζωής του τον έμαθαν να σέβεται και να αγαπά τους ανθρώπους.
Πάτησε το τσιγάρο και σηκώθηκε ξετινάζοντας από πάνω του όλο εκείνο το σκοτάδι που ένιωθε να τον βαραίνει.
«Ποιο το νόημα να αντιστέκομαι για να μη γίνω το τέρας που τόσα χρόνια με καταδυναστεύει;»
Αυτό είπε μονάχα, ψάχνοντας να βρει άδικα την απάντηση στα μάτια των περαστικών…
Εξαιρετικό, ωμό και αντιπροσωπεύει απόλυτα τη φρίκη της εποχής μας και την απόγνωση που ζούμε μέσα μας οι περισσότεροι. Μπράβο σου Θεόφιλε!
…μακάρι όλα αυτά που ζούμε Αγγελική, να γίνουν κάποτε ένα μακρινό παρελθόν που θα το θυμόμαστε ως μια κακή ανάμνηση…. Το ξέρω πως οι λέξεις δεν προσφέρουν από μόνες τους κάποια λύση, όμως πιστεύω πως εάν συνειδητοποιήσουμε ποια είναι τα λάθη που κάναμε και φτάσαμε ως εδώ, το μόνο σίγουρο είναι πως δεν θα τα ξαναγίνουν στο μέλλον… Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ για τον χρόνο που αφιέρωσες στην επικοινωνία μας Αγγελική, σου στέλνω τις ευχές μου από την Θεσσαλονίκη, εύχομαι να είσαι πάντα το ίδιο ανθρώπινη και δοτική Αγγελική και να σου το ανταποδίδει πάντα με χαρές η ζωή!
Σε ευχαριστώ πάρα πολύ Θεόφιλέ μου! Καλές εμπνεύσεις να έχουμε και καλό φθινόπωρο!
Δεν βρίσκω λόγια Θεοφιλε!!!!! Εύγε!!!!!
Υποκλίνομαι και σ’ ευχαριστώ Άννα μου για όλη τη θετική σου ενέργεια!!Έχεις την αγάπη μου από την Θεσσαλονίκη!
Απτό, άμεσο, ρεαλιστικό! Τα είχε όλα!
Υποκλίνομαι και σ’ ευχαριστώ Ποιητή μου για όλη τη δύναμη που μου δίνεις ώστε να συνεχίσω να εξομολογούμαι στο χαρτί τις σκέψεις μου!
Πάντα καλοτάξιδες εύχομαι της Ψυχής σου οι γραφές, σου στέλνω όλη μου την θετική ενέργεια από την Θεσσαλονίκη!
Με ειλικρινή σεβασμό από καρδιάς
Θεόφιλος
Μεστό αληθινό ανθρώπινο…ίσως δικαιώνει όλους όσους είμαστε “πέραν του δέοντος” ρομαντικοί…τόσο ρεαλιστικά!!! Μπράβο Θεοφιλε!?
Εξαιρετικο,συμβολιζει δυστυχως το παρον ας το δουμε αισιοδοξα για ενα διαφορετικο μελλον γιατι πρεπει ,το χρωσταμε στα νεα παιδια .Πολλα μπραβο συμφοιτητη μου Θεοφιλε!!
Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ για όλα τα καλά σου λόγια Φωτεινή μου! Εύχομαι τελικά να καταφέρουμε να τ’ αλλάξουμε όλα τούτα τα άσχημα και να μην είναι αυτή η κοινωνία που θα παραδώσουμε τελικά στα παιδιά μας…
Τις καλύτερες ευχές μου σ’ εσένα και την οικογένεια σου Φωτεινή μου, σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ για όλη σου τη δύναμη!!
Ετσι οπως εχει το κειμενο θα μπορουσε να ειναι χρονογραφημα,με την εννοια οτι,αφου δεν δραματοποιει,δεν μεγενθηνει,δεν αναλυει,δεν ισχωρει δεν προτηνει,μονο εκθετει γεγονοτα που πλεον,λογω κρισεις ειναι καθημερινα.Απλα χρονογραφη.Φιλικα,παντα η αρχη ειναι δυσκολη.
…βεβαίως και θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως χρονογράφημα αγαπητέ μου Ανώνυμε Φίλε, αρκεί βεβαία στο κείμενο μου να μην είχα εμβαθύνει τόσο ούτε στην ψυχολογική κατάσταση του πρωταγωνιστή, ούτε μάλιστα και στις αιτίες που τον έφτασαν μέχρι εκεί (Επί παραδείγματι ο εργοδότης του, ο πεθερός του, το κράτος, οι φίλοι) και να είχα κάνει απλά μια αναφορά και αποτύπωση της σύγχρονης κατάστασης δίχως την ύπαρξη συναισθημάτων.
Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ για τον χρόνο και τις υποδείξεις σου, είναι χαρά μου η επικοινωνία μας!
Με σεβασμό και εκτίμηση
Θεόφιλος
Έτσι, έτσι ωμά πρέπει να λέγεται η αλήθεια!!!Έτσι χωρίς στολισμούς και περιττές κουβέντες…! Αυτή είναι η κοινωνία μας και την περιγράψατε άψογα μέσα σε 700 λέξεις!!!!Το θέμα είναι πως αλλάζουμε; Πως την αλλάζουμε αυτή την κοινωνία; Πως θα γράψετε; Πως θα γράψουμε μια καινούργια ιστορία που να μπορούν να την διαβάζουν και τα παιδιά μας…! Χωρίς συμβιβασμούς…δίχως να γίνουμε όλοι ίδιοι!!!! Φαντάζομαι ότι δεν χρειάζεται να σας πω πόσο μου άρεσε!!!!!!! Καλό βράδυ!!!!
…το παρήγορο είναι πως είναι ακόμη στο χέρι μας για να αλλάξουμε την κατάσταση αυτή και χαίρομαι πραγματικά που αυτό αποτυπώνεται τόσο με λόγια όσο και πράξεις Φίλων που επικοινώνησαν στο ενδιάμεσο μαζί μου! Σου εύχομαι να είσαι πάντα καλά, γεμάτη από αυτή την αισιόδοξη ενέργεια και να συνεχίσεις να την μεταδίδεις με όποιο τρόπο μπορείς Σοφία! Τους χαιρετισμούς μου από την Θεσσαλονίκη μαζί με ένα μεγάλο ευχαριστώ για όλα τα καλά σου λόγια!
Θεόφιλε μίλησες με την ψυχή ενός..άψυχου…και τα λόγια είναι περιττά. Να ΄σαι καλά…
Μάχη μου!! Ανταποδίδω και σ’ ευχαριστώ γιατί ξέρω πόσο Άνθρωπος είσαι και πόσες προσπάθειες κάνεις καθημερινά βάζοντας το δικό σου λιθαράκι! Πάντα να χαμογελάς και πάντα φώς να έχουν η Ψυχή και οι γραφές σου!!
Πολύ όμορφη περιγραφή μιας τόσο άσχημης κατάστασης..Μια εικόνα της Ελλάδας που εδώ στη Γερμανία ξεχνάω, χαμένη στην καθημερινότηρα
Πάρα πολύ ωραίο κείμενο το Θεόφιλε. Πραγματικά συναρπαστικό.
Υπέροχο, τολμηρό, αληθινό! Αλήθειες που αρνούμαστε ακόμη και στον εαυτό μας να παραδεχτεί. Αλλά πώς μπορούμε να αντισταθούμε σε όλα αυτά και από δέκτες να γίνουμε πομποί αντίδρασης και ενεργητικής άμυνας;