Στα ερείπια καλά φυλαγμένες
στέκουν οι μνήμες.
Στις ντουλάπες κρέμονται ακόμα
τα ρούχα των σκοτωμένων.
Οι γυναίκες με τις στιβαρές
φορεσιές στην καρδιά τους
και στην ψυχή αρματωμένες.
Οι μητέρες, που θήλασαν
και αίμα και δάκρυ.
Τα κορίτσια ζωσμένα
με την άκρη του νήματος.
Ήταν η αθωότητα, που πέρασε
μέσα απ΄τη φωτιά μια νύχτα
γυρεύοντας ολομόναχη
τον στίχο ενός ποιήματος.
Ήταν οι γιορτές, που
τις ξέχασαν τα τραγούδια.
Είναι οι μέρες, που
ανταμώνουν ακόμα τον θάνατο.
Είναι ετούτη η φρίκη, που
δεν έχει τελειωμό
οι εποχές, που τρεκλίζουν
γεμάτες πληγές.
Μα σήμερα το πρωί
είδα μέσα απ΄τα χαλάσματα
να ξεφυτρώνει μια μικρή ανεμώνη.
Την είδα είμαι σίγουρη
και ο ήλιος χαμογελούσε.
_
γράφει η Άννα Ρουμελιώτη
Πολύ ωραία πραγματεύεσαι με λόγο ποιητικό το δίπτυχο της καταστροφής και της ζωής!!!
Σας ευχαριστώ πάρα πολυ Πόλα!!Την καλημέρα μου!!
Αυτή η ανεμώνη…η ελπίδα μας….Αννα! Το ποίημα σου πάρα μα πάρα πολύ καλό!
Πολύχρονη και γελαστή…να μας δίνεις πάντα έτσι όμορφα την ψυχή σου !!
Μάχη μου σε ευχαριστώ πάρα πολύ για όλα οι ευχές σου με συγκινούν να είσαι πάντα καλά!!!Καλημέρα 🙂
Μα σήμερα το πρωί
είδα μέσα απ΄τα χαλάσματα
να ξεφυτρώνει μια μικρή ανεμώνη. Ας άνθιζε κάποια στιγμή και στις καρδιές όλων όσων είναι οι υπεύθυνοι για αυτό το μακελειό γύρω μας… ας άνθιζε για να σταματήσει να γεμίζει το Αιγαίο από παιδικές ψυχούλες!… Πολύ δυνατό!…Μπράβο σου!!!
Πάντα θα ανθίζουν ανεμώνες Σοφία μα δεν το βλέπουν όλοι αυτό … η ευχή σου και δική μου ευχη να είσαι καλά σε ευχαριστώ!!!
Καταπληκτικό Άννα, όπως όλα τα ποιήματά σου!!!! Πολύχρονη και πάντα δημιουργική!!!
Αγαπημένη μου Σοφία δεν έχω λόγια να σε ευχαριστήσω… την αγάπη μου!!!
Υπέροχο Άννα!! Χρόνια πολλά και δημιουργικά! 🙂
Ευχαριστώ πάρα πολυ Έλενα για τα καλα σου λόγια και τις ευχές!!Καλημέρα 🙂