Λίγο πριν το τέλος της παράστασης
λίγο πριν τον τερματισμό
το νήμα άξαφνα κόπηκε
κι έρμαιο αφέθηκε
να σέρνεται σαν ερπετό.
Λίγο πριν το τέλος είχες πει
ο ανάποδος καθρέφτης
θα γυρίσει και θα δείξει
το πρόσωπό σου το αληθινό.
Μες στη σιωπή
μες στο σκοτάδι
οι ψίθυροί σου λιποψυχούν.
«Ακούς;» μου λες
«ακούς τα θρυμματισμένα μου κομμάτια;»
«Άκου… άκου…
σωριάζονται και χάνονται
το νήμα βρόγχος φρικτός
θα κοπεί… θα κοπεί…
οι ενοχές δεν έχουν φωνή».
«Τα μάτια κλείνουν
σύνθλιψα με τα κομματιασμένα μου
χέρια τους παλμούς».
«Ακούς; ακούς;»
«Οι τελευταίοι χτύποι…
ποιο κομμάτι της καρδιάς
να είναι αυτό;»
«Αγκομαχά το ακούς;
για να σου πει αντίο».
«Κοίτα»… μου λες…
«κοίτα ο καθρέφτης γύρισε αλλιώς»
«δες πως λαμποκοπάει»
«δες τον πως στέκεται»
«δες πως αστράφτει μέσα του το φως».
«Βλέπεις; εγώ έχω φύγει»
_
γράφει η Άννα Ρουμελιώτη
“ποιο κομμάτι της καρδιάς να είναι αυτό;”
Καλημέρα Άννα…
Αυτό που προστατεύει τον καθρέφτη ….Την καλημέρα μου Μάχη!!
«δες πως λαμποκοπάει»
«δες τον πως στέκεται»
«δες πως αστράφτει μέσα του το φως».
Στίχοι ταιριαστοί για τις ημέρες που περιμένουμε!
Στίχοι για φίλημα …
Καλημέρα Άννα!
«δες πως αστράφτει μέσα του το φως».
«Βλέπεις; εγώ έχω φύγει»
Άννα απλά εξαιρετικό το ποίημα σου αυτό!!!
Νομίζω πως είναι το καλύτερό σου!!!
Πολύ δυνατό!!
Μπράβο σου!!!
“Η μάχη με τον εαυτό”.
Από τα πιό ωραία δικά σου που έχω διαβάσει.
Σας ευχαριστω πολυ ολους!!