Έχασα το δρόμο μου μια νύχτα δίχως άστρα
κοιτώντας το πληγωμένο φεγγάρι στον ουρανό
ανήμπορο να μου δώσει το φως του.
Μέσα στα αβέβαια βήματά μου
να έρθω σε ρήξη με το χρόνο
ξέπεσα σε έναν φαύλο κύκλο
να προσπαθώ να μετρήσω τις στιγμές,
που δεν έγδαρε ο πόνος.
Μάταια πασχίζω όμως να βρω μιαν άκρη
να βρω την έξοδο σε ένα λαβύρινθο
δίχως αρχή και τέλος.
Να είμαι πάντα σε έναν τοίχο κολλημένος
και να μην τολμάω ο δειλός
ούτε και στη σκέψη μου ακόμα, τα δεσμά μου να λύσω
να ανοίξω το παράθυρό μου στην καινούρια μέρα
και να μου απλώσω το χέρι.
Να κοιτάξω κατάματα τον ανάποδο καθρέφτη μου.
_
γράφει η Άννα Ρουμελιώτη
Μελαγχολικά όμορφο Άννα μου! Καλό βράδυ!
Χριστίνα μου σε ευχαριστώ πολύ!Καλή σου μέρα!
Άννα μου… μίλησες στην ψυχή μου. Και είπες αυτά που θέλει να πει πολλές φορές μα διστάζει.
Έφη μου χαίρομαι πάρα πολύ που σε άγγιξε το ποίημά μου!Να είσαι καλά!!