Συγγραφέας: Το ελατήριο

Εκδόσεις: Αλφειός

Εικονογράφηση: Themis Hatz. Vasconcelos

–

γράφει η Βάλια Καραμάνου

–

Τρεις ιστορίες κοριτσιών από διάφορα μέρη του κόσμου και η ιστορία του ασάλευτου και ψηλού Βουνού συνδέονται με την ποίηση και τις εξαιρετικές απεικονίσεις του εικονογράφου. Μπορεί ένα θεόρατο βουνό που η Μοίρα του και η δύναμή του είναι η ακινησία αιώνων να αλλάξει; Να ταξιδέψει ως το κύμα; Να ονειρευτεί; Μπορούν οι άνθρωποι να κυνηγήσουν τα όνειρά τους, ακόμα και αν αυτά φαίνονται άπιαστα δια της λογικής;

Στην πρώτη ιστορία μεταφερόμαστε σε ένα τροχόσπιτο σε μια περιοχή της Καλιφόρνιας, όπου ζει ένα κορίτσι, δέσμιο του μέθυσου και σάτυρου πατέρα του. Δύναμή του το όνειρο που ζει κάθε βράδυ ατενίζοντας τον Βουνό: την έλευση ενός τιμωρού/ σωτήρα και την απόδρασή της από την επίγεια Κόλασή της. Και κάποια μέρα απλά αποφασίζει να αποδράσει, χωρίς να περιμένει άλλο πια, ξεφεύγοντας από την μία Κόλαση για να βρεθεί σε άλλα άγρια χέρια. Ο Βουνός όμως που όλα τα παρατηρεί λόγω του όγκου του, επιμένει πως το κορίτσι συνεχίζει να υπάρχει με κάποιον τρόπο ακόμα και ας μην έφτασε ποτέ στον αρχικό προορισμό του.

Η ιστορία της νεαρής Χου που ζει σ’ ένα χωριό δίπλα στο Σινικό τείχος, εμπλέκεται με την ιστορία του Βουνού, καθώς ο τελευταίος την αφηγείται σε ένα πολύ ιδιαίτερο πλάσμα: μια πληγωμένη γλαροπούλα που βρίσκει καταφύγιο στις κοιλότητές του. Παρά τις προειδοποιήσεις των ορεσίβιων πλασμάτων, πως θα φύγει κάποτε για την θάλασσα εγκαταλείποντάς τον, ο Βουνός μοιράζεται μαζί της τα όνειρα και τις ιστορίες του. Η Χου λοιπόν είναι ερωτευμένη με την Γιούμπι και τις νύχτες αγκαλιασμένες ονειρεύονται στην σκιά του Βουνού την κοινή τους ζωή. Όμως ο πατέρας της Γιούμπι, μόλις μαθαίνει για τον έρωτά τους, θα δείξει όλη την σκληρότητά του με την συνεργεία του εξαγριωμένου χωριού. Το τραγικό τέλος δεν είναι παρά μόνο η αρχή, που θα στεγάσει το όνειρο στην άλλη πλευρά του Σινικού Τείχους κάτω από μια τριανταφυλλιά.

Όταν η γλαροπούλα φεύγει, ο Βουνός κάνει τα πάντα, καταφέρνει το αδιανόητο ώστε να μπορέσει μέσα από οδύνες και κακουχίες να ενωθεί μαζί της. Άλλωστε κάτω από την γρανιτένια του επιφάνεια κοχλάζει ένα καυτό ηφαίστειο με ρευστή λάβα που μπορεί να κινήσει και να αλλάξει τα πάντα. Στο σημείο αυτό εμπλέκεται και η ιστορία του τρίτου κοριτσιού που ζει ασφυκτιώντας στα βουερά Πατήσια και ξεφεύγει από την καθημερινότητά της ανεβαίνοντας στο ξέφωτο ενός κοντινού λόφου για ν’ ατενίσει τ’ αστέρια. Εκεί ένα βράδυ συναντιέται αναπάντεχα με έναν κατά φαντασίαν κοσμοναύτη που δραπετεύει από το ψυχιατρείο για να βρεθούν μαζί κάτω από το νυχτερινό στερέωμα και να σχεδιάσουν το κοινό τους όνειρο με έναν ζευγάρι γλάρων να τους συντροφεύει στην περιπέτεια.

Μέσα από μια τρυφερή, νοσταλγική και συχνά ποιητική αφήγηση – με άρτια ωστόσο χρήση της γλώσσας- ο συγγραφέας σκιαγραφεί την τραγικότητα του ανθρώπου που τις περισσότερες φορές νιώθει πως το όνειρο είναι κάτι άπιαστο και μάταιο. Τίποτα όμως δεν είναι πιο αληθινό και αναγκαίο από αυτό, που δίνει νόημα στην ύπαρξή του και – γιατί όχι;- συχνά μπορεί να γίνει αληθινό. Μέσα από αυτό ακριβώς το πρίσμα ξεπηδούν η φαντασία και η θυγατέρα της, η Τέχνη, που διαπερνούν τα όρια του χρόνου και του τόπου. Μέσα από το ξεδίπλωμα της γλαφυρής αλληγορίας των ιστοριών της συγκεκριμένης νουβέλας διακρίνεται το κοινό στοιχείο της λαχτάρας για ζωή, έρωτα και ελευθερία επιλογών σε όλα τα πλάσματα του πλανήτη. Αυτή η λαχτάρα, το όνειρο είναι το ελατήριο που δίνει κίνηση, ζωή, συχνά ενάντια σε κάθε λογικό εμπόδιο, σε κάθε θνητό φραγμό. Άλλωστε, όπως αναφέρεται ποιητικά στο έργο, «και η τετράγωνη λογική θα καταρρεύσει , αφού στο σύμπαν αρέσουν οι Σφαίρες». Το ίδιο και στην Τέχνη και σε κάθε μορφής συναίσθημα, που διαγράφουν κύκλους σε ένα κυρτωμένο και αέναο χρονικό σύμπαν που περιέχει και τον θαυμαστό μικρόκοσμό μας.