Δήμος Χλωπτσιούδης
Μανδραγόρας, 2016
ISBN: 978-960-592-032-6
Πιστεύω στην ποίηση· και στην άνοιξη… Η ποίηση στοχεύει στην άνοιξη των συναισθημάτων· συναισθήματα που δραπετεύουν από την ατομική σκόνη και αναζητούν κι άλλα χέρια να τα αγκαλιάσουν. Η ποίηση δε γνωρίζει σύνορα, δε χωρίζει ανθρώπους· αντίθετα τους ενώνει.
Στο εργαστήρι μου προσπαθώ με υλικό τις λέξεις και κονίαμα τα συναισθήματα να εκφράσω τον πόνο και την οργή, τη θλίψη και τον έρωτα, όπως τα εισπράττω… Από τα «κατάστιχα» του εργαστηρίου μου το 2014 ξεπήδησαν φόβοι κι αγωνίες που γέννησαν μία συλλογή ιδιόρρυθμη· ποιήματα ολιγόστιχα που πειραματίζονταν με την αγωνία, την όργητα και τον έρωτα, το φόβο του μαυρισμένου πολιτικού τοπίου. Είχε προηγηθεί βέβαια η «η οργή της πεταλούδας» (2013). Το «Ακατάλληλο» (2016) γραφόταν ακριβώς τη στιγμή που ο κόσμος κλυδωνιζόταν -και δυστυχώς κλυδωνίζεται ακόμα- από το προσφυγικό δράμα, από ανθρώπους που αναζητούσαν να δραπετεύσουν από το βέβαιο χαμό.
Κι επειδή η ποίηση δεν βασίζεται στη λογική παρατήρηση και περιγραφή, ακολούθησα το δρόμο της «θερμής γραφής»· της εκτόξευσης των συναισθημάτων μπροστά στον πόνο των ανθρώπων που αποζητούν αυτονόητα δικαιώματα στη ζωή, στα όνειρα, στον έρωτα, στον πολιτισμό.
Η ποίηση όμως δεν είναι απλά μία ψυχική διέξοδος για το δημιουργό ούτε μία αντικαταθλιπτική θεραπεία. Είναι ένα μονοπάτι αποκάλυψης του προσώπου πίσω από το προσωπείο που φοράμε στη δραματική σκηνή ενός παράλογου κόσμου. Το σκηνικό είναι γνωστό. Αν και προτιμώ φωτεινό τον περιβάλλοντα χώρο, ωστόσο, το κλίμα είναι μουντό, συχνά πένθιμο και γεμάτο πόνο. Άλλοτε φοράω τη μάσκα του σαρκασμού, άλλες φορές με οδηγό συνειρμούς και υπερρεαλιστικές αξίες· γιατί τελικά ίσως απέναντι στον παραλογισμό του έλλογου, μόνη οδός να είναι ο παραλογισμός των ονείρων και των συναισθημάτων.
Στο οδοιπορικό μου στην ποίηση το βλέμμα μου το έχω στραμμένο στον Άνθρωπο. Όσο κακοτράχαλος κι αν είναι ο δρόμος, ξυπόλυτος ων, ακολουθώ το μονοπάτι εκείνο απέναντι στην εργαλειοποίηση του ανθρώπου σε έναν κόσμο αγοραίο. Σε μια εποχή που αποκτά χαρακτηριστικά αριθμοποίησης, μόνος δρόμος είναι η υπεράσπιση του Ανθρώπου. Όταν όλα μοιάζουν να έχουν εξανδραποδιστεί από τη μονομέρεια του φενάκη ορθολογισμού και της τεχνοκρατικής λογικής, η ποίηση είναι ίσως ο άλλος δρόμος που μπορούμε να ακολουθήσουμε ώστε να φέρουμε ξανά στο επίκεντρο τον Άνθρωπο και το κοινωνικό του περιβάλλον.
Το συναίσθημα όμως σήμερα έχει υποβιβαστεί τόσο πολύ. Ταυτίζεται με το -ζωώδες- ένστικτο. Μα η ποίηση δε στοχεύει στο ένστικτο, αλλά στο πηγαίο συναίσθημα (άλλωστε ως ακουστική και οπτική τέχνη, που βασίζεται στη γραφή, δεν θα μπορούσε να υπηρετήσει το ένστικτο που αδυνατεί να δημιουργήσει εικόνες μέσα από στοιχισμένες λέξεις). Και αυτό το συναίσθημα προσπαθώ να ελευθερώσω μέσα εικαστικές αναφορές, αφηγητικές προσεγγίσεις και «εξομολογήσεις».
Σε μια εποχή λοιπόν που κρίνεται ακατάλληλο να ονειρευτούμε έναν κόσμο διαφορετικό, να ελπίσουμε σε μία κοινωνία που να αγκαλιάζει το διαφορετικό, εγώ επέλεξα να απαντήσω ποιητικά και ακατάλληλα. Όταν επί δεκαετίες διδασκόμαστε ότι κατάλληλο είναι το κομφορμιστικά όμοιο, αναζητώ μία ακατάλληλη οδό με το βλέμμα μου στραμμένο στο κοινωνικό περιθώριο και τον έρωτα. Σε μια παρτίδα σκάκι είμαι ο ποιητικός παρατηρητής που βλέπει τα πιόνια να θυσιάζονται την ώρα που ιεροεξεταστές της ηθικής προκρούστεια συνθλίβουν το διαφορετικό.
Βασικό μου υλικό τα όνειρα που προσπαθώ να αναστηλώσω μέσα από τα ερείπια και τα ναυάγια. Ακολουθώ το δρόμο της ποιητικής τρομοκρατίας κι ας κινδυνεύω να συλληφθώ από την αντιτρομοκρατική των παιδικών μου χρόνων επειδή ακόμα ονειρεύομαι ακόμα κι αν με κυνηγούν σκιές ουτοπίας.
0 Σχόλια