Μόνος  περπατώ στο μονοπάτι της αλήθειας.

Τ’ αγκάθια -γύρω μου-  καρφώνουν τον Ήλιο

που κρατούσα σαν φυλακτό.

Γρήγορα  οι βροχοποιοί εξορίστηκαν

απ’ τους βαρβάρους.

Έμεινε ορφανό το μέλλον μας,

ξερό, δίχως νερό κι αγάπη.

Ανηφορικός ο δρόμος της αρετής 

κι η θλίψη καρτερεί καλά  κρυμμένη

στα σκαλοπάτια  τ’  Ουρανού.

Δίπλα μου, άνθρωποι αισχροί

βυσσοδομούν, δίχως ντροπή.

Μα, προχωρώ, κουβαλώντας

το πληγωμένο φως, μέχρι το τέλος.

Μέχρι την Ανάσταση…

 

_

γράφει ο Χριστόφορος Τριάντης

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!