Μόνος περπατώ στο μονοπάτι της αλήθειας.
Τ’ αγκάθια -γύρω μου- καρφώνουν τον Ήλιο
που κρατούσα σαν φυλακτό.
Γρήγορα οι βροχοποιοί εξορίστηκαν
απ’ τους βαρβάρους.
Έμεινε ορφανό το μέλλον μας,
ξερό, δίχως νερό κι αγάπη.
Ανηφορικός ο δρόμος της αρετής
κι η θλίψη καρτερεί καλά κρυμμένη
στα σκαλοπάτια τ’ Ουρανού.
Δίπλα μου, άνθρωποι αισχροί
βυσσοδομούν, δίχως ντροπή.
Μα, προχωρώ, κουβαλώντας
το πληγωμένο φως, μέχρι το τέλος.
Μέχρι την Ανάσταση…
_
γράφει ο Χριστόφορος Τριάντης
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Μοναχικός φαντάζει αυτός ο δρόμος…μα δίνει την ελπίδα για μιαν Ανάσταση που καρτερούμε όλοι μας…