Ο θείος Γιώργος είναι – πάντα θα είναι – ο μεγάλος αδελφός του μπαμπά μου, το πρότυπό του και συνάμα η αδυναμία του, το χαρακτηριστικό τριπλό χτύπημα του κουδουνιού – σήμα κατατεθέν του – ο ελληνικός καφές συνοδεία γλυκού του κουταλιού τις Κυριακές στο πατρικό, η μυρωδιά του σπίρτου που άναβε τα τσιγάρα του, το πρώτο τηλέφωνο στην αλλαγή του χρόνου και κάθε πρωτομηνιάς, οι ιστορίες του – ανεξάντλητες και αλησμόνητες – όπως και τα ανέκδοτά του, άλλοτε σόκιν άλλοτε όχι.

Ο θείος Γιώργος, πάντα παιδί – πιο παιδί και από αυτά που δίδασκε – πάντα το χαϊδεμένο αρχικά της γιαγιάς μου και μητέρας του – ήταν άλλωστε ο πρώτος γιος μετά από τρεις κόρες και αυτό από μόνο του δικαιολογούσε την αδυναμία της – και μετέπειτα όλων, έμπαινε στο σπίτι και γέμιζε το χώρο με το παράστημά του, έμπαινε στην τάξη και καθήλωνε ακόμα και τους πιο άτακτους μαθητές γιατί δεν έκανε ένα απλό μάθημα παπαγαλίας αλλά ζούσε την κάθε στιγμή της ιστορίας σαν να διαδραματίζεται μπροστά μας μεταδίδοντας όχι μόνο τη γνώση αλλά και την αγάπη γι’αυτή.

Ο θείος Γιώργος άκουγε τις απόψεις όλων, μικρών και μεγάλων, παθιαζόταν με τα πολιτικά και φυσικά με τις δύο ομάδες της καρδιάς του, τον Παναθηναϊκό και τον Ηλυσιακό. Ο θείος Γιώργος, που κάθε γραπτό του ήταν κόσμημα και κάθε ευχή του είχε πραγματικό νόημα ομορφαίνοντας ακόμα περισσότερο τις γιορτές, τα γενέθλιά μας, τους γάμους και όποιο άλλο σημαντικό γεγονός της οικογένειας.

Ο θείος Γιώργος, αδέξιος στις χειρωνακτικές εργασίες, τηρώντας τον κανόνα ότι δεν είμαστε όλοι για όλα, μη μπορώντας να βάλει ένα καρφί στον τοίχο, επιβεβαιώνοντας τον κανόνα ότι δεν είμαστε όλοι για όλα, γνήσιος πνευματικός άνθρωπος που ζούσε την κάθε μέρα του και ευχαριστιόταν το καθετί.

Ο θείος Γιώργος, είχε πάντα μια καλή κουβέντα για όλους, δικαιολογώντας τους μικρότερους και δίνοντας δίκιο στους πιο μεγάλους όταν χρειαζόταν, χωρίς να υποτιμά κανέναν, λαμβάνοντας υπόψιν πάντα τις απόψεις όλων, σεβόμενος τη διαφορετικότητα αλλά και τις αντίθετες απόψεις και μη διστάζοντας να ζητήσει συγγνώμη, αν και μεγαλύτερος, προκειμένου να διδάξει τις αρχές μιας σωστής συζήτησης.

Ο θείος Γιώργος που ξαφνικά μας άφησε μια κρύα νύχτα του Νοέμβρη λίγο πριν τα Χριστούγεννα, λίγο πριν έρθει για τα κάλαντα όπως έκανε κάθε χρόνο στο πατρικό, λίγο πριν φάμε την κλασική κοτόσουπα των Χριστουγέννων –αυτή που η μαμά μου αν και νύφη στην οικογένεια, εξακολουθούσε να φτιάχνει με τον ίδιο τρόπο που το έκανε η πεθερά της για να μη σπάσει την παράδοση- έφυγε λίγο πριν παίξουμε σβούρα την Παραμονή της Πρωτοχρονιάς, λίγο πριν μου φέρει ακόμα ένα βιβλίο για τη γιορτή μου με χειρόγραφη αφιέρωση, λίγο πριν χτυπήσει το τηλέφωνο στις 00:00 για την καλή χρονιά.

Ο θείος Γιώργος έτσι ξαφνικά, άφησε στην μέση τις περίφημες ιστορίες του για τότε που ήταν νεαρός καθηγητής, άφησε στη μέση ιστορίες για τους μαθητές που του εμπιστεύονταν μέχρι τα πιο προσωπικά τους, άφησε στη μέση εκείνα τα ανέκδοτα τα άλλοτε σόκιν και άλλοτε όχι, φέρνοντας σε δύσκολη θέση τους σοβαροφανείς μεγάλους και κοκκινίζοντας τα μάγουλα των πιο μικρών.

Ο θείος Γιώργος έφυγε αφήνοντας στη μέση την ιστορία που τόσο αγάπησε, αφήνοντας πίσω τους ήρωες που τόσο θαύμαζε μα κι έκρινε προσπαθώντας να μην ξεχαστούν από κανένα, αφήνοντας πίσω τα βιβλία του και τα χειρόγραφά του, πραγματικό θησαυρό.

Ο θείος Γιώργος, η αδυναμία του πατέρα μου όπως και όλης της οικογένειας, μας άφησε αφήνοντας ένα δυσαναπλήρωτο κενό στην καρδιά όλων. Ένα κενό που για τον καθένα είναι διαφορετικό με μόνο κοινό την απέραντη θλίψη της απώλειας. Και αν χθες συμπληρώθηκαν κιόλας 4 μήνες –πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός- από τότε που τον χαιρέτισα για τελευταία φορά, είναι σαν να ήταν μόλις χθες που μου έλεγε ότι είμαι η δικιά του αδυναμία και μου φαίνεται ότι μόλις πριν από λίγο μύρισα για ακόμα μία φορά τη χαρακτηριστική μυρωδιά του σπίρτου που άναψε το τελευταίο του τσιγάρο…

_

γράφει η Βασιλική Π.