Έφυγαν οι μέρες του χρέους

αθόρυβα όπως ήρθαν

από το μέτωπο του μεσημεριού.

Ένας απόηχος

ξεχασμένος σε μια κόγχη του νου

φόρεσε τα καλά του ρούχα

κι απόθεσε

παρακαταθήκη σιωπής

στους πρόκριτους

της αιώρας των ευπειθών.

Η αμφισβήτηση του χθες

δε βρίσκει φως

στα ταξίδια της δύνης

των εγκάρσιων

καθώς αναλίσκονται

σε ασκήσεις διαφυγής

μέσα από συμπληγάδες

που ανοιγοκλείνουν το στόμα τους

και συνθλίβουν το ακρόπρωρο

της όψιμης διελκυστίνδας

στη σκακιέρα του χρόνου

ενώ τα μαχαίρια της σήψης

με τις αμφίστομες λεπίδες

καραδοκούν.

Κλείνουμε τα μάτια

για να μη δούμε το απρόβλεπτο

να καθρεφτίζει τη γύμνια μας.

Το ισοζύγιο

στο δημοπρατήριο της ζωής

δείχνει μηδέν

με φυγόκεντρες τάσεις

προς την αφαίρεση.

Η επαγρύπνηση

στο μάτι του κύκλωπα

με τις επίκτητες ραβδώσεις

που διηγούνται μαύρες επετείους

υπνοβατεί.

Τα μωρά ζητούν αναπνοές

στο περιθώριο

της μοίρας των αθώων.

Τα δελτία καιρού

εξαγγέλλουν επιδείνωση.

Δεν έχουμε ξάρτια

για ν’ αρμενίσουμε

στα πέλαγα

του ιχνηλάτη του ανέμου.

_

γράφει ο Χρήστος Παπαγεωργίου