Τι είσαι εσύ;
Ρωτούσε επίμονα το κοκαλιάρικο σχεδόν άυλο είδωλο του σπασμένου μου καθρέφτη, έτοιμο να με πνίξει αν μιλιά γρήγορα δεν έβγαζα 
και μιαν απάντηση καλή δεν του έδινα.
Είμαι ένας καλλιτέχνης ελπίδων.
Άλλοτε πάλι κάποιος δαμαστής ονείρων.
Ω ναι, σίγουρα ένας ζωγράφος νεκρής φύσης, 
ένας δολοφόνος αθώων καρδιών, 
ένας ιππέας άνομων κορμιών.
Ένας εξουσιαστής συναισθημάτων επί γης…
Ίσως να ‘μαι πάλι ένας απλός αλήτης,
κλέφτης πονεμένων ψυχών. 
Ζητιάνος άγριας ηδονής. 
Ένας σωστός επαίτης μιας αγάπης ερωτικής…
Παίχτης σε μια ρουλέτα παθών, 
λήσταρχος ανόσιων, καλά φυλαγμένων μυστικών.
Τι είμαι;
Ένας αλαφροΐσκιωτος, ένα ξωτικό, 
ένα φάντασμα, σκιά του παλιού, χαμένου μου εαυτού.
Που μέσα σε τόσους ρόλους διφορούμενους, απαιτητικούς
ξέχασα και εγώ ο δύστυχος, φτωχός  ποιος τάχα να ‘μαι…
Μα αφού μια απάντηση ζητάς,
μάθε πώς του κόσμου τούτου ένας ξένος πάντοτε θα ‘μαι.

_

γράφει η Ελευθερία Σταματοπούλου