Ξημερώματα 15ης Οκτωβρίου του 2125, το κτίριο σείστηκε και εν συνεχεία κατέρρευσε ολοσχερώς, λες και ήταν παλάτι κτισμένο από άμμο, όπως τα κάστρα που χτίζουν τα παιδάκια δίπλα στη θάλασσα. Ποιος να το περίμενε …. ένα ιστορικό κτίριο στο κέντρο της πόλης που προσέδιδε έναν κοσμοπολιτισμό και είχε ταυτιστεί με την ιστορία του τόπου και ολάκερης της Οικουμένης, να καταρρεύσει έτσι ξαφνικά. Στους κατοίκους πλέον, έμοιαζε πλήρως απαρχαιωμένο, σκοταδιστικό. Πού να συγκριθεί με τις πολυτελείς σύγχρονες βίλες στο κέντρο της πόλης. Έπρεπε να γκρεμιστεί, γιατί χαλούσε τη σύγχρονη, προοδευτική αισθητική, όπως υποστήριζαν οι αρμόδιοι αρχιτέκτονες, αλλά και συνασπισμένος ο κόσμος.

Κάποτε το κτίριο αυτό, πριν από πολλά χρόνια μεσουρανούσε, αποτελούσε ένα αξιοθέατο για τον οποιονδήποτε επισκέπτη της χώρας, αλλά και για τους ντόπιους κατοίκους. Είχε χαραχτεί στη συνείδησή τους, ως το μέρος που ακτινοβολούσε πολιτισμό. Πράγματι, εντός του κτιρίου στεγαζόταν ένα υπέρλαμπρο μουσείο με αρχαιοελληνικά έργα τέχνης, υψηλής αισθητικής και αξίας, που δείκνυε τις καταβολές, τις ρίζες του ελληνικού πολιτισμού.
Περνώντας τα χρόνια το κτίριο πάλιωνε, χρειαζόταν επιδιορθώσεις και αναπαλαιώσεις. Έγιναν πολλές ανακαινίσεις και το κτίριο με όλο του τον πολιτιστικό θησαυρό ήταν εκεί, όρθιο και λαμπρό για να θυμίζει την ένδοξη ιστορία όλου του ελληνισμού.

Το κτίριο αυτό, εκτός από τον χώρο του μουσείου, περιείχε και τέσσερα διαμερίσματα, τα οποία κατοικούνταν. Οι ένοικοι, ήταν επιφορτισμένοι με την προσοχή του μουσειακού χώρου. Μεταξύ άλλων σε αυτό το κτίριο κατοικούσε η κ. Αρετή, η οποία εξέπεμπε ένα γνήσιο σεβασμό σε όποιον τη γνώριζε, με τον άνδρα της τον κ. Σοφό και τα δύο παιδιά τους, την Ελπίδα και τον Οιωνό. Στο δεύτερο διαμέρισμα κατοικούσε η κ. Δημοκρατία με τον άνδρα της, τον κ. Πολιτισμό. Εξαίρετο ζευγάρι και αυτό διακρινόταν για τα δημοκρατικά τους αισθήματα, το ήθος τους, την ευαισθησία για οποιοδήποτε πολιτιστικό και πολιτισμικό πλούτο. Καρπός του έγγαμου βίου τους ήταν η κόρη τους Δικαιοσύνη, γαλουχημένη με αρχές και ιδανικά, τόσο δίκαιη ως προς τις αποφάσεις της που περιπαικτικά οι φίλοι της είχαν βγάλει το παρατσούκλι Ακριβοδίκαιη. Πολλές φορές την καλούσε για παιχνίδι η καλή φίλη της, η Αιδώς, η οποία διέμενε στο 3ο διαμέρισμα και ήταν τόσο αυστηρή, όταν δε τηρούνταν οι κανόνες του παιχνιδιού, που τα υπόλοιπα παιδιά στο κοίταγμά της ντρεπόντουσαν και αμέσως ζητούσαν συγγνώμη. Η Αιδώς ήταν γέννημα θρέμμα του πατέρα της, του κ. Νόμου, ο οποίος ήταν αρμόδιος για τη μη παραβίαση της έννομης τάξης, και της μητέρας της, της κ. Ευθύνης, γνωστή στη γειτονιά για την εντιμότητα και την υπευθυνότητά της. Πλησίον, στο 4ο διαμέρισμα, διέμενε ο κ. Πνευματικός λόγος, εργένης, ίσως ολίγον τι παρεξηγημένος που επέλεξε να μην κάνει οικογένεια, αλλά τόσο πνευματώδης και σοφός, που όλη η γειτονιά είχε να λέει για την οξυδέρκεια και για τη μαεστρία στον χειρισμό της γλώσσας. Πολλές φορές, τα παιδιά των τριών οικογενειών τον επισκέπτονταν για να τους διδάξει μαθήματα ορθής χρήσης της γλώσσας και να τους μεταλαμπαδεύσει τις ακόρεστες γνώσεις που είχε αποκτήσει από το διάβασμα φιλοσοφικών βιβλίων. Η καλή γειτνίαση, όπως και η κοινή αγάπη τους για το μουσείο αποτελούσε το μυστικό των άριστων σχέσεων που είχαν οι ένοικοι των διαμερισμάτων.

Ο Οιωνός ωστόσο, δεν είχε καλό προαίσθημα, προβλέποντας ότι η αδιαφορία, όπως και η απομάκρυνση του κόσμου από την ιστορική παρακαταθήκη θα αποτελέσει τη δαμόκλειο σπάθη για τον πολιτισμό, τη γλώσσα, τις αξίες, τα ιδανικά, για όλα αυτά που έκαναν τη σπουδαία κλασική φιλόλογο και ελληνίστρια, εξέχουσα προσωπικότητα στον χώρο των αρχαιοελληνικών σπουδών, Ζακλίν ντε Ρομιγί να διατυπώσει τα εξής: «Όλος ο κόσμος πρέπει να μάθει ελληνικά, γιατί η ελληνική γλώσσα μας βοηθά πρώτα από όλα να καταλάβουμε τη δική μας γλώσσας. Τα αρχαία είναι οι ρίζες της γλώσσας μας και πρέπει να τα φροντίζουμε, γιατί η γλώσσας μας τα έχει ανάγκη, όπως ακριβώς κάθε ζωντανός οργανισμός έχει ανάγκη από τις ρίζες του».

Ξαφνικά μία πρωία, από τις ανώτατες αρχές του τόπου αποφασίζεται το γκρέμισμα του κτιρίου (η αποκοπή δηλαδή από τις ρίζες μας). Η κατάρρευση του κτιρίου είχε ως αποτέλεσμα την καταστροφή έργων τέχνης απαράμιλλης πνευματικής και ιστορικής αξίας, που έπληξε το παγκόσμιο βεληνεκές, και συνάμα οδήγησε στον αφανισμό των κατοίκων του κτιρίου, δηλαδή της ΑΡΕΤΗΣ, του ΣΟΦΟΥ, της ΕΛΠΙΔΑΣ, του ΟΙΩΝΟΥ, της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, του ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, της ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣΗΣ, της ΑΙΔΟΥΣ, του ΝΟΜΟΥ, της ΕΥΘΥΝΗΣ, του ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΛΟΓΟΥ. Η υστεροφημία των προσώπων ήταν ότι απέμεινε από τον άδικο χαμό των θαμώνων του κτιρίου. Η ανθρωπότητα εκείνο το πρωί, που καλύτερα να μην ξημέρωνε, ξύπνησε φτωχότερη με ενοχικές συνειδήσεις να καταπνίγουν τον καθένα ξεχωριστά.

του φιλολόγου – συγγραφέα
Δημητρίου Κομποχόλη