Στους λόφους με τα σκουπίδια μεγάλωσα! Εκεί ωρίμασα πρόωρα. Εκεί που σήμερα συνωστίζονται εκατοντάδες άνθρωποι, καθώς πηγαινοέρχονται στα εμπορικά κέντρα και πολυκαταστήματα. Εκεί που σήμερα καταλήγει ο περιφερειακός της πόλης, διευκολύνοντας τις μετακινήσεις χιλιάδων ανθρώπων που τον διαβαίνουν κρυμμένοι στα μεταλλικά τους οχήματα.
Μόνος, εγώ και ο σκύλος μου. Με μια σφεντόνα στην πίσω τσέπη του κοντού παντελονιού μου. Εκεί έτρεχα όταν ήθελα να ξεφύγω από στενοχώριες, άσχημες σκέψεις, αδικία και φόβο. Στους ψηλούς λόφους, με πόδια γρατσουνισμένα από ξερά χόρτα και αγκάθια, αγνάντευα και αφουγκραζόμουν την πόλη. Προσπαθούσα, θυμάμαι, να καταλάβω, γιατί μου φαίνονταν τόσο όμορφη από εκεί, ενώ έχανε την ομορφιά αυτή κάθε φορά που βρισκόμουν στην τραχιά και αφιλόξενη αγκαλιά της!
Οι άνθρωποι της πόλης, τόσο ήρεμοι και τόσο γοητευτικοί, παρατηρώντας τους από μακριά. Τόσο απότομοι, άγριοι και δύστροποι, όταν βρεθείς ανάμεσα τους.
Στους λόφους με τα σκουπίδια, μπορούσα να βρίσκομαι μακριά και συγχρόνως τόσο κοντά τους! Να τους παρατηρώ και να τους σκέπτομαι, καθώς εξερευνούσα κι επεξεργαζόμουν τα χρησιμοποιημένα απομεινάρια της υλικής τους ταυτότητας. Καθισμένος σε μια βρώμικη και φθαρμένη μα αναπαυτική πολυθρόνα, διάβαζα ξεχασμένες αλληλογραφίες, σκάλιζα μπάζα, κουφώματα και χαλασμένες συσκευές, που λίγο παλαιότερα τους γέμιζαν ενέργεια, χαρά και ευτυχία, χαρίζοντας τους εκείνη τη γλυκιά, ηδονική αίσθηση ικανοποίησης που νιώθει κανείς υλοποιώντας τα όνειρα του.
Εκεί κείτονταν… Γκρεμισμένα, σπασμένα, ξεχασμένα όνειρα!
Ικανοποιώντας την αχόρταγη περιέργεια και φαντασία μου, μπορούσα να νιώσω ένα μικρό κομμάτι της ενέργειας που χάριζαν τα υλοποιημένα όνειρα, στους ανθρώπους που ζουν σ’ αυτή την πολύβουη πόλη. Ή που δεν βρίσκονταν πλέον στη ζωή.
Εκεί, ανάμεσα σε πεταμένα και ξεχασμένα όνειρα, που είχαν, όπως φαίνεται, και αυτά ημερομηνία λήξεως, γινόμουν ο Σούπερμαν, το παιδί πάνθηρας, ο Σπάιντερμαν, ο μεγάλος επιχειρηματίας, ο καλύτερος ποδοσφαιριστής, ο μεγάλος εραστής, ο Εθνικός ήρωας!
Στους λόφους με τα σκουπίδια, έγινα Εγώ τελικά!

_

γράφει ο Κώστας Μεταλίδης