Δεύτερο έτος Ιατρικής κι είχαμε αρχίσει Ανατομική – ζόρικο μάθημα, χιλιάδες ονόματα και λεπτομέρειες, σκέτος πονοκέφαλος. Μέσα σ΄όλα και το «ερειστικόν σύστημα του ανθρώπου» – ήτοι τα… κοκκαλάκια μας! Πολλά, ατέλειωτα – και το καθένα με το σχηματάκι του και το ονοματάκι του! Κι έπρεπε να τα ξέρουμε τέλεια! Ο καλύτερος τρόπος ήταν να έχουμε εποπτικά μέσα – ίσον αληθινά οστά. Αλλά πού να τα βρούμε;
Είπαμε λοιπόν, μια παρέα 4-5 θαρραλέων φοιτητών, να πάμε στο νεκροταφείο και να ζητήσουμε να μας δώσουν. Μπήκαμε στο λεωφορείο (δεν είχαμε ΙΧ τότε, εννοείται) και πήγαμε σε ένα από τα μεγαλύτερα νεκροταφεία της Αττικής. Στόχος να βρούμε τα απαραίτητα οστά για να συναρμολογήσουμε με σύρμα, ο καθένας, τον δικό του σκελετό…
Ο φύλακας ήταν άκρως εξυπηρετικός. Μας πήγε σε ένα καμαράκι με κασελάκια και μας είπε «εδώ είναι τα αζήτητα, πάρτε ό,τι νομίζετε», κι αρχίσαμε να ψάχνουμε – κρανία, μηριαία, κνήμες, όλα μαζί γιατί είχαν πάει, προφανώς, κι άλλοι πριν από μας και τάχαν ανακατέψει. Βρεθήκαμε κάποια στιγμή άλλος να έχει τρία μηριαία και ένα βραχιόνιο, άλλος δυο κνήμες και μία ωλένη – χαμός. Κι αρχίσαμε τις ανταλλαγές.
Κάποια στιγμή διαπιστώσαμε το μάταιον της προσπάθειας να αποκτήσουμε ολόκληρο σκελετό κι είπαμε να φεύγουμε σιγά σιγά με όσα είχαμε καταφέρει να βρούμε (μέσα σε τσάντες νάυλον) και να τα πάμε την άλλη μέρα στο απολυμαντήριο (για να μπορούμε να τα χρησιμοποιούμε). Μπήκαμε λοιπόν στο λεωφορείο με τις «τσάντες» μας – κύριοι.
Άδειο το λεωφορείο, καθίσαμε ο καθένας σε διπλό κάθισμα και ακουμπήσαμε τον «συνοδό» μας δίπλα μας – ήταν και βαριές οι τσάντες. Ωστόσο το λεωφορείο άρχισε σιγά σιγά να γεμίζει – και κάποια στιγμή με ρώτησε ένας κύριος, δείχνοντας τη θέση που είχα την τσάντα μου
«Δεσποινίς, μπορώ να καθίσω;»
Κι εγώ, χαρίζοντάς του το πιο γλυκό κι αθώο μου χαμόγελο, απάντησα
«Λυπάμαι… είναι πιασμένη»!
Σ΄ευχαριστώ πολύ Κώστα μου! Τα τρία πρώτα μέρη της ιστορίας είναι όντως ακριβής καταγραφή γεγονότων – σε αντίθεση με το τέταρτο που είναι καθαρά στη σφαίρα της φαντασίας!
Θα περιμένω την συνέχεια!!!!! Πάντως μου χάρισες το πρώτο χαμόγελο της ημέρας!!!!
Σ’ ευχαριστώ πολύ Ανώνυμε/η και χαίρομαι ιδιαίτερα γι αυτό το χαμόγελο! Ελπίζω η συνέχεια να είναι εξ ίσου ικανοποιητική και να το πλατύνει κι άλλο!
Βάσω μου! Δεν μπορείς να φανταστείς πόσα μου θύμισες με τούτο σου το κείμενο. Νόμιζα ότι ξαναζούσα εκείνα τα χρόνια που όταν ήρθα από την Αφρική για γίνω γιατρός και γράφτηκα στην Ιατρική του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1961,
Ακριβώς τότε για το μάθημα της οστεολογίας στο 2ο έτος μαζί με συμφοιτητές αναζητούσαμε σκελετό. Όταν βρήκαμε έναν – τον ονομάσαμε Παναγιώτη – δεν ξέρω γιατί. Θυμάμαι τον τότε καθηγητή της Ιατροδικαστικής τον θρυλικό Δημήτρη Καψάσκη- από την υπηρεσία του οποίου Παναγιώτη μας έπρεπε να περάσει, να μας απειλεί: «Μη τυχόν αμα τελειώσετε με δαύτον τον βρούμε πεταμένο εκεί στον Υμηττό γιατί χαθήκατε.!»
Βάσω μου σε βεβαιώνω ότι τούτες σου οι αφηγήσεις θα είναι πολύτιμες για μένα που τα άφησα στην μέση στο Τρίτο προς Τέταρτο έτος. Με συγκίνηση και με νοσταλγία θα αναπολήσω κείνα τα χρόνια μέσα από τα υπέροχα και με όμορφο χιούμορ δοσμένα γραπτά σου. Να σαι καλά!
Εμείς είχαμε καθηγητή ανατομικής τον Κατρίτση – άλλη θρυλική φυσιογνωμία Χριστόφορέ μου! Αξέχαστα χρόνια – που τώρα, απαλλαγμένα από τα άγχη των εξετάσεων, φαντάζουν πράγματι τόσο νοσταλγικά…
Σ’ ευχαριστώ από καρδιάς για το τόσο ευγενικό και επαινετικό σου σχόλιο, καλέ μου φίλε, κι ελπίζω να μη σε απογοητεύσει η συνέχεια της ιστορίας του “κοκκαλίνου” μου! Την αγάπη μου!
Βάσω μου δεν ξέρω γιατί βγήκα σαν ανώνυμη, ενώ είμαι “επώνυμη” χα χα Πάντως έχω ακούσει πολλές ιστορίες από το ανατομείο, τότε που μπορούσαμε και συζητούσαμε με κάποιον που τα είχε ζήσει όπως εσύ. Θα περιμένω εκτός από την ολοκλήρωση της δικής σου ιστορίας, και μια ιστορία από τον μάστερ του θρίλερ, παρ’ ολίγον ιατρό και αγαπημένο μου ανηψιό Χριστόφορο.
Υπέθεσα ότι είσαι εσύ, Μαρία μου, από την φωτογραφία – αλλά δεν ήμουν σίγουρη, οπότε δεν το ρίσκαρα!
Σ΄ευχαριστώ και πάλι και θα περιμένω κι εγώ εναγώνια την κατάθεση του Χριστόφορου (δεν ήξερα ότι είστε συγγενείς!)