Διαβάστε το πρώτο μέρος εδώ.
Περιττό να σας πω πως η μάνα μου φρίκαρε με τον κοκκάλινο φίλο που της κουβάλησα στο σπίτι – όχι ότι τρόμαξε, άλλες ήταν οι φοβίες της, με τους πεθαμένους τα είχε καλά. Το θεώρησε όμως ιεροσυλία, βεβήλωση νεκρού, διατάραξη της γαλήνης του πεθαμένου (όλα αυτά, και με το δίκιο της από μια άποψη) κι είχα μόνιμη γκρίνια να τον επιστρέψω στον χώρο του – πράγμα που δεν το συζητούσα βέβαια, το είχα βάλει πείσμα να τον στήσω.
Ωστόσο αποδείχτηκε τζάμπα και ο κόπος και η απολύμανση. Τα ευρήματά μου με τίποτε δεν συναρμολογούνταν σε αξιοπρεπή σκελετό, έστω και ανάπηρο. Μου έλειπε ένα πόδι, είχα λειψά χέρια, κάτι λίγα από πλευρές, οι σπόνδυλοι ήταν φύρδην μίγδην και, το κυριότερο, δεν είχε κεφάλι (τα κρανία γίνονταν ανάρπαστα).
Άρα; Άνθρακες ο θησαυρός – διότι το θέμα δεν ήταν να μάθω απλά τα οστά, αυτά τα έβλεπα και στον Άτλαντα της ανατομίας. Το θέμα ήταν να στηθεί ένας υποφερτός σκελετός – κι αυτό δεν γινόταν. Έπρεπε λοιπόν κάπως να τον «αποσύρω» από το σπίτι, το οποίο μύριζε απολυμαντήριο.
Κι εκεί άρχισαν τα προβλήματα. Να τον κάνω τι; Να τον πάω πού; Να τον επιστρέψω αδύνατον. Να τον ξεφορτωθώ ελαφρά τη καρδία ούτε λόγος – ήταν προσβολή και ιεροσυλία… Να τον θάψουμε στο εξοχικό, στον κήπο, θα ήταν μια λύση αλλά η μάνα μου ούτε να το ακούσει – και πώς να την κατηγορήσω, ένα δίκιο τό ‘χε όσο νά ‘ναι… Οπότε;
Και τότε σκέφτηκα την Μιράντα, φίλη και συμμαθήτριά μου από το λύκειο, με την οποία είχαμε δώσει μαζί εξετάσεις για Ιατρική αλλά δεν πέρασε κι έκανε φροντιστήριο να ξαναδώσει.
Η Μιράντα ενθουσιάστηκε με την ιδέα. Ίσως της φάνηκε ότι ερχόταν έτσι πιο κοντά στο στόχο της, δεν ξέρω – πάντως μου είπε ότι τα θέλει τα κόκκαλα. Κανονίσαμε λοιπόν να της τα πάω στο φροντιστήριο, κάπου στην Ακαδημίας, κάποια μέρα που θα πήγαινα στη σχολή, στο Γουδί (η αφετηρία των λεωφορείων ήταν πίσω από το κτίριο της Ακαδημίας).
Έτσι ο σκελετούλης μου ξαναμπήκε στο λεωφορείο της Δάφνης για να κατέβει Αθήνα. Αγκαλιά μου αυτή τη φορά, σε περιποιημένο σακβουαγιάζ (η μάνα μου, για να λυθεί το πρόβλημα, δεν είχε καμία αντίρρηση να μου το δώσει).
Μου αρέσει πολύ η ιστορία σου Βάσω!!Περιμένω με αγωνία τη συνέχεια!!!
Σ’ ευχαριστώ πολύ Άννα μου! Ελπίζω η συνέχεια να ανταμείψει την αγωνία σου – έχει πράγματι αρκετό σασπένς και λίγο γκραν γκινιόλ!
χαιρομαι που ο σκελετουλης κανει την βολτα του και σε αυτο το αγαπημενο σαιτ φιλεναδα.Καλο του δρομο.
Είδες Φωφάκι μου; Αν και λειψός, με ένα πόδι και ακέφαλος, τον βρήκε τον βηματισμό του! Σ΄ευχαριστώ πολύ!
Παρακολουθώ το ταξίδι του σκελετού “σου” με τα λεωφορεία της γραμμής και ανυπομονώ για τον τερματισμό της μεγάλης βόλτας. Εν αναμονή λοιπόν!!!
Είναι πράγματι περιπετειώδης και ταξιδεμένος ο σκελετούλης μου – πιστευω ο τερματισμός του να σας αποζημιώσει για την αναμονή, Μαρία μου!
Βάσω είσαι χωρίς καμιά υπερβολή απολαυστικότατη!!!! Επειδή δε όπως έχω πει έζησα κι εγώ κάποτε πάνω- κάτω τις ίδιες σκηνές- ιδίως με την μητέρα μου- ευχαριστήθηκα την αφήγησή σου ακόμη πιο πολύ καθώς με ταξίδεψες σε χρόνια όμορφα και ανέμελα παρά τις όποιες δυσκολίες και παρά το γκραν γκινιόλ του θέματος. Βέβαια είμαι ειλικρινά περίεργος να δω που θα καταλήξει ο “σκελετούλης” σου όπως τόσο όμορφα τον αποκαλείς!
Τι ταλαιπωρία τραβάει και αυτός ο καημένος. ο σκελετός μας….Απλή, ευχάριστη αλλά και απολαυστική αφήγηση με πολύ χιούμορ….περιμένουμε την συνέχεια..μπράβο σας..
Τέλειο! Ωραίες περιγραφές και το συσπένς κτίζεται με πολλή μαεστρία! Υπέροχη ιστορία και κάθομαι στην άκρη του καθίσματός μου περιμένοντας με αγωνία να δω πού το πας! Θα περιμένω πολύ
Βάσω πρόσεξε μόνο μην τον συνταξιοδοτήσεις γρήγορα λόγω αναπηρίας. Είναι μεγάλη μούρη ο σκελετούλης και επιδιώκει ο μπαγάσας να ξεγελάσει τις επιτροπές, να πάρει σύνταξη και να αράξει.
Τους ξέρω εγώ κάτι τέτοιους τύπους. Το νου σου….
Σ’ ευχαριστώ πολύ Χριστόφορέ μου! Ελπίζω το ταξίδι του σκελετούλη μου να κρατήσει το ενδιαφέρον σου μέχρι τέλους και να αποδειχθεί αντάξιο του ενδιαφέροντός σου!
Πράγματι Σέβη μου – πολύ περιπετειώδεις οι… ταξιδιώτες (μιας και ήταν παραπάνω από ένας)!
Σ’ ευχαριστώ Τέντυ μου! Στα επόμενα δύο μέρη ολοκληρώνεται το ταξίδι του – τόσο το πραγματικό όσο και το φανταστικό!
Λες Βαγγέλη μου;;; Μπα ο καημενούλης… δεν νομίζω! Ήταν πράγματι αναπηρούλης… ένα πόδι, ακέφαλος, με μισή σπονδυλική… Νομίζω ότι δικαιούται αναπηρικής πολύ περισσότερο από κάτι άλλους “ανάπηρους”!!!