…Μια ξάστερη νύχτα, όχι μακριά από το σήμερα. Σε μια γειτονιά όχι διαφορετική από αυτήν που ζει ο καθένας. Ένας άνθρωπος ίδιος με όλους τους άλλους, είχε βγει σε ένα συνηθισμένο μπαλκόνι, μιας κοινότυπης πολυκατοικίας. Χωρίς τσιγάρο. Χωρίς ποτό. Χωρίς ζωή…
«Στέκεις ολομόναχος στο χείλος και… το τολμάς ή δειλιάζεις!
Και έρχεται εκείνη η καταραμένη στιγμή όπου ο χρόνος δεν κυλάει. Διαρκεί ελάχιστα, όσο ένα βλεφάρισμα ίσως. Κανένας δεν είναι παρών την ώρα που οφείλεις να ορθώσεις ανάστημα. Πολλοί να σου μιλήσουν για το πριν. Μα συνειδητοποιείς πως δεν υπάρχει κανένας για να σε βοηθήσει να σταθείς στα πόδια σου. Πολλοί να σου μιλήσουν για το μετά. Και όμως, κανένας να βαστάξεις στην πιο σκοτεινή σου στιγμή! Εκτός βέβαια από τον ίδιο σου τον εαυτό, αν μετράει αυτός. Ο αιώνιος σύμμαχος. Ο αιώνιος εχθρός.
Τολμάς να ζήσεις;»
– Είχα βγει κυρ Αστυνόμε τυχαία σας λέω να πετάξω τα σκουπίδια μου και τον είδα χαμένο σε σκέψεις βαθιές. Πού να φανταστώ κι εγώ πως θα φουντάρει! Είκοσι χρόνια γείτονες, μια χαρά άνθρωπος μού φαινότανε. Τώρα τί άλλο να σας πω, δεν ξέρω.
_
γράφει ο Σωκράτης Τσελεγκαρίδης
Πολύ όμορφα γραμμένο κι ας μην είχε όμορφο τέλος…
Οσοι ανθρωποι απομακρυνονται απο την αληθινη τους φυση,καταληγουν να γινονται αυτοκαταστοφικοι…….
Τα πόδια σου αφήσαν το περβάζι
είσαι μετέωρος σαν το φεγγάρι
το βλέμμα σου καρφώνεται στο έδαφος
που πλησιάζει λυτρωτικά απειλητικό
Δυο δευτερόλεπτα σου μείναν
ν’αναπνεύσεις το οξυγόνο μιας στερνής αυγής
δυο δευτερόλεπτα που μοιάζουν σαν αιώνας
και η ζωή σου όλη από τα μάτια σου περνά
Οσοι ανθρωποι απομακρινονται απο την αληθινη τους φυση καταληγουν να γινονται αυτοκαταστροφικοι……