Στο χωριό τον κορόιδευαν και τον χλεύαζαν «δεν είναι ίδιος με εμάς γιατί δεν τον αφήνουν στο τρελοκομείο». Πράγματι ήταν διαφορετικός από τους υπόλοιπους. Ήταν απόμακρος, τα λόγια του δυσνόητα και μπερδεμένα. Δεν είχε φίλους. Τη μέρα την περνούσε περιφερόμενος στα σοκάκια τραγουδώντας, είτε στο ποτάμι γράφοντας. Απ’ όπου περνούσε είτε τον έβριζαν, είτε του έκλειναν την πόρτα. Κάποιοι του κόλλησαν το προσωνύμιο «ο τρελός ποιητής». Τον ίδιο δεν τον ένοιαζε! Το μόνο που τον ένοιαζε ήταν να έχει χαρτί και στυλό. Μέχρι και στον κοινοτάρχη πήγαν για να δουν πως μπορούν να τον ξεφορτωθούν. Ο ίδιος συνέχιζε απτόητος να τραγουδά και να γράφει. Κάποια στιγμή πέθανε. Το χωρίο ανακουφίστηκε από την απαλλαγή του «τρελού». Όσο για την κηδεία του εκτός από τον ιερέα κανείς δεν πήγε.
Σήμερα είναι Κυριακή. Όλοι στο χωριό πήγαν εκκλησία και προσευχήθηκαν. Μαζί τους και αρκετοί κρατικοί αξιωματούχοι. Μετά τη λειτουργιά ο υπουργός παιδείας τελεί τα αποκαλυπτήρια της προτομής του «τρελού»! Επίσης έχει ανακαινιστεί το πατρικό του, «καλύβι του», ενώ παιδιά του δημοτικού απαγγέλλουν ποιήματα του. Όσο για τους χωριανούς του είναι όλοι πρόθυμοι να μιλήσουν για «τον εθνικό ποιητή της χώρας», δηλαδή αυτόν που κάποτε αποκαλούσαν «ο τρελός ποιητής».

_

γράφει ο Φίλιππος Φιλίππου