Στο θέατρο του παραλόγου
απόκοσμο μέλος του θιάσου
στέκω παράταιρα και περιμένω
ένα νεύμα απ’ τους τσαρλατάνους.
Το μήνυμα έρχεται κι εγώ
αρχίζω να στροβιλίζομαι
σαν τρελαμένο ξωτικό
απόκοσμο με βλέμμα ξώφαλτσο
σωστά το νούμερο να εκτελώ.
Το πλήθος να μένει άλαλο από τον ενθουσιασμό
«μα δεν ξανάγινε ποτέ τέτοιο παράξενο πλάσμα
να σέρνει έτσι το χορό» έλεγαν και ξανάλεγαν
και έθεταν το ερώτημα στους θιασάρχες
με βαθύ προβληματισμό:
«Μα πέστε μας λοιπόν ποιος λυσσασμένος άνεμος
έφερε στα μέρη μας τούτο το ξωτικό;»
Μα του θιάσου οι επικεφαλής
πολλές να δώσουν εξηγήσεις δεν ήθελαν
για το βλέμμα της «τρελής».
Κι έτσι με άγριες ματιές μου έγνεφαν
το στόμα μου να το κρατώ κλειστό.
Ας πίστευε το πλήθος πως οι καλοί σωτήρες μου
με βρήκαν κάπου έξω από εδώ
και με περιμαζέψανε… μήπως… είπαν… και “σωθώ”.
Κάνετε όμως λάθος «αγαπητοί» μου
το «σώσιμο» που μου διαλέξατε
δεν το σηκώνει η ψυχή μου.
Αφήστε με λοιπόν έξω από το σκηνικό σας
αλλόκοτη κι αταίριαστη στον κόσμο τον δικό σας
αφήστε με… μα να το ξέρετε
ακόμα και δεμένη με τις αλυσίδες σας
εγώ θα σύρω τον πιο τρελό χορό.
_
γράφει η Άννα Ρουμελιώτη
Και αυτοί είναι οι πιο όμορφοι χοροί στη ζωή!
Ναι μα τεινουμε να τους ξεχασουμε κι αυτους…..