«Ο καλός Θεός δεν παίζει ζάρια»
Αϊνστάιν
Όταν πέθανε ο Θεός, ο Άνθρωπος έγινε κύριος κληρονόμος Θεός αυτού του Κόσμου. «Εγώ μπορώ να τον κάνω πάλι Παράδεισο», είπε και χωρίς πολλή σκέψη ρίχτηκε με τα μούτρα στη δουλειά.
Πρώτα…
χώρισε την πόλη από την επαρχία
τους αστούς από τους χωρικούς
τους μαγαζάτορες από τους αγρότες.
Ύστερα…
χώρισε την εργασία από τη σχόλη
τις επιστήμες από τις τέχνες
το επάγγελμα από την ασχολία.
Μετά…
χώρισε το μυαλό από το κορμί
τη σκέψη από την κίνηση
τη λογική από το συναίσθημα.
Πήδηξε ψηλά από τη χαρά του και φώναξε: «Τώρα ο κόσμος είναι λίγο καλύτερος» και χωρίς πολλή σκέψη συνέχισε τη δουλειά του.
Πρώτα…
χώρισε τους πλούσιους από τους φτωχούς
τους εργοδότες από τους εργαζομένους
τους λευκούς από τους έγχρωμους.
Ύστερα…
χώρισε τους άνδρες απ’ τις γυναίκες
τους γέρους απ’ τα παιδιά
τα παιδιά απ’ τα παιχνίδια τους.
Μετά…
χώρισε το χώμα απ’ το νερό
τη χαρά απ’ το γέλιο
τη λύπη από το κλάμα.
Πήδηξε ψηλά απ’ τη χαρά του και φώναξε: «Τώρα ο κόσμος είναι αρκετά καλύτερος» και χωρίς πολλή σκέψη ρίχτηκε πάλι στη δουλειά.
Πρώτα…
χώρισε τα μικρά από τα μεγάλα
τα αδύνατα από τα δυνατά
τα χαμηλά από τα ψηλά.
Ύστερα…
χώρισε τα έξω από τα μέσα
τα πάνω από τα κάτω
τα εδώ από τα εκεί
τα δεξιά απ’ τ’ αριστερά
τα βόρεια από τα νότια
τα κρύα απ’ τα ζεστά
τα μπλε από τα κόκκινα
τα μαύρα από τα άσπρα.
Μετά…
χώρισε το παρόν από το μέλλον
το μέλλον από το παρελθόν
το παρελθόν από το παρόν.
Πήδηξε ψηλά απ’ τη χαρά του και φώναξε: «Τώρα ο κόσμος είναι πολύ καλύτερος. Αυτός είναι ο δικός μου Παράδεισος».
Εγώ δε συμφωνώ μαζί του. Δεν είναι αυτός ο δρόμος που οδηγεί στον Χαμένο Παράδεισο. Δε μου αρέσει αυτή η ιστορία. Βοηθήστε με να τη σβήσω και με πολλή σκέψη να την ξαναγράψουμε αλλιώς μαζί, απ’ την αρχή, απ’ το σημείο εκείνο που λέει πως πέθανε ο Θεός κι ο Άνθρωπος έγινε κύριος και κληρονόμος Θεός αυτού του Κόσμου…
_
γράφει ο Νίκος Γιαννόπουλος
Επιβλητικό παραμύθι για την δημιουργία του κόσμου…. Συγκλονιστικό το τέλος του!!!!!!
Ετούτα τα χωρίσματα…”ξεστελιώσαν” που λένε και στο Νησί…τον κόσμο και δυστυχώς εμείς παίζουμε εκτός παραμυθιού και δε ξαναφτιάχνεται η ιστορία από την αρχή συμφωνούμε δε συμφωνούμε… Ωραία γραμμένο. Με την πολυτέλεια που έχει η απλότητα…
Καλέ μου Νίκο… Όλα αυτά τα έκανε ο θεός, για να μπορείς να κάνεις τη σκέψη…
“Εγώ δε συμφωνώ μαζί του. Δεν είναι αυτός ο δρόμος που οδηγεί στον Χαμένο Παράδεισο. Δε μου αρέσει αυτή η ιστορία.”
Στη συνέχεια να φέρεις σε εμάς τη σκέψη σου με το λόγο! Λέγοντας…
“Βοηθήστε με να τη σβήσω και με πολλή σκέψη να την ξαναγράψουμε αλλιώς μαζί, απ’ την αρχή!”
Η σκέψη σου για κάτι είναι δημιουργική, ο λόγος σου είναι παραγωγικός και η σκέψη και ο λόγος σου μαζί είναι εξόχως αποτελεσματικά στο να γεννήσουν την πραγματικότητα σου. Απ’ την αρχή αυτό έκανες! Αυτό κάνουμε, όλοι! Αυτό θα συνεχίσουμε να κάνουμε, γιατί έχουμε ελεύθερη βούληση! Και κάθε ελεύθερη επιλογή που έχουμε κάνει ποτέ, προέρχεται από τη μια από τις δυο πιθανές σκέψεις που υπάρχουν. Μια σκέψη αγάπης, η μια σκέψη φόβου! Κάθε ανθρώπινη σκέψη, λόγος η πράξη βασίζονται σε ένα από τα δυο συναισθήματα. Δεν έχουμε επιλογή σ’ αυτό, γιατί δεν υπάρχει τίποτα άλλο απ’ το οποίο να μπορούμε να επιλέξουμε. Έχουμε όμως ελεύθερη επιλογή στο ποιο από τα δυο θα επιλέξουμε κάθε φορά. Τώρα αν πιστεύεις πως δεν είναι αυτός ο δρόμος που οδηγεί στον παράδεισο, ίσως αυτό να οφείλεται στο ότι τις περισσότερες φορές οι επιλογές των ανθρώπων βασίζονται στο συναίσθημα του φόβου.
Ο φόβος τυλίγει τα σώματα μας με ρούχα, ενώ η αγάπη μας επιτρέπει να στεκόμαστε γυμνοί! Ο φόβος κρατάει γερά και προσκολλάται σε όλα όσα έχουμε, ενώ η αγάπη χαρίζει όσα έχουμε! Ο φόβος σφίγγει δυνατά, η αγάπη αγκαλιάζει τρυφερά! Ο φόβος προκαλεί πόνο, η αγάπη ανακουφίζει! Ο φόβος επιτίθεται, η αγάπη επανορθώνει. Είναι αλήθεια πως ο φόβος νικάει τις περισσότερες φορές. Και πως να μη νικάει δηλαδη; Αφού έχουμε διδαχτεί να ζούμε με το φόβο… Μας έχουν μιλήσει για την επιβίωση του ισχυρότερου, τη νίκη του δυνατότερου, την επιτυχία του εξυπνότερου. Πολύ λίγα λέγονται για το μεγαλείο εκείνου που αγαπάει περισσότερο. Έτσι πασχίζουμε να ήμαστε οι ισχυρότεροι, οι δυνατότεροι, οι εξυπνότεροι, με κάθε τρόπο και κάθε κόστος. Γιατί μας έχουν διδάξει πως το να ήμαστε ότιδήποτε λιγότερο σε κάθε περίσταση, σημαίνει πως χάνουμε. Έτσι επιλέγουμε τη δράση που προωθεί ο φόβος. Γιατί φοβόμαστε να ΧΑΣΟΥΜΕ.
Όμως ας μην το ξεχνάμε. Η επιλογή ήταν, είναι και θα είναι πάντα δική μας!
Αγαπητέ μου Κώστα, συμφωνούμε οτι η επιλογή είναι πάντα δική μας κι οτι μέχρι τώρα δεν έχουμε κάνει ως ανθρώπινο είδος τις καλύτερες επιλογές. Η ανθρώπινη ειρωνεία ειναι οτι καταστρέφουμε εναν κόσμο προσπαθώντας να τον κάνουμε καλύτερο. Δεν ξέρω αν ειναι ο φόβος ή η περιέργεια ή κάτι άλλο ή και όλα μαζί. Πάντως, όπως και να εχει, είμαστε οι αποκλειστικοί διαχειριστές του κόσμου μας και του εαυτού μας χωρίς διαμεσολαβητές. Χαίρομαι που μια σκεψη μου διατυπωμένη με απλοϊκό τρόπο ανοίγει μια τόσο ουσιαστική συζήτηση.
Είναι αλήθεια πως οι ουσιαστικές συζητήσεις στις μέρες μας γίνονται όλο και πιο σπάνια. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο αυτή η ιστοσελίδα αποτελεί μια όαση για όλους εμάς.
Δυστυχώς ο θάνατος του Θεού αποτελεί το, ενσυνείδητο ή και υποσυνείδητο πολλές φορές, βίωμα στις καρδιές των ανθρώπων. Οι διαχωρισμοί λοιπόν είναι αποτέλεσμα της απουσίας του Θεού. Είναι το αποτέλεσμα της έλλειψης της Αγάπης. Συγχαρητήρια για το έργο σας.