Δεν θα ήταν υπερβολή αν ισχυριστεί κανείς πως η πένα της Ελένης Στασινού έχει κάτι μοναδικό, κρύβει μέσα της μια φλόγα κι ένα πάθος που δύσκολα συναντά κανείς στους σύγχρονους συγγραφείς. Τούτη τη φορά όμως, στο Xορό των Κρυστάλλων, υπάρχει και κάτι ακόμα, δίπλα στις λέξεις και την πλοκή της ιστορίας υπάρχει η ανάσα και το ανάγλυφο πάθος της συγγραφέως που συνοδεύει τον αναγνώστη από το πρώτο γράμμα ως την τελευταία τελεία!

Η ιστορία εξελίσσεται στη Σικελία στα τέλη του 18ου αιώνα, δοσμένη μέσα από τα μάτια της πρωταγωνίστριας που, μεγαλωμένη μέσα σε ένα σχεδόν αποστειρωμένο περιβάλλον, έρχεται αντιμέτωπη με την κοινωνία, τους φόβους και τους πόθους της αλλά και τον εαυτό της τον ίδιο σε μια προσπάθεια να ανακαλύψει τον πραγματικό κόσμο. Η Ροζαλία, ή η Παρθένα του Παλέρμο όπως συχνά αναφέρεται, με οδηγό της την αμφισβήτηση αλλά και την περιέργεια, μετουσιώνει την παιδική αφέλεια σε γνώση, με φόντο μια ταραγμένη περίοδο όπου όλα γύρω της αλλάζουν με βίαιο τρόπο. Σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη του μυθιστορήματος παίζουν δυο ακόμα πρόσωπα, μια η μιγάδα Λατίφα, με την ιστορία της οποίας ξεκινά το βιβλίο, γεννημένη ελεύθερη στην ψυχή και το πνεύμα κι ο Χέρο, που αν και νεαρός μοιάζει να έχει τη σοφία ενός γέροντα και συνδράμει αποφασιστικά στην εξέλιξη των γεγονότων. Η σχέση των δύο αυτών ηρώων και ο τρόπος με τον οποίο συνυφαίνεται μέσα στην ιστορία αποκαλύπτει τη συγγραφική δεινότητα της Ελένης Στασινού, η οποία στο Χορό των Κρυστάλλων έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα. Οι χαρακτήρες είναι καλοδουλεμένοι, σμιλευμένοι περίτεχνα με τη γραφή της συγγραφέως, ο καθένας ξεχωρίζει και αποστασιοποιείται από τους υπόλοιπους παίρνοντας τη θέση που πρέπει μέσα στην ιστορία.

Τα ιστορικά γεγονότα της περιόδου και η περιγραφή της ζωής, της καθημερινότητας αλλά και της κοινωνίας είναι δοσμένα με τέτοιο τρόπο που, εκτός από το γεγονός πως προδίδουν τη μεγάλη έρευνα που έχει προηγηθεί από τη συγγραφέα, καθιστούν τον αναγνώστη κοινωνό και συμμέτοχο. Τίποτα δεν έχει αφεθεί στην τύχη του, διαβάζοντας κανείς το βιβλίο κυριολεκτικά μεταφέρεται στο χρόνο και στο χώρο έχοντας την αίσθηση πως βιώνει την ιστορία ενώ η πλοκή και η μυθοπλασία είναι άριστα δεμένες με τα γεγονότα της Σικελίας των δεκαετιών του 1880 και 1890.

Η Ελένη Στασινού έχει δημιουργήσει πάνω απ’ όλα ένα εξαιρετικό ψυχογράφημα στο οποίο έχει διεισδύσει μέχρι το βάθος του μυαλού και της ανθρώπινης ψυχής, την οποία κυριολεκτικά εκθέτει αυτούσια και χωρίς εξωραϊσμούς μέσα από τους χαρακτήρες του βιβλίου της με έναν μοναδικό τρόπο. Η αγωνία, η προσδοκία, η ευθύνη αλλά και το πάθος και οι μύχιες σκέψεις, ακόμα και η αφέλεια και η άγνοια, σχεδόν πετάγονται έξω από τις γραμμές της ιστορίας και στοχεύουν απευθείας στο θυμικό του αναγνώστη που εγκλωβίζεται μέσα σ’ αυτή και είναι σχεδόν αδύνατο να αφήσει το βιβλίο από τα χέρια του. Γεμάτο εικόνες που φαίνονται αλλά και εικόνες που θα έρθουν στα μάτια του αναγνώστη και θα συνειδητοποιήσει μετά το πέρας της ανάγνωσης του, ο Χορός των Κρυστάλλων θα μπορούσε με μεγάλη ευκολία να καταταχθεί στις δημιουργίες εκείνες που ονομάζουμε κλασικές. Τούτο βεβαίως μονάχα ο χρόνος θα το δείξει, αν και το αντίθετο κατά τη γνώμη μας είναι μάλλον απίθανο να συμβεί!