Προσοχή: Η παρακάτω βιβλιοκριτική… δεν είναι βιβλιοκριτική! Δε γράφτηκε από κάποια κριτικό αλλά από κάποια… Κρητικιά και μάλιστα συγγραφέα. Το βασικό είναι ότι γράφτηκε από κάποια γυναίκα. Αυτό αρκεί. Από μια γυναίκα σαν όλες τις γυναίκες του πλανήτη. Σαν όλες τις ειλικρινείς γυναίκες αυτού του πλανήτη που θα συμφωνήσουν. Αλλά και σαν όλες τις μη ειλικρινείς που θα αρνηθούν την οποιαδήποτε ταύτιση…

(Διαβάζετε με δική σας ευθύνη)

Πράξη 1^η – Αγία Αναμονή (Μεγάλη η χάρη Της)

«Στον καθρέφτη κοιτάζω την τελευταία ρυτίδα. Μου είπε ότι θα έρθει σε ένα μήνα. Ο μήνας έγινε χρόνος. Ο χρόνος έγινε χρόνια. Και τα χρόνια έγιναν ρυτίδες. Κι εκείνος έγινε ο Χρόνης. Ο δικός μου Χρόνης. Ο δικός σου Χρόνης. Ο Χρόνης ολονών». Είμαι από εκείνες τις ιστορίες. Τις ιστορίες που ξετυλίγονται στο μετρό, στο τρένο, στο καφέ, στο δρόμο, στα σπίτια με χαρτομάντηλα και πολλές σοκολάτες. Ναι, σοκολάτες. Από εκείνες που μας παχαίνουν αλλά τις τρώμε ως τη μεγαλύτερη ανταμοιβή αυτής της ατελείωτης αναμονής. Της αναμονής εκείνης που θα φέρει τον Χρόνη. Ποιο Χρόνη; Εκείνον τον Χρόνη. Που είπε ότι θα έρθει. Και εμείς συμφωνήσαμε παράλογα ότι θα τον περιμένουμε. Γιατί μας πείσαμε κάποτε –ναι εμείς το κάναμε- ότι η αναμονή μας κάνει ενάρετες ή έστω σταθερές στις αποφάσεις μας. Μπορεί πάλι να μας πείσαμε ότι δεν έχουμε κάτι άλλο να περιμένουμε εκτός από αυτόν τον Χρόνη. Τι ποιο Χρόνη; Τον Χρόνη που έρχεται. Και εμείς τον περιμένουμε… Και κάπως έτσι ανάψαμε ένα καντήλι να, με το συμπάθιο, και κάνουμε τρεις φορές το σταυρό μας ζητώντας τη βοήθεια όχι του Αγ. Φανουρίου να βρει τον Χρόνη μας -γιατί ξέρουμε πού είναι, είναι απλά μακριά μας- αλλά τη βοήθεια της Αγίας Αναμονής (μεγάλη η χάρη Της) για να μπορούμε να περιμένουμε εκείνο το… άλλο λίγο.

Πράξη 2^η – Τα παραμύθια (της Χαλιμάς και λοιπών άλλων)

Είμαστε πολλές. Σαν κόμμα, από εκείνα τα ωραία τα βαθιά ιδεολογικά, που ενώνονται όλα μαζί και γίνονται αχταρμάς. Σαν μερμήγκια είμαστε, από εκείνα τα εργατικά που κάνουν αυτόν τον ατέρμονο περίπατο για να φέρουν φαΐ στη φωλιά τους (παίζει να το λένε και Χρονο-φαί τώρα που το σκέφτομαι). Σαν κόκκοι άμμου είμαστε και ναι, ξεπερνάμε τους Κινέζους. Λίγο να κλείσουμε τα μάτια, να τα κάνουμε πιο τσακίρικα σχιστά και έχουμε γίνει η νέα Κίνα. Ποια Κίνα; Η Κίνα των γυναικών εκείνων που περιμένουν. Τι περιμένουν; Τον Χρόνη. Ποιο Χρόνη; Τον Χρόνη της Έφης. Όχι τον ίδιο. Άλλο Χρόνη. Κάθε ένας από δαύτους ακούει σε τούτο το όνομα. Τα Νίκος, Γιώργος, Στέλιος, Παναγιώτης και Αμπελοκουδουνόπολος είναι πλαστά, σικέ πώς το λένε. Δεν υπάρχουν. Είναι απλά έξυπνες μεταμφιέσεις των Χρόνηδων. Για να μην το καταλάβουμε από την αρχή πως αυτοί είναι Χρόνηδες και μας χαρίζουνε μόνο χρονάκια αναμονής. Και εμείς είμαστε παράλογα εθισμένες στους Χρόνηδες. Κάτι σαν τους αληταράδες που πάντα υπερισχύουν των καλών παιδιών. Μα εμείς λέμε ότι καλά παιδιά είναι μόνο οι Χρόνηδες. Παραμύθια για να μπορούμε να τους περιμένουμε. Παραμύθια για να μη μας κράξει κανείς άλλος ότι είμαστε το λιγότερο αφελείς. Παραμύθια και για εμάς. Από εκείνα που δικαιολογούν τα αδικαιολόγητά μας. Γιατί αγαπάμε τα παραμύθια. Γιατί μεγαλώσαμε με παραμύθια. Μα κυρίως, γιατί μάθαμε να κρυβόμαστε πίσω από τα παραμύθια.

Πράξη 3^η – Γνωρίζοντας την Έφη Γεωργάκη

Κάπως έτσι μια Έφη, σαν όλες μας – αλλά όχι όπως όλες, η πρωτοεμφανιζόμενη συγγραφέας Έφη Γεωργάκη μάς μάζεψε, όλες εμάς, μας έκανε περιπτώσεις αναίμακτες ή και αιματηρές και μας έκανε βιβλίο. Βάφτισε την αναμονή Χρόνη και ταυτίστηκε μαζί του. Τη φαντάζομαι μέσα σε ένα καμαρίνι να δοκιμάζει διάφορες στολές, τις στολές της Έφης, και να σχεδιάζει τις ατάκες που θα πει και τις πόζες που θα πάρει όταν θα δει ξανά το Χρόνη της. Το βιβλίο της όλο, ένας αγώνας δρόμου αλλά στάσιμος! Γιατί πώς να κινηθείς όταν απλά περιμένεις; Με αυτήν την αντίφαση έρχεται να πατήσει ελαφριά το πόδι της, αλλά με αρκετή δύναμη και μπόλικο γυναικείο πείσμα, στις επιλογές που παίρνουμε και που μας καθορίζουν σατιρίζοντας κάθε απελπιστική μας στασιμότητα στη ζωή.

Τι μπορεί να κάνει μια αναμονή σε έναν άνθρωπο (και όχι μόνο σε μια γυναίκα); Ποια είναι τα επίπεδα αντοχών μας και τι γίνεται όταν τα ξεπερνάμε; Η Έφη Γεωργάκη ακροβατεί. Ακροβατεί ανάμεσα στην καθημερινότητα και την φαντασία με σουρεαλιστικές φιγούρες άκρως χιουμοριστικές ολίγον τι μανιοκαταθλιπτικές με τέτοια ισορροπία που το αναγνωστικό κοινό μένει με ανοιχτό το στόμα. Εκείνο του θαυμασμού και της απόλυτης ταύτισης. Είναι από εκείνα τα βιβλία λοιπόν, που δεν έχουνε να πουν κάτι καινούριο, αλλά θέλουν να μας κάνουν καινούριους. Να δούμε στον καθρέφτη της πένας της Έφης, με αυτοσαρκασμό, την εμμονική μας στάση απέναντι στην αναμονή των πραγμάτων που έχουμε βάλει ως εμπόδια στην απόλαυση της καθημερινότητάς μας και να σπάσουμε αυτήν την αλυσίδα εξάρτησης. Η Έφη Γεωργάκη, περιμένει το Χρόνη που όλο έρχεται, αλλά τελικά διαδίδει ένα πολύ πιο διαφορετικό μήνυμα σε όλους τους ομοιοπαθείς αυτής της τρέλας!

Πράξη 4^η– Group Therapy (λίγο μετά την ανάγνωση του βιβλίου)

«Με το αργότερα έχω τσακωθεί», λέω δυνατά όρθια στον κύκλο κάνοντας το βιβλίο της Έφης να πετάξει στο χώρο και οι υπόλοιπες που κάθονται γύρω μου με σακουλιασμένα μάτια, μαλλιά ατημέλητα και ξεφτισμένα ρούχα πολυτελείας με κοιτάζουν σαν ηρωίδα και με χειροκροτούν. Ίσως πάλι να χειροκροτούν το βιβλίο γιατί πραγματικά του αξίζει. Ίσως όμως τελικά να χειροκροτούν εκείνες τις ίδιες και να δεις… το παίζω και στοίχημα το τελευταίο, πως αυτός ήταν και ο απώτερος στόχος της Έφης!

Επίλογος  (Αναμνήσεις μιας αναγνώστριας)

“Έχω αποφασίσει, είναι επιλογή μου να είμαι ευτυχισμένη και να μην επηρεάσει τίποτα τη χαρά μου. Τίποτα εκτός από… τον Χρόνη…”  από το “Μες στην καλή χαρά!”

“Πέθανα εχτές. Από φυσικά αίτια. Σήμερα στολισμένη σαν νύφη, απαστράπτουσα στο νεκροκρέβατό μου, τι να δω; Ο Χρόνης, ο Χρόνης μου επιτέλους, ήρθε” από το “Στον άλλο κόσμο”

“...τα βάζω με τη μαύρη μου τη μοίρα που έπαιζα Κλυταιμνήστρα και δεν έπαιζα την ‘Ωραία του Κουρέα’, να παντρευτώ στο τέλος τον κουρέα να τελειώνουμε” από το “Το θέατρο βλάπτει σοβαρά την υγεία των άλλων ή κάποιων άλλων, τουλάχιστον”

“Τι κάνεις εδώ; του είπα. Γιατί ήρθες, αφού δεν ήρθε η ώρα σου! Και έτσι, για να μη σας λέω και πολλά, τον έδιωξα. Εγώ φταίω; Δεν ήμουν έτοιμη, σας το είπα, τον περίμενα δύο μήνες μετά“, από το “Πριν την ώρα σου”

“… ο Χρόνης μου έρχεται μα δε με θέλει πια γιατί είναι ερωτευμένος, ο ανόητος, με τη Super Έφη. Με τη Super Έφη! Κι εγώ… κι εγώ… ακόμα σκέφτομαι πόσες κούτες λεξοτανίλ θα χρειαστώ για να ξεπεράσω… τον αντίζηλο… εαυτό μου!” από το “Super Έφη”

–

φωτογραφία Κώστας Κιούσης

Λίγα λόγια για τη συγγραφέα:

Η Έφη Γεωργάκη γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι πτυχιούχος Ευρωπαϊκού Πολιτισμού του τμήματος Ανθρωπιστικών σπουδών του Ελληνικού Ανοιχτού Πανεπιστημίου, με υποτροφία το έτος 2013-14 και της Ανώτερης Δραματικής Σχολής Ράμπα. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια υποκριτικής, θεατρικού παιχνιδιού, αρχαίου δράματος, υποκριτικής και επεξεργασίας θεατρικού κειμένου, δημοσιογραφίας, δημιουργικής γραφής, τέχνης, κατασκευών, μύθου – παραμυθιού, κλασικού χορού, μαθήματα χοροθεάτρου, ζωγραφικής, κεραμικής, ραπτικής, υπολογιστών, δημοσίων σχέσεων.

Εργάζεται ως ηθοποιός στο θέατρο, την τηλεόραση και το ραδιόφωνο. Έχει διδάξει θεατρικό παιχνίδι σε νηπιαγωγεία και δημοτικά και έχει συνεργαστεί με καλλιτεχνικούς-παιδαγωγικούς οργανισμούς. Είναι μόνιμος συνεργάτης σε αρθογραφία, συνεντεύξεις και στην οργάνωση και διεξαγωγή εκδηλώσεων για παιδιά του portal pamebolta.gr. Έχει εργαστεί στον ιδιωτικό τομέα σε διάφορες θέσεις.

Γράφει στο έντυπο λογοτεχνικό περιοδικό Όταν υπάρχει ύλη, και κείμενά της έχουν δημοσιευτεί σε διάφορους λογοτεχνικούς ιστότοπους, όπως tovivlio.net, microstory, www.iporta,gr, www.ideostato.gr , από τα οποία πολλά έχουν διακριθεί και βραβευτεί από τους αναγνώστες ή τις αρμόδιες επιτροπές. Τα διηγήματά της, Εκείνη κι εκείνη και Η βιβλιοθήκη της μαμάς, έχουν συμπεριληφθεί στο συλλογικό βιβλίο Ιστορίες μπονσάι (τοβιβλίο, 2016) και βρίσκονται αναρτημένα στον ιστότοπο tovivlio.net. Το διήγημα, Οι κόρες της νύχτας, έχει συμπεριληφθεί στην ομώνυμη ανθολογία (Nightread, 2016).