Τι είναι τελικά ο έρωτας και η αγάπη και πού βρίσκονται; Μήπως κρύβονται δίπλα μας και δεν τους βλέπουμε ή μήπως κάπου σε κάποιο μακρινό αστέρι ψηλά στον ουρανό; Λένε πως όταν το νιώσεις να έρχεται, σε παρασύρει σαν το κύμα, σε ταξιδεύει, σε μαγεύει σαν τις σειρήνες του Οδυσσέα. Αλλά υπάρχουν και φορές που σε παραλύει, σε εναντιώνει και στο τέλος σε κομματιάζει.
Πόσο τελικά αξίζει να ακούσεις την καρδιά σου να χτυπά διαφορετικά όταν η λογική σου πρυτανεύει; Όταν παλεύουν μέσα σου σαν τον Δαβίδ και τον Γολιάθ; Και ενώ ξέρεις σύμφωνα με την ιστορία ποιος θα κερδίσει, εντούτοις αδυνατείς να μοιράσεις τους ρόλους, από φόβο, δειλία ή ανασφάλεια. Πόσο αξίζει να ελευθερώσεις τα στεγανά του μυαλού και των δακρύων σου όταν η πραγματικότητα σε προσγειώνει απότομα σε άβατους προορισμούς;
Ίσως τα πράγματα να είναι πιο απλά από την πολυπλοκότητα των σκέψεων που χτυπούν σαν σφυριά το υποσυνείδητο και το συνειδητό μας. Που δεν μας αφήνουν να γευτούμε με όλο μας το είναι το ομορφότερο συναίσθημα, τη μούσα όλων των ποιητών, ζωγράφων, συγγραφέων…
Πέντε λέξεις… Πέντε κλειδιά… Πέντε άνεμοι που σε οδηγούν, έστω και μέσα από αγκάθια, στον Παράδεισο…

–

γράφει η Μαριάννα Τεγογιάννη