Με πέπλα τυλίχτηκα.
Να κρυφτώ.
Να ξεγελάσω τον πόνο.
Να αποφύγω τη δίνη του.
Και τυλιγμένη...
Οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια, απ το κορμί μου πέρασαν.
Ξυστά σα σφαίρες.
Και επέζησα κρυμμένη. Φοβισμένη.
Με μια ψυχή λεηλατημένη.
Χωρίς τον ήλιο που χορεύει στα μάτια κάτω απ' το δέντρο.
Χωρίς τη θάλασσα που σαν μετάξι τυλίγει το σώμα.
Χωρίς τις φωνές που χαρίζουν οι νεοσσοί στα βήματά τους.
Μέχρι που σχίστηκαν τα πέπλα.
Έπεσε πάνω τους ο χρόνος αδυσώπητος.
Να πάρει ο πόνος τα λύτρα του.
Λάφυρα δακρύων και θλίψεων.
Αλλά δε βρήκε τίποτα.
Όλα απ' τη πρώτη στιγμή του τά δωσα .
Να εξαγοράσω την κρυψώνα μου.
Το κατάφύγιό μου.
Την παραλίγο ευτυχία...
_
γράφει Χριστίνα Γαλιάνδρα
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Να πάρει ο πόνος τα λύτρα του……………….
Πολύ δυνατή η γραφή σας!!!!!
Υπέροχο Χριστίνα!!!
Αυθεντικότατο!!!
Η προστασία του εαυτού απ’ τον πόνο.
Η προστασία του εαυτού απ’ τον ίδιο τον εαυτό.
Δημιουργούμε το οχυρό μας, χτίζουμε τείχη…
και κρυβόμαστε πίσω απ’ αυτά.
Την στιγμή όμως που θέλουμε να
εξέλθουμε, εκείνα γκρεμίζονται και μας
καταπλακώνουν.
Με άγγιξε. Πολύ καλό.
πολύ δυνατή η γραφή σας.
Η ψυχή δεν ήταν λεηλατημένη ποτέ… απλά…υπερπροστατευμένη…ζωή σε γυάλα….κι άμα βγούμε αργά από εκεί…σπαρταράμε σα ψάρια μην μπορώντας να αναπνεύσουμε…
Σας ευχαριστώ πολύ όλους σας!